του Νότη Ανανιάδη
Ο διάλογος που γίνεται προεκλογικά σχετικά με την φορολόγηση ή μη του ελληνικού εφοπλισμού χαρακτηρίζεται από εκατέρωθεν ακραίες τοποθετήσεις. Από την μια εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που κάνουν άκριτα λόγο για φορολόγηση της ναυτιλιακής δραστηριότητας (μέσω των φοροαπαλλαγών που ισχύουν). Και από την άλλη κάποιων πολιτικών δυνάμεων που εμφανίζονται να μιλούν εν ονόματι του ελληνικού εφοπλισμού (άραγε με τη συναίνεση του ή αυτοβούλως;) και υποστηρίζουν πως μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική.
Πέρα από τις ακραίες αυτές τοποθετήσεις μπορεί κανείς να διακρίνει την πραγματικότητα. Η οποία, για όσους αντιλαμβάνονται τη δυναμική της ελληνικής ναυτιλίας, μπορεί να αποτυπώνεται σε μια «τίμια συμφωνία». Μεταξύ πολιτείας και εφοπλισμού.
Θα αναρωτηθεί κανείς γιατί άραγε να προχωρήσουν σε μια τέτοια «συμφωνία» οι έλληνες εφοπλιστές που όντως δραστηριοποιούνται σε ένα διεθνές περιβάλλον και εύκολα μπορούν να αλλάξουν σημαία. Για έναν λόγο και υπό μία βασική προϋπόθεση. Υπό την προϋπόθεση ότι θα πειστούν πως η οποιαδήποτε συμβολή θα κληθούν να καταθέσουν στην ελληνική οικονομία θα βοηθήσει όντως την ανάπτυξη και δεν θα πάει σε ένα «βαρέλι δίχως πάτο». Και για τον λόγο ότι έχουν παραδοσιακά ισχυρούς δεσμούς με την Ελλάδα και την ελληνική σημαία. Δεσμούς που μπορεί να διαταραχθούν μόνο σε συνθήκες απόλυτης κρίσης.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ του πολιτικού συστήματος και του ελληνικού εφοπλισμού αποτελούν το «κλειδί» για μια τέτοια «συμφωνία κυρίων». Κι αμέσως διαβλέπει πως η εμπιστοσύνη αυτή κινδυνεύει να διαρραγεί. Μάλιστα κάποιες ακραίες δηλώσεις εφοπλιστών (όχι πάντως των θεσμικών εκπροσώπων τους) προκύπτουν μάλλον ως αντιδράσεις για την σπασμωδικότητα των θέσεων πολιτικών δυνάμεων, όπως αυτές εμφανίζονται στην παρούσα συγκυρία.
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται σε συνθήκες παρατεταμένης ασφυξίας και το μοιραίο δεν μπορεί να αποκλειστεί- κάθε άλλο. Η ελληνική ναυτιλία προσφέρει αμέσως 60.000 θέσεις εργασίας, ενώ σε παράπλευρες δραστηριότητες υπολογίζεται ότι απασχολούνται άλλες 200.000 εργαζόμενοι. Πρόσφατη έρευνα του ΙΟΒΕ, την οποία επικαλέστηκε στην ομιλία του στα «Ποσειδώνια» ο υπηρεσιακός υπουργός Ναυτιλίας κ. Γ. Στουρνάρας δείχνει ότι αν η (όποια) ελληνική κυβέρνηση κατάφερνε να προσελκύσει στην Ελλάδα όλες τις δραστηριότητες των Ελλήνων εφοπλιστών θα δημιουργείτο εγχώρια προστιθέμενη αξία 26 δισ. ευρώ (έναντι περίπου 10 δισ. ευρώ σήμερα). Και ,επιπλέον, με τις άμεσες και έμμεσες δραστηριότητες που θα αναπτύσσονταν ως συνέπεια γύρω από τον κόμβο της ναυτιλίας η ανεργία στον τόπο μας θα μπορούσε να μειωθεί κατά 35%!
Γίνεται όθεν αντιληπτό πως οι σχέσεις εμπιστοσύνης που πρέπει να ξαναχτιστούν μεταξύ πολιτείας και εφοπλισμού αποτελούν την απαραίτητη βάση, τόσο για την όποια «φορολόγηση αναπτυξιακού χαρακτήρα», όσο και για την (πολύ πιο σημαντική) προσέλκυση εφοπλιστικών κεφαλαίων για τις επενδύσεις που τόσο ανάγκη έχει η οικονομία και η κοινωνία της χώρας.
