Στο διευρυμένο περιφερειακό συνέδριο με θέμα: «ανεργία των νέων, βελτιώνοντας το παρόν, διασφαλίζοντας το μέλλον», που διοργάνωσαν το γραφείο ευρωπαικού κοινοβουλίου στην Ελλάδα και ο Δήμος Πειραιά στην ελληνογαλλική σχολή Saint Paul, μίλησε ο Βασίλης Μιχαλολιάκος.
Ο Δήμαρχος Πειραιά κ. Βασίλης Μιχαλολιάκος στην ομιλία του, τόνισε:
«Καλώς ήρθατε στον Πειραιά μας, στο εθνικό μας λιμάνι που είναι το ασφαλέστατο και μεγαλύτερο λιμάνι της Ευρώπης. Ο Πειραιάς είναι η μεγαλούπολη που χαρακτηρίζεται, αν θέλετε, ως η πόλη που χτίστηκε από το «κύμα» της εσωτερικής μετανάστευσης. Ήταν ο πόλος έλξης για τους φτωχούς άγιους προγόνους μας, για να βρουν δουλειά στον Πειραιά. Στον Πειραιά του λιμανιού, στον Πειραιά του εμπορίου, στον Πειραιά της βιομηχανίας, για να αναθρέψουν και να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Εδώ και αρκετές δεκαετίες, ο Πειραιάς διώχνει τα παιδιά του. Είναι μια τραγική αλήθεια, αλλά δεν θα μείνω στην ανασκόπηση του χθες. Αυτό ανήκει στους ιστορικούς και είμαι σίγουρος ότι οι ιστορικοί του μέλλοντος δεν θα έχουν να πουν τα καλύτερα για τις πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων τριάντα ετών.
Πριν από 25 χρόνια, ολόκληρη η Ευρώπη έζησε τις δραματικές επιπτώσεις για τους λαούς της. Της κρίσης, της πτώσης, της κατάρρευσης των σταλινικών καθεστώτων, όπου εκεί το μοντέλο ήταν : όλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Κατέρρευσαν οι οικονομίες τους, κατέρρευσαν οι διοικήσεις τους και οι χώρες που είχαν δημοκρατικά πολιτεύματα δέχτηκαν και τους πολίτες τους ως οικονομικούς μετανάστες.
Φοβούμαι ότι δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι, εδώ και πολλά χρόνια, ζούμε δραματικές επιπτώσεις από την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος. Η ανεργία, που δυστυχώς είμαστε πρωταθλητές στην Ελλάδα, τι άλλο σηματοδοτεί εκτός από την κρίση του συστήματος;
Ανήκω σε εκείνους που «μπολιάστηκαν» με την πολιτική σκέψη από τους ιδρυτές, από τους εμπνευστές του οράματος της ενωμένης Ευρώπης, όπου ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής προσπάθησε, σε πολύ αντίξοες συνθήκες, να εντάξει τη χώρα μας και το πέτυχε στην ισχυρή Ευρώπη των δέκα χωρών, στο σκληρό πυρήνα. Τι έγινε από τότε μέχρι τώρα;
Το «μέγα επίτευγμα» της Ευρώπης – και δεν ανήκω στους ευρωσκεπτικιστές, ανήκω στους φανατικούς ευρωπαϊστές – είναι η νομισματική ένωση με δραματικές κοινωνικές ανισότητες. Αυτό είναι το όραμα των εμπνευστών της ενωμένης Ευρώπης; Το κοινό νόμισμα; Πώς πορεύεται η υπόθεση της πολιτικής ένωσης, της ενιαίας εξωτερικής πολιτικής, της ενιαίας αμυντικής πολιτικής, της ενιαίας κοινωνικής πολιτικής; Γιατί πρέπει τόσο φανατικά να προηγείται το ενιαίο νόμισμα και όχι η ενιαία κοινωνική πολιτική, που θα αποδείκνυε ότι η Ευρώπη είναι η Ευρώπη των πολιτών και των εθνών και όχι η Ευρώπη των αριθμών – πολυεθνικών; Δεν είμαι εναντίον των πολυεθνικών. Είμαι σαφώς υπέρ της ελεύθερης οικονομίας. Αλλά όχι με αυτό το πάθος, ότι όπου υπάρχει κράτος πρέπει να το γκρεμίζουμε.
Πριν από λίγες ημέρες, στην προσπάθειά μου να ξαναβρεί ο Πειραιάς την πολιτιστική του ταυτότητα και να ξαναφτιάξουμε και το Παλιό Ρολόι, είχα συνάντηση με τους εκπροσώπους της «Rolex» και έμεινα άφωνος όταν μου είπαν ότι στην Ελβετία είναι κρατική η εταιρεία που έχει τη «Rolex». Και εμείς πρέπει να τα ιδιωτικοποιήσουμε όλα, χωρίς όμως να έχουμε σχεδιάσει γιατί. Χωρίς να έχουμε ιδιωτικοποιήσει αυτά που έπρεπε να έχουμε ιδιωτικοποιήσει. Χωρίς να έχουμε πάρει από τους καταπατητές τη δημόσια περιουσία μας. Χωρίς να έχουμε αξιοποιήσει το δημόσιο πλούτο.
Οι επιπτώσεις από την ανεργία είναι δραματικές. Η Εκκλησία – της οποίας το ρόλο υποβαθμίζουν εσκεμμένα μέσα από μία ιδεοληψία- σιτίζει 3.500 ανθρώπους και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, μέσα από ένα δίκτυο κοινωνικής αλληλεγγύης που στηρίζεται στον εθελοντισμό, σιτίζει τους υπόλοιπους.
Στον Πειραιά, κανείς συνάνθρωπός μας χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη, χωρίς γιατρό και φάρμακα. Το έχουμε πετύχει. Πρέπει να γίνουν τομές, να αλλάξει το σύστημα της διακυβέρνησης.
Κάποια στιγμή θα συνεννοηθούμε με τους δανειστές μας. Λες και αυτοί δεν ήξεραν ότι δανείζουν πολύ περισσότερα από όσα ένας λαός, όσο και αν «ματώσει», μπορεί να αποπληρώσει. Ένοχες είναι οι πολιτικές ηγεσίες που το έκαναν, αλλά και οι δανειστές μας το ήξεραν.
Μόνο αυτό είναι η Ελλάδα; Η Ελλάδα που δανείστηκε χρήματα και δεν μπορεί να τα δώσει; Δεν είναι τίποτα άλλο η Ελλάδα για την Ευρώπη; Δεν είναι ο πολιτισμός της; Δεν είναι οι αγώνες και οι θυσίες της; Δεν θέλουμε συμψηφισμό. Δεν θέλουμε, επειδή δώσαμε οχτακόσιες χιλιάδες νεκρούς στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο για την ελευθερία όλων των Ευρωπαίων και των δανειστών μας, να μας χαρίζουν λεφτά. Όχι βέβαια.
Υπάρχει Ευρώπη χωρίς τον ελληνικό πολιτισμό; Η Ευρώπη των οραμάτων μας. Η Ευρώπη των αριθμών θα υπάρχει.
Στον Πειραιά αξιοποιούμε και το τελευταίο ευρώ που μπορούμε να αποσπάσουμε από τη δραματική ελληνική γραφειοκρατία, η οποία είναι ο αιμοδότης και της διαφθοράς και της ακινησίας. Πότε θα νικήσουμε τη γραφειοκρατία; Πρέπει πρώτα να αποπληρώσουμε τους δανειστές και μετά να νικήσουμε τη γραφειοκρατία; Δεν γίνεται. Θα καταρρεύσουμε, θα γονατίσουμε.
Η εντύπωσή μου είναι, ότι οι προσεχείς ευρωεκλογές είναι μια ευκαιρία, όχι για να μετρηθούν κόμματα στο εσωτερικό επίπεδο, όχι στο εθνικό πεδίο, αλλά για να δουν οι λαοί της Ευρώπης, τι Ευρώπη θέλουν. Θέλουμε την Ευρώπη μιας υπερδύναμης μες την Ευρώπη για να κηδεμονεύει τους άλλους; Θέλουμε μια Ευρώπη που στο σύνολό της αρνείται να χειραφετηθεί απέναντι από τον μεγάλο σύμμαχο πέραν του Ατλαντικού; Τί Ευρώπη θέλουμε; Θέλουμε Ευρώπη λαϊκισμού, δημαγωγίας; Θέλουμε Ευρώπη που τη συγκροτούν κόμματα που θέλουν να καταρρεύσει το κοινό νόμισμα; Όλα αυτά είναι μηνύματα και ευκαιρίες.
Εγώ πιστεύω βαθύτατα, ότι το μέλλον των λαών της Ευρώπης είναι η ενωμένη Ευρώπη, όπου όμως θα προτάξει τον κοινωνικό τομέα.
Ο κάθε άνεργος είναι απόλυτα άνεργος και μικρότερη ανεργία να είχαμε όπως έχουν άλλες χώρες, πάλι έχουν πρόβλημα. Γιατί ανεργία σημαίνει ακύρωση της ίδιας της δημοκρατίας, σημαίνει διαφθορά, εγκληματικότητα, κ.α.
Πετύχαμε παρά τη γραφειοκρατία, να ενταχθούν στο πρόγραμμα του ΕΣΠΑ που τελείωσε, έργα στον Πειραιά περίπου εκατό εκατομμυρίων ευρώ. Έργα που βοηθούν τις υποδομές και δίνουν καινούργιες θέσεις εργασίας, αλλά δεν λύνουν το πρόβλημα της ανεργίας. Εάν δεν γίνουν οι υποδομές που χρειάζεται ο Πειραιάς, ούτε το λιμάνι μπορεί να λειτουργήσει, ούτε η κρουαζιέρα μπορεί να λειτουργήσει.
Έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Δεν ξέρω πόσα χρήματα ξοδεύτηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες πέραν των αναγκαίων. Ξέρω πόσα δισεκατομμύρια ξοδεύτηκαν για εξοπλιστικά προγράμματα που δεν τα είχε ανάγκη η Εθνική Άμυνα.
Ξέρω όμως ότι ο Πειραιάς ζει ακόμη με το στενό οδικό δίκτυο που υπήρχε προ αιώνων. Ενώ φτιάξαμε τις ανισόπεδες γέφυρες στην λεωφόρο «Παπανδρέου» μέχρι το ΣΕΦ, μετά είχαμε ακινησία.
Θέλω να το πω σε αυτή τη συνάντησή μας: θέλουμε συμμάχους. Μέχρι τώρα ο σύμμαχός μας είναι ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς.
Να ενταχθεί στο ΕΣΠΑ η μελέτη και η κατασκευή του μεγάλου έργου που είναι ο υπόγειος δρόμος από το ΣΕΦ μέχρι το λιμάνι. Δεν θέλουμε με έναν τρόπο τοπικιστικό να «αιχμαλωτίσουμε» τους τουρίστες της κρουαζιέρας στον Πειραιά. Ο Πειραιάς είναι το εθνικό μας λιμάνι. Θέλουμε να αναδείξουμε αυτά που έχει ο Πειραιάς, όπως είναι το Δημοτικό Θέατρο, το Αρχαιολογικό Μουσείο, η Πολιτιστική Ακτή, οι παραλίες του κ.α. Αλλά θέλουμε και εκείνος που θέλει να φύγει, να πάει στο Σούνιο ή στην Ακρόπολη, να μπορεί να φύγει. Αυτός ο υπόγειος δρόμος θα κάνει τον Πειραιά να «αναπνεύσει». Έχει χρηματοδοτηθεί η μελέτη της εφικτότητας του έργου και έχει αποδειχθεί ότι είναι εφικτό. Φτιάχνουμε την Ακτή Μιαούλη. Επιτέλους.
Ασφαλώς, πρέπει όλοι μαζί να συνεργαστούμε, Τοπική Αυτοδιοίκηση Α΄ και Β΄ βαθμού, Επιμελητήρια κ.α, ώστε να επενδύσει η χώρα στην παιδεία και στον πολιτισμό που είναι τα χαρακτηριστικά της, για να μπορεί να επενδύσει στο ανθρώπινο δυναμικό και να μην το χάσει.
Τη δεκαετία του ΄50 στείλαμε τους εργάτες μας στο εξωτερικό. Να μην στείλουμε τώρα τα «μυαλά μας». Θα μείνουν μόνο οι γονείς τους. Θέλει σχεδιασμό, θέλει όνειρο, πίστη και αισιοδοξία.
Πιστεύω λοιπόν ότι, σε αυτόν τον πάτο που φθάσαμε, είναι ένα μήνυμα για ενότητα, χωρίς κομματικές παρωπίδες και σχεδιασμούς. Ενότητα λαϊκή, κοινωνική, εθνική. Εθνικό όραμα. Δεν προσφέρουμε την πατρίδα μας για τη διακωμώδησή της στην Ευρώπη. Στεκόμαστε στα πόδια μας. Θα πληρώσουμε τα δανεικά στον χρόνο που μπορούμε, όπως μπορούμε και όσο μπορούμε. Θα σφίξουμε το ζωνάρι. Παραπάνω δεν γίνεται. Αλλά απαιτούμε από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις – γιατί οι λαοί μας σέβονται – να σεβαστούν τη δική μας ιστορία και τη δική μας ταυτότητα.
Είμαι αισιόδοξος ότι θα τα καταφέρουμε. Η Ελλάδα των παιδιών μας θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα από εμάς».
