Σκοτώνουν ότι αγαπάμε..

Σάββατο 21 Μαρτίου, ο καιρός ηλιόλουστος και η ποδοσφαιροπαρέα από τον Πειραιά αποφασίζει να κάνει την εκδρομή της. Στην Άμφισσα, τα παλαιά Σάλωνα, παίζουν τελικό κυπέλλου για την τρίτη εθνική κατηγορία ο Εθνικός και τα Τρίκαλα.
Ο τελικός διεξάγεται για δεύτερη φορά, αφού πέρσι κατέκτησε το κύπελλο, η ομάδα της Λάρισας.
Η εκδρομή και η κουβεντούλα εξαιρετική με καφέ στην Αράχωβα και φαγητό στην πόλη της Άμφισσας. Στις ταβέρνες φίλοι του Εθνικού και των Τρικάλων έχουν γίνει ένα και τα κεράσματα δίνουν και παίρνουν. Η ώρα πλησιάζει 4, πηγαίνουμε στο γήπεδο και αντικρίζουμε το ανεπανάληπτο στις κερκίδες. Όρθιοι οι του Εθνικού να χειροκροτούν την ποδοσφαιρική ακαδημία των Τρικάλων και οι «Σακαφλιάδες» να τιμούν του θρυλικό Γιάννη Μαντζουράνη. Οπαδοί και των δύο ομάδων να πηγαίνουν μαζί στο κυλικείο και να μην ακούγεται καμία ύβρις, να μη βλέπεις κάποια χειρονομία, γενικά να λες ότι βρίσκεσαι σε «ποδοσφαιρικό παράδεισο».
Αμ δε… Μόλις ξεκινά το ματς, αρχίζεις και τσιμπιέσαι αν ότι εκτυλίσσεται μπροστά σου είναι αληθινό. Ένας κύριος με τα μαύρα χαλάει στο μυαλό του ότι έχει χτιστεί νωρίτερα. Με σφυρίγματα άλλα αντί άλλων, αδικεί χωρίς να υπάρχει λόγος την ομάδα του Πειραιά. Ούτε λίγο ούτε πολύ δεν δίνει υπέρ του Εθνικού, όχι ένα, αλλά τρία πέναλτι! Χωρίς υπερβολή, δεν έδωσε τρία πέναλτι! Ο κόσμος στις εξέδρες σταυροκοπιέται για ότι βλέπει και ο ένας ρωτά τον άλλο τι συμβαίνει… Οι οπαδοί των δύο ομάδων ούτε που διανοούνται να έρθουν μεταξύ τους σε αντιπαράθεση. Μάλιστα κάποιοι φίλοι των Τρικάλων λένε ότι αυτά που βλέπουν ξεπερνά την ανθρώπινη φαντασία. Ο Εθνικός χάνει με 3-2 το χειροκρότημα σε νικητές και ηττημένους είναι το ίδιο και οι νοήμονες φίλαθλοι αναρωτιούνται: «Μα επιτέλους γιατί κάποιοι θέλουν να σκοτώνουν ότι αγαπάμε εδώ και πολλές δεκαετίες; Γιατί θέλουν να προκαλούν; Τους αρέσει να είναι αυτοί οι πρωταγωνιστές και όχι οι παίκτες;»
Πάντως ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά – πολλά χρόνια που έφυγα γεμάτος και χορτασμένος από την ατμόσφαιρα που έζησα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Όλοι όσοι βρέθηκαν στο γήπεδο ένοιωσαν έτσι. Ίσως εκτός από έναν «κύριο» που με τη σφυρίχτρα του ήταν εκτός τόπου και χρόνου. Ήθελα να ήξερα πως κοιμήθηκε το βράδυ αυτός ο τύπος, αυτός ο διαιτητής – καρμανιόλα. Πως;..