Η διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής. Ο Ολυμπιακός των ποιοτικών παικτών, αλλά και των πολλών υποχρεώσεων φέτος, απέναντι στα «πιτσιρίκια» του Παναθηναϊκού που από εγωισμό, έπαιξαν δυνατά, στα όρια της κάρτας είναι αλήθεια και στο τέλος χειροκροτήθηκαν από τους οπαδούς τους, αναγνωρίζοντας το φιλότιμο και την προσπάθεια.
Ποτέ ένα ντέρμπυ και δη αυτό ανάμεσα στους αιώνιους, δεν διεκδίκησε δάφνες ποιότητας. Τα περισσότερα ματς κρίνονται στο γκολ, ή στην ισοπαλία χρόνια τώρα με κάποιες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Το να παρομοιάζεις όμως το ελληνικό ντέρμπυ αιωνίων με το παραδοσιακό el clasico της Ισπανίας, είναι τουλάχιστον για γέλια ή για παραμύθια με τους εφτά νάνους!
Στο παιχνίδι μας πάλι.
Το ματς της Τρίτης απέναντι στην Μπενφίκα, ήταν χωρίς αμφιβολία στο μυαλό όλων των ερυθρόλευκων. Πρόκειται για ματς φωτιά, ματς που λέμε ότι είναι όλη η χρονιά και κανείς από τους παίκτες σε ένα φλεγόμενο Καραϊσκάκη, δεν θα ήθελε να χάσει. Γι αυτό και δεν μπήκαν τα πόδια στη φωτιά και η προσοχή στα μαρκαρίσματα των αντιπάλων ήταν δεδομένη.
Ο Μίτσελ επαγγελματικά ήξερε ότι το ματς θα πάει σε αυτό το τέμπο και χτύπησε όταν έπρεπε με τον «φονιά» φέτος Μήτρογλου, αλλά και το πολυεργαλείο Φουστέρ, ο οποίος κατά τη γνώμη μου είναι ο πιο πολύτιμος παίκτης του Ολυμπιακούς από τότε που τον έφερε ο Βαλβέρδε στον Πειραιά.
Ο Παναθηναϊκός από την άλλη, έδειξε προοπτική. Ο Αναστασίου φαίνεται ότι κάνει καλή δουλειά, αλλά όπως σε όλα τα πράγματα έτσι και στο ποδόσφαιρο χρειάζεται χρόνος για να βγει αυτή η δουλειά στο χορτάρι.
Μέχρι τώρα οι φίλαθλοι δείχνουν υπομονή στο εγχείρημα του Αλαφούζου, ωστόσο πάντα θα υπάρχουν κι αυτοί οι ηλίθιοι, ανεγκέφαλοι, πρεζάκια όπως θέλετε τους χαρακτηρίζετε που νομίζουν ότι η φωτοβολίδα που θα πετύχει τον αντίπαλο παίκτη ή διαιτητή θα είναι η μαγκιά της επόμενης μέρας στην κουβέντα στην καφετέρια!
Αλλά αυτά είναι χιλιοειπωμένα κι όσο η πολιτεία δεν ασχολείται με το αν κάποια μέρα σκοτωθεί κανείς στο γήπεδο, τόσο θα ακροβατούμε σε αυτό και μετά φυσικά θα χυθούν τα κροκοδείλια δάκρυα και το …μαχαίρι θα φτάσει στο κόκκαλο!
Εν κατακλείδι, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι που ολοκληρώθηκε ένας ποδοσφαιρικός αγώνας χωρίς παρατράγουδα και αγωνιστικά οι νικητές γιατί πάνε με ψυχολογία σε ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς , αλλά και οι ηττημένοι γιατί κατάλαβαν ότι έχουν δυνατότητες απέναντι σε ισχυρότερους αντιπάλους.
Πρέπει και οι φίλαθλοι να καταλάβουν κάποια στιγμή, πως πρόκειται απλά για ένα παιχνίδι που κέρδος έχουν μόνο εκείνοι που αγωνίζονται.
Μακάρι το πάθος της κερκίδας να υπήρχε και στην καθημερινότητά μας, στη διεκδίκηση για μια καλύτερη ποιότητα ζωής!
Ζ.Σ.
