Κάθε φορά που ένας νέος άνθρωπος χάνεται, ο κόμπος στο στομάχι όλων μας, σφίγγει πιο πολύ.
Και δεν έχει καμία σημασία ο τρόπος θανάτου αυτού του νέου ανθρώπου. Η τραγωδία είναι η ίδια, είτε φεύγει από τροχαίο, είτε από ναρκωτικά, είτε από τη σφαίρα αστυνομικού, είτε από αυτοκτονία εξαιτίας κακοποίησης.
Στην περίπτωση του Βαγγέλη, οι λεπτομέρειες που βγαίνουν στο φως για την κατάσταση που επικρατούσε στην σχολή που ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ αλλά κανείς δεν μιλούσε, εξοργίζει περισσότερο.
Κι εδώ είναι που λες πως το κράτος που θα έπρεπε να προλαμβάνει και όχι να καταστείλει είναι ανύπαρκτο.
Είναι αυτές οι αγκυλώσεις του κρατικού συστήματος που κρατά αυτόν τον τόπο πίσω και δεν ακολουθεί την σύγχρονη ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
Καταγγέλλει ο επικεφαλής του κλιμακίου της Αγροτικής ανάπτυξης που είχε αναλάβει τις έρευνες, ότι συνδικαλιστές(;) τον απείλησαν πως αν αγγίξουν τα της σχολής θα χυθεί αίμα!
Ποιοι είναι αυτοί οι βαρύμαγκες που τα σέρνουν και απειλούν; Ποιοι νομίζουν ότι κρατούν τις τύχες ενός νέου ανθρώπου στα χέρια τους και θεωρούν τους εαυτούς τους πάνω από τους νόμους;
Στην περίπτωση του Βαγγέλη, δίνεται μια τελευταία ευκαιρία στο σύστημα να κάνει επιτέλους αυτό που χρόνια συζητάμε αλλά ποτέ δεν εφαρμόζεται. ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΟ ΚΟΚΚΑΛΟ!
Αλλιώς, καληνύχτα Ελλάδα, για ακόμη μια φορά!
Ζαφείρης Σπυριδάκης
