Του Θανάση Λαμπρόπουλου
Ήταν πριν περίπου 35 χρόνια όταν ο Σεραφείμ Φυντανίδης με φώναξε στο γραφείο του, εκεί στο κτήριο της Κολοκοτρώνη 8 να μου πει ότι από κλητήρας που ήμουν στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ άλλαζα πόστο και ήθελε όπως μου είχε πει χαρακτηριστικά να δουλέψω ως δημοσιογράφος στο επαρχιακό αρχικά (προϊστάμενος ο αείμνηστος Κωστής Χριστοδούλου)και μετέπειτα δίπλα στον «δάσκαλο» Γιάννη Φύτρα στο πειραϊκό ρεπορτάζ.
Δεν με ρώτησε πολλά πράγματα, αλλά μου είπε ότι είχε έρθει ο καιρός να αλλάξω ρότα, και μου είπε με το «αυστηρό» εκείνο ύφος του(που κάθε άλλο αυστηρό ήταν για όσους τον ξέραμε),ότι να πάω να πιάσω δουλειά, στο μικρό γραφειάκι του επαρχιακού όπου ήδη δούλευαν ο Καρτάλης,η Παπασταθοπούλου και ο Καρερ, με την χαρακτηριστική πίπα του, η οποία όταν ήταν σε λειτουργία θύμιζε φουγάρο παλιάς σιδηροδρομικής καρβουνομηχανής.
Μετά από έναν [περίπου χρόνο στο επαρχιακό, ο Σεραφείμ Φυντανίδης με φώναξε και πάλι στο γραφείο του και με το γνωστό ύφος του, μου ανακοινώσε ότι «είμαι καλός» και από την επομένη το πρωί να κατέβω στον Πειραιά, και να συνεργαστώ με τον τότε πειραϊκό συντάκτη Γιάννη Φύτρα.
Τι να πρωτοθυμηθώ, από τα πειραϊκά ρεπορτάζ, τα οποία τότε ήταν πρωτοσέλιδα, αφού πάντα περιείχαν ναυάγια εμπορικών πλοίων σε όλα τα μήκη και πλάτη των Ωκεανών, και πάντα ανάμεσα στα πληρώματα τους υπήρχαν και έλληνες ναυτικοί. Ξεκινούσα την δουλειά από νωρίς το απόγευμα και έφευγα με το πρώτο φως της επόμενης ημέρας(βλέπετε τότε οι εφημερίδες έκλειναν την πρώτη τους σελίδα το πρωί),και ο Φυντανίδης ήταν εκεί στο γραφείο του, καπνίζοντας το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο, ενώ κάποιες φορές με φώναζε και μου λεγε να πεταχτώ στο περίπτερο της πλατειάς Καρίτση, να του πάρω 3 πακέτα.
Όταν δε είχα τελειώσει το γράψιμο, και επειδή το γραφείο μου ήταν «μεσοτοιχία» με το δικό του άνοιγε την μεσόπορτα και μου έλεγε χαρακτηριστικά «Θανάση τελείωσες. Για φέρε μου τα χειρόγραφα. Όση ώρα δε τα ξεψάχνιζε διαβάζοντας τα, εγώ στεκόμουν όρθιος εκεί στην μεσόπορτα και περίμενα, το αποτέλεσμα. Και πάντα ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ ήταν θετικό, με μόνη εξαίρεση τα χειρόγραφα για το πολύνεκρο ναυτικό ατύχημα του Εξπρές Σαμίνα, εκεί στις πόρτες της Πάρου.
Και λέω εξαίρεση ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ γιατί εγώ επέμενα ότι οι αδικοχαμένοι επιβάτες και ναυτικοί του «ποσταλιού» ήταν πάνω από 80 ενώ εσείς(εξαιτίας βεβαίως των τηλεοπτικών ρεπορτάζ, που εκείνο το μοιραίο βράδυ γίνονταν από τα αθηναϊκά γραφεία ,ενώ το δικό μου ήταν από την Πάρο, όπου ήμουν με άδεια)θέλατε τους νεκρούς όχι πάνω από 30-40.
Και θυμάμαι τότε κύριε διευθυντά ότι υποστήριξα τόσο πολύ το ρεπορτάζ μου λέγοντας σας ότι αν οι αδικοχαμένοι σε ήταν πάνω από 80 να με απολύατε, και επέμενα τόσο που τελικά το πρωί η «Ε» ήταν η μόνη εφημερίδα που είχε πρωτοσέλιδο τον ακριβή αριθμό των αδικοχαμένων ανθρώπων.
Και θυμάμαι ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ, όταν μετά από πολλές ημέρες επέστρεψα στο γραφείο μου εκεί στην Κολοκοτρώνη 8 με φωνάξατε στο γραφείο σας και μου είπατε ότι «για μια ακόμα φορά έβγαλα ασπροπρόσωπη τόσο την Εφημερίδα, όσο εσάς».
Και μαζί σας δούλεψα περίπου 30 ολόκληρα χρόνια, και δεν θυμάμαι ποτέ μα ποτέ να «κρατήσατε Μανιάτικο» το χάσιμο κάποιας είδησης, ενώ πάντα μετά από κάποιο μικρό «κατσιάδασμα» την επομένη με φωνάζατε στο γραφείο σας και μου λέγατε(πάντα φυσικά με το αυστηρό ύφος σας) ότι σας βρήκα πάνω σε πρεσάρισμα και ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ενώ θυμάμαι μια φορά σε ένα ταξίδι στην Οδησσό της τότε Σοβιετικής Ένωσης, όπου είχατε έρθει και σεις μαζί με τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη, του είχατε πει χαρακτηριστικά ότι «Αν είχα άλλους 10 Θανάσηδες, θα έβγαζα άλλες 10 εφημερίδες».
Και πάντα ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ όταν συναντιόμαστε στους διαδρόμους της εφημερίδας με τους συναδέλφους είχατε μια καλή κουβέντα για τον καθένα, ενώ πολλές φορές ρωτούσατε ακόμα και για τις οικογένειες τους.
Και έτσι θέλω να σας ΘΥΜΑΜΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΚΥΡΙΕ ΔΙΕΥΘΥΝΤΑ.
ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΤΑΞΙΔΙ.
