Θα μπορούσε κάποιος χρησιμοποιώντας το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, να κάνει τους φιλάθλους μιας ομάδας να “φουσκώσουν” από περηφάνια βάζοντας σε μια “επική” ομολογουμένως νίκη, τις γνωστές δημοσιογραφικές “σάλτσες”. Και διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων μετά από μεγάλες νίκες, θα καταλάβει κανείς τι εννοούμε.
Ωστόσο, κάνοντας έναν απολογισμό της πορείας του Ολυμπιακού από την αρχή της σεζόν μέχρι τώρα, θα πρέπει κανείς να σταθεί στο μήνυμα αυτής της εξαιρετικής πορείας και στο συμπέρασμα πως η συστηματική δουλειά, αλλά κυρίως η πίστη, μπορεί να οδηγήσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά, ότι ξεκινώντας τις υποχρεώσεις της η ομάδα μπάσκετ του Ολυμπιακού, είχε βάλει στόχο την κατάκτηση της Ευρωλίγκας. Με χαμηλό μπάτζετ, αλλά με επένδυση στο μέλλον, με έναν παίκτη-ορχήστρα τον Βασίλη Σπανούλη που με την εμπειρία του καθοδηγούσε τους “μικρούς” στο παρκέ, και με έναν προπονητή-δάσκαλο του μπάσκετ, να αξιοποιεί το υλικό του και να διαχειρίζεται την χρονιά.
Με μία διοίκηση, τους αδελφούς Αγγελόπουλους, να πιστεύουν στο εγχείρημά τους κι ενώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς, είχε ακουστεί ότι μπορεί και να τα παρατούσαν.
Κι όμως, βήμα-βήμα, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι και απαλλαγμένοι από το άγχος του “πρέπει να νικήσουμε πάση θυσία”, τα χρυσά μωρά του Ίβκοβιτς, βρίσκονται μία μόλις νίκη από την κατάκτηση του τροπαίου.
Η συνέπεια, η σκληρή δουλειά το εμείς πάνω από το εγώ, η συνοχή και ο νεανικός ενθουσιασμός σε συνδυασμό με το ταλέντο, είναι οι λόγοι που αυτή την στιγμή η μπασκετική Ευρώπη, εξακολουθεί να συζητά αυτή την ομάδα.
Δεν έχει καμιά σημασία αν το βράδυ της Κυριακής, ο Ολυμπιακός νικήσει ή χάσει από την ΤΣΣΚΑ. Σημασία άλλωστε όπως λέει κι ο ποιητής, έχει το ταξίδι. Κι αυτό το ταξίδι, ήταν παραμυθένιο.
Κανείς δεν τους πίστεψε στην αρχή. Ο στόχος που είχε μπει ήταν να σπάσει επιτέλους η παντοκρατορία του Παναθηναϊκού στην Ελλάδα. Μπορεί κι αυτό να μη γίνει φέτος.
Όμως, είναι κοινή παραδοχή ότι αυτός ο Ολυμπιακός δικαιούται να ονειρεύεται. Παίζει σπουδαίο, ενίοτε και θεαματικό παιχνίδι, αλλά κυρίως σωστό. Έτσι όπως το μαθαίνουν από τον “μέτρ” του είδους Ντούσαν Ίβκοβιτς.
Και κυρίως, αυτή η ομάδα δίνει ελπίδα για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ. Δείχνει ότι πάνω σ αυτά τα “μωρά”, χτίζεται μια δυνατή Εθνική ομάδα.
Αυτό μαζί με την πεποίθηση ότι ενωμένοι οι Έλληνες μπορούν να πετύχουν τα πάντα, είναι το δίδαγμα αυτού του παραμυθιού.
Του κόκκινου παραμυθιού, που δεν έχει δράκους και λύκους.Παρά μόνο, όμορφο τέλος!
