Ούτε ένα, ούτε δύο, αλλά 18 ολόκληρα χρόνια περίμενε ο Νίκος Γκάλης να τιμηθεί για την τεράστια προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ από την ομάδα του τον Άρη.
Έκανε ιώβεια υπομονή και στη πανηγυρική εκδήλωση προς τιμή του, την Τρίτη, 8 Μαΐου, δήλωσε: “Καλύτερα αργά παρά ποτέ!”
Βεβαίως – βεβαίως η Πολιτεία και η Ομοσπονδία Καλαθόσφαιρας, ακόμα δεν έχουν τιμήσει, αυτό το ιερό τέρας του μπάσκετ. Δεν έχουν τιμήσει τον άνθρωπο που άλλαξε τον ρου της ιστορίας του μπάσκετ της χώρας μας, ίσως έναν από τους ελάχιστους Έλληνες που μπορούν να ενώσουν τους συμπατριώτες μας.
Ποιος αλήθεια, να ξεχάσει όταν μεσουρανούσε ο Γκάλης και ο Άρης έπαιζε ευρωπαϊκά παιχνίδια, ότι κάθε Πέμπτη βράδυ όλοι ήταν καθηλωμένοι μπροστά στις τηλεοράσεις τους; Ότι τότε είχαν κάνει στην άκρη, οι συλλογικές προτιμήσεις και δεν υπήρχε ούτε “κόκκινο”, ούτε “πράσινο” χρώμα.
Δυστυχώς, αυτοί είμαστε και δε τιμάμε ανθρώπους οι οποίοι πραγματικά το αξίζουν. Ο Γκάλης και η παρέα του κατόρθωσαν το καλοκαίρι του 1987, να βγάλουν όλους – κυριολεκτικά– τους Έλληνες στους δρόμους, μετά το μεγαλειώδη θρίαμβο, στο ευρωμπάσκετ. Θυμάστε πολλούς Έλληνες να έχουν πετύχει κάτι παρόμοιο, εκτός από το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό θαύμα του 2004;
Κανένας γραμματέας Αθλητισμού δεν όρισε σύμβουλό του, τον Νίκο Γκάλη, ώστε να εμπνεύσει και να εμπνευστεί η νεολαία, από τον μυθικό αυτό μπασκετμπολίστα. Ας ελπίσουμε τώρα που έγινε η αρχή και, επιτέλους, μετονομάστηκε και το “Αλεξάνδρειο” σε “σάλα Νίκου Γκάλη” ότι κάτι θα αλλάξει προς το καλύτερο και θα τιμάμε τους ανθρώπους – σύμβολα.
Υ.Γ. Συμβουλή προς νέους, αγόρια και κορίτσια: Η δολοφονία του 30χρονου στη Δάφνη απέδειξε ότι το διαδίκτυο δεν είναι και τόσο αθώο. Φωτογραφίες και προσωπικά δεδομένα στη φόρα, μερικές φορές φέρνουν το αντίθετο αποτέλεσμα. Προσοχή, λοιπόν, για λιγότερους κινδύνους.
