Του Θανάση Λαμπρόπουλου
Τέλος, οριστικό και αμετάκλητο και μάλιστα με τη….βούλα της Εθνικής Συγκυβέρνησης και μόλις λίγο πριν τη διεξαγωγή των εκλογών. Τυχαίο δε νομίζω, καθώς πολλοί γνωρίζοντες την ελληνική κρουαζιέρα εκφράζουν όλο και περισσότερο την απογοήτευσή τους από το “εθνικό ξεπούλημα”.
Επίσης τέλος και για τα λίγα κρουαζιερόπλοια που ταξίδευαν έχοντας στην πρύμνη τους την γαλανόλευκη και πληρώματα στην πλειοψηφία τους ελληνικά, αφού το ελληνικό κράτος δεν μπόρεσε να κάνει ότι κάνουν όλοι εκεί στην Ευρώπη.
Και τώρα πλημμύρισε πάλι η Ακτή Μιαούλη από άνεργους που ψάχνουν για το πολυπόθητο μπάρκο και η Τρούμπα και τα γύρω σοκάκια γέμισαν και αυτά “πιτσικόμηδες” που υπόσχονται δουλειά φυσικά με το αζημίωτο.
Και όλοι οι ιθύνοντες “ποιούν την νήσσα”, ενώ άλλοι πανηγυρίζουν.
Αλλά θα πρέπει και μάλιστα εδώ και τώρα να θυμηθούμε όλοι μας εκείνη τη χρυσή εποχή, τότε που οι Έλληνες εφοπλιστές διαφέντευαν ένα στόλο πάνω από 50 ίσως κρουαζιερόπλοια και είχαν στη δούλεψή τους πάνω από 10.000 Έλληνες ναυτικούς, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα ακόμα και σήμερα θυμούνται τον Ποταμιάνο, τον Κιοσέογλου, τον Πουλίδη και τον Αγγελόπουλο, οι οποίοι όταν τελείωνε η σεζόν, δηλ. τον Οκτώβρη, έστελναν τα “βαπόρια” τους στα νερά της Τζαμάικα, ή ακόμα και στα νερά της Κίνας και της Ιαπωνίας.
Τα έστελναν εκεί για να μην μείνουν άνεργοι οι Έλληνες ναυτικοί, τους οποίους τιμούσαν, αφού όπως έλεγαν μαζί με αυτούς έχτισαν κρουαζιερόπλοια όπως ο Ωκεανός και το World Renaissance, o Πήγασος, το Παλλάς Αθήνα, το Αρκαδία, ο Αργοναύτης, το Olympia Explorer και το Olympia Voyager.
Kαι στην πρύμνη τους παρότι που εκτελούσαν πλόες σε ξένα νερά, είχαν υψωμένη την γαλανόλευκη πρώτον γιατί ήταν Έλληνες και δεύτερον έστελναν και στην τότε βιομηχανία της κρουαζιέρας το μήνυμα, ότι οι Έλληνες εφοπλιστές των κρουαζιερόπλοιων ήταν εκεί, στα δικά τους νερά και έπαιρναν κομμάτι της τουριστικής πίτας.
Όμως τα χρόνια πέρασαν και παρότι η κρουαζιέρα περνούσε και αυτή στη νέα ναυπηγική τεχνολογία οι Έλληνες εφοπλιστές των κρουαζιερόπλοιων, είτε γιατί δεν έβλεπαν το μέλλον είτε γιατί δεν είχαν την απαραίτητη οικονομική βοήθεια εκ μέρους της Πολιτείας, έμειναν πίσω, με αποτέλεσμα εκεί γύρω στο 1990 να ταξιδεύουν ακόμα με τα πλοία που ναυπηγήθηκαν την εποχή του Παγκοσμίου πολέμου, με αποτέλεσμα γρήγορα να επέλθει ο οικονομικός μαρασμός και ως εκ τούτου και το τέλος της ελληνικής κρουαζιέρας.
Ποιος δεν θυμάται τον Δεκέμβρη του 2005 που ο Ανδρέας Ποταμιάνος, ο αποκαλούμενος και Πατριάρχης της ελληνικής κρουαζιέρας, πουλά σε Ινδούς επιχειρηματίες το τελευταίο του κρουαζιερόπλοιο τον ΙΑΣΩΝΑ, ενώ προηγούμενα είχε χτυπήσει όλες τις κυβερνητικές πόρτες τις οποίες όμως και βρήκε κλειστές. Λίγο αργότερα ο ένας μετά τον άλλον είτε πουλούν είτε χάνουν τα βαπόρια τους από τα διογκωμένα συνεχώς χρέη.
Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου η εθνική κυβέρνηση άρει το Καμποτάζ και μεις οι κυρίως θαλασσινοί Έλληνες να μην έχουμε ούτε ένα, μα ούτε ένα ελληνικό κρουαζερόπλοιο, που με την γαλανόλευκη στην πρύμνη του να διαπλέει τις ελληνικές θάλασσες αλλά και τους Ωκεανούς, με Έλληνες ναυτικούς και να δηλώνουμε στους ξένους την παρουσία μας και στα δικά τους νερά.
Έτσι για την Ελλάδα, Ρε γαμώτο.
