Του Νότη Ανανιάδη
Για την «δύσκολη» σχέση «πόλη –λιμάνι» έχω γράψει (όπως φυσικά και πολλοί άλλοι) αρκετές φορές κατά το παρελθόν. Επανέρχομαι σήμερα με αφορμή μια σύμπτωση που έλαβε χώρα την περασμένη εβδομάδα και αν κρίνω από τις (μη) αντιδράσεις ελάχιστοι παρατήρησαν. Την περασμένη Τρίτη το Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Τεχνολογίας φιλοξένησε τον αν. διευθύνοντα σύμβουλο του ΟΛΠ σε μία «κατάθεση» για το «λιμάνι εκ των έσω». Για την ανάπτυξη , δηλαδή, αυτού του κολοσσού και αιμοδότη της ελληνικής οικονομίας από την δεκαετία του 1960, όταν παιδάκι άρχισε να εργάζεται στον Οργανισμό έως σήμερα. Καλά δομημένη και ενδιαφέρουσα η παρουσία του κ. Π. Πετρουλή – προσωπικά θα του πρότεινα να βάλει και κάποια «βιωματικά» στοιχεία και να επιχειρήσει μία έκδοση της.
Την ίδια μέρα, λίγο νωρίτερα, κατά τη διάρκεια μία συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε για άλλο θέμα ο δήμαρχος Β. Μιχαλολιάκος βρήκε την ευκαιρία να επαναφέρει εκ νέου την ατζέντα του για το λιμάνι, διανθίζοντας την με τη συνήθη ρητορική του : το λιμάνι ανήκει στον Πειραιά, τα σύνορα της πόλης είναι η θάλασσα κλπ.
Ότι η σχέση είναι «δύσκολη» το είπα με και στην αρχή. Ότι ο Πειραιάς αναπτύσσεται χάρη στο λιμάνι και το λιμάνι χάρη στον Πειραιά, γνωστό στους μη ανιστόρητους. Ότι το λιμάνι ,αν και παράγων ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας γενικά δεν μπορεί να μην βάζει στην κορυφαία θέση των ανταποδοτικών του δράσεων την πόλη του, αναμφισβήτητο. Όμως, πέρα από τις γενικές αυτές παραδοχές, η «σύμπτωση» της περασμένης Τρίτης έδειξε και την διαφορετική οπτική που έχουν σχετικά με την δύσκολη σχέση πόλης – λιμανιού κορυφαίοι εκπρόσωποι των δύο πλευρών. Με αποτέλεσμα να διατηρούνται οι τριβές, τα τζαρτζαρίσματα, ενίοτε και η ένταση. Ένα παράδειγμα : το μεσημέρι ο Β. Μιχαλολιάκος έλεγε, μεταξύ άλλων, ότι «μονορέηλ δεν θα γίνει ποτέ», «η Παγόδα ποτέ δεν θα γίνει ξενοδοχείο» κι υποστήριζε ότι ακόμη κι αν οι συγκεκριμένες αποφάσεις του ΟΛΠ είναι νόμιμες ή έχουν ενταχθεί σε χρηματοδοτούμενα έργα, δεν πρόκειται να υλοποιηθούν. Κι ο αν . διευθύνων σύμβουλος του ΟΛΠ στο σκέλος των σχεδιαζόμενων επενδύσεων του Οργανισμού παρουσίαζε το μονορέηλ ως ώριμο έργο που έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ και την μετατροπή της Παγόδας σε ξενοδοχείο ως περίπου ζήτημα μηνών…
Κατά το παρελθόν, ιδιαίτερα στην προ του 2004 εποχή, παράγοντες των δύο πλευρών προσπάθησαν και κατάφεραν να φτάσουν κοντά σε ένα Modus Vivendi , αν και οι ισορροπίες ήταν πάντοτε λεπτές. Λεπτές ισορροπίες κρατούνται και στη Θεσσαλονίκη, που πάντως τα τελευταία χρόνια αποτελεί παράδειγμα καλής συνεργασίας των δύο πλευρών: το λιμάνι δίνει χώρους στην πόλη («η πόλη πιάνει λιμάνι», το πολύ έξυπνο σύνθημα) και αναπτύσσεται σε νέες αγορές, προς όφελος του Οργανισμού, αλλά και της οικονομίας της πόλης.
Το ερώτημα παραμένει αν στην εξαιρετικά δύσκολη εποχή που ζούμε βρεθούν και στον Πειραιά οι παράγοντες εκείνοι που από τις δύο πλευρές θα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν την απαιτούμενη υπέρβαση, να δουν τα πράγματα κι από την απέναντι οπτική, θα αντιληφθούν ότι η σχέση των δύο, πόλης και λιμανιού, είναι αλληλένδετη και αφήνοντας πίσω μικροανταγωνισμούς κάθε είδους θα συνεργαστούν για τον Πειραιά : την πόλη και το λιμάνι του !
