Από τον Μιχάλη Μανούσκο μέχρι τους αδερφούς Ανδριανόπουλους η ιστορία των πρώτων χρόνων του Ολυμπιακού γράφτηκε με… χρυσά γράμματα. Το story είναι γνωστό σε όλους. Η συνέλευση από την οποία προήλθε ο Ολυμπιακός έγινε εν έτει 1925 στην ταβέρνα του Μοίρα, στην οδό Τζαβέλα. Η 10η Μαρτίου του 1925 έφερε την… γέννηση ενός μεγάλου συλλόγου που έμελλε να γράψει την δική του σπουδαία ιστορία στο πέρασμα των χρόνων. Πρόεδρος της Γ.Σ. ήταν ο Μάρκος Βολίκας και παρόντες ήταν οι παρακάτω (33): Βασίλης Ανδριανόπουλος, Γιάννης Ανδριανόπουλος, Γιώργος Ανδριανόπουλος, Ντίνος Ανδριανόπουλος, Δημήτρης Ανδρόνικος, Νίκος Ανδρόνικος, Δημήτρης Αυδής, Νίκος Βλάσσης, Στέφανος Εμμανουήλ, Νίκος Ζαχαρίας, Θανάσης Καλλίτσης, Νίκος Καλούδης, Ντίνος Καλούδης, Νότης Καμπέρος, Κώστας Κλειδουχάκης, Όθωνας Κόκκινος, Τριαντάφυλλος Κρέμος, Παναγιώτης Κωστάλας, Παναγιώτης Λαγουμιτζής, Ανδρέας Λουκάκης, Σπύρος Λουκάκης, Γιάννης Λουλουδάκης, Βαγγέλης Μαγκόπουλος, Μιχάλης Μανούσκος, Σταύρος Μαραγκουδάκης, Γρηγόρης Ντούφας, Θόδωρος Ορλώφ, Φώτης Πρωτοψάλτης, Γιάννης Συμιγδαλάς, Νίκος Συμιγδαλάς, Χρήστος Τζουμερκιώτης, Βρασίδας Τρουποσκιάδης και Σπύρος Ψαλλίδας.
Ο Μιχάλης Μανούσκος.
Σε αυτήν την Γ.Σ. τον λόγο πήρε πρώτος ο Μανούσκος, ο οποίος επεσήμανε τότε την ανάγκη να δημιουργηθεί ένας νέος σύλλογος που θα αλλάξει το σκηνικό στον Πειραιά και θα αποτελέσει έναν «φορέα» ο οποίος θα εμπνεύσει όλους τους Έλληνες. Ουσιαστικά τα μέλη του Πειραϊκού Ποδοσφαιρικού Ομίλου και τα μέλη του Ομίλου Φιλάθλων Πειραιώς συμφώνησαν να διαλύσουν τα σωματεία τους και να ιδρύσουν ένα νέο αθλητικό σωματείο. Το όνομα «Ολυμπιακός» το ανακοίνωσε ο αξιωματικός του Ναυτικού και αεροπόρος, Νότης Καμπέρος, ενώ ο βιομήχανος και Δήμαρχος Πειραιά, Μιχάλης Μανούσκος, προσέθεσε τις λέξεις «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά». Ως έμβλημα του συλλόγου επιλέχτηκε η κεφαλή ενός δαφνοστεφανωμένου εφήβου και χρώματα το κόκκινο και το άσπρο, κατόπιν πρότασης του Γιάννη Ανδριανόπουλου που ήταν οπαδός της «ερυθρόλευκης» Άρσεναλ.
Ο αδερφός του Καμπέρου.
Ο Μιχάλης Μανούσκος έγινε ο πρώτος πρόεδρος του συλλόγου. Το πρωτοδικείο Πειραιά αναγνώρισε τον νέο σύλλογο με την υπ’ αριθμόν 1247/1925 απόφαση του στις 20 Μαΐου. Πρώτος πρόεδρος του Ολυμπιακού ήταν ο Μιχάλης Μανούσκος (1925-28, 1937-39, 1945-50), ενώ αντιπρόεδροι ήταν ο Νότης Καμπέρος και ο Τριαντάφυλλος Κρέμος. Γενικός Γραμματέας ο Σταύρος Μαραγκουδάκης, ταμίας ο Θανάσης Κόκκινος και έφορος ο Παναγιώτης Λαμουμιτζής. Τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, δημιουργήθηκε και η Λέσχη του Ολυμπιακού, η οποία στεγάστηκε στην οδό Κολοκοτρώνη 69 και είχε πρώτο πρόεδρο τον «δάσκαλο» Γιάννη Ανδριανόπουλο, ο οποίος έως το 1927 ήταν και προπονητής της ποδοσφαιρικής ομάδας. Τον πρώτο του αγώνα ο Ολυμπιακός τον έδωσε στις 30 Απριλίου 1925 με αντίπαλο τους ναύτες του γαλλικού πολεμικού πλοίου «Ιωάννα της Λωραίνης». Ο αγώνας έγινε στο ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου και ο Ολυμπιακός κέρδισε 5-0. Ο στόχος τους τότε ήταν να αμφισβητήσουν άμεσα την κυριαρχία του Πειραϊκού Συνδέσμου, παλιού σωματείου του Πειραιά, με πολύμορφη δραστηριότητα (λογοτεχνική, εκπαιδευτική, πολιτιστική και αθλητική).
Ο Νότης Καμπέρος.
Οι πρωτεργάτες και ιδρυτές και ο… μύθος του αεροπόρου
Οι ιδρυτές ήταν όλοι αυτοδημιούργητοι επιχειρηματίες στο μεγάλο Λιμάνι. Η οικογένεια των Ανδριανόπουλων έχει στην ιδιοκτησία της ένα εμπορικό οίκο, που διηύθυνε τότε ο πατέρας Ανδρέας Ανδριανόπουλος και ενώ τα παιδιά του είχαν δραστηριότητα σε αρκετά αθλήματα. Μεταξύ των ιδρυτών δέσποζαν ο βιομήχανος Μιχαήλ Μανούσκος και ο ανώτατος αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού, Νότης Καμπέρος. Ο Καμπέρος είχε έναν αδερφό. Τον ατρόμητο πιλότο, Δημήτρη Καμπέρο, που το 1912, είχε κάνει την πρώτη του στρατιωτική πτήση. Είχε το προσωνύμιο «τρελός» επειδή ήταν ατρόμητος. Ο θρύλος μάλιστα λέει πως και ο Δημήτρης Καμπέρος είχε προτείνει για τα χρώματα το κόκκινο και το άσπρο, γιατί και εκείνος ήταν οπαδός της Άρσεναλ και λάτρης του αγγλικού ποδοσφαίρου.
Στους άλλους πρωτεργάτης ήταν ο τότε διευθυντής του Ταχυδρομείου, Σταύρος Μαραγκουδάκης, ο έμπορος Νίκος Ανδρόνικος, ο αξιωματικός του στρατού, Δημήτρης Σκλιάς, ο δικηγόρος Νίκος Ζαχαρίας, ο συμβολαιογράφος Θανάσης Μέρμηγκας, ο χρηματομεσίτης Γιάννης Κεκκές, και φυσικά η οικογένεια των εμπόρων Ανδριανόπουλων. Ο Δημήτρης Σκλιάς εκτός από μέλος της διοίκησης το 1929 ανέλαβε έφορος του τμήματος στίβου. Ενός τμήματος στο οποίο ήταν και οι παίκτες Βασίλης και Λεωνίδας Ανδριανόπουλος. Ο Θανάσης Μέρμηγκας ως στέλεχος του Ολυμπιακού διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΟ από το 1954 μέχρι το 1968. Ήταν τότε μία δύσκολη περίοδος για την Ελλάδα καθώς είχε γίνει μέλος της UEFA το 1954 και ενώ είχε μπει σε μία μετεμφυλιακή περίοδο. Στο πλευρό του είχε ως αντιπρόεδρο της Ομοσπονδίας τον παράγοντα του Παναθηναϊκού Λουκά Πανουργιά που αργότερα έγινε πρόεδρος στην ΕΠΟ.
Η τεράστια προσφορά των Ανδριανόπουλων και η πορεία τους
Η συμβολή και η προσφορά της οικογένειας των Ανδριανόπουλων στον Ολυμπιακό είναι ανυπολόγιστη. Σε όλα τα επίπεδα. Οι αδερφοί που έπαιξαν στον Ολυμπιακό δεν ήταν πέντε που αναφέρονται στην προπολεμική πεντάδα αλλά έξι. Στο σύνολο τα παιδιά της οικογένειας που αγωνίστηκαν στον σύλλογο ήταν επτά. Από το 1925 έως το 1940 στον Ολυμπιακό προσέφεραν τις υπηρεσίες τους έξι Ανδριανόπουλοι. Ο έβδομος αδερφός τους, Αριστείδης, ήταν ποδοσφαιριστής και αθλητής στίβου στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Απεβίωσε το 1922 σε ηλικία μόλις 18 χρόνων, χτυπημένος από τύφο… Οι πέντε του Ολυμπιακού ή αλλιώς η χρυσή πεντάδα ήταν με τους Ντίνο, Γιώργο, Γιάννη, Βασίλη και Λεωνίδα. Από κοντά και ο αδερφός τους, Στέλιος. Για ένα διάστημα έπαιξε και αυτός στον Ολυμπιακό. Αρχικά ο Βασίλης είχε διαχωρίσει την θέση του από τα αδέρφια του καθώς ήταν επικεντρωμένος στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, κάτι που άλλαξε.
Η αρχή πρέπει φυσικά να γίνει με τον Γιάννη Ανδριανόπουλο, τον οποίο τον συνόδευε το προσωνύμιο «δάσκαλος». Έπαιξε με την φανέλα της ομάδας έως το 1929. Ήταν προπονητής και πρόεδρος (1932 και 1933-1935) ενώ έγινε και πρόεδρος της ΕΠΟ και πρόεδρος της ΕΠΣ Πειραιά. Είχε μάθει πολλά για την μπάλα στην Αγγλία όπου σπούδαζε σε κολλέγιο στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ήταν εκείνος που έμαθε στους παίκτες το να δίνουν την πάσα με την μία. Επίσης το άνοιγμα του παιχνιδιού από τα άκρα και την πλαγιοκόπηση με απευθείας σουτ. Είχε γεννηθεί το 1900. Πριν τον Ολυμπιακό έπαιξε στον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Ήταν πολύ μεγάλος τεχνίτης και ενώ μετείχε με την Εθνική στους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας το 1920. Πέθανε το 1952 και ενώ ο γιός του, Ανδρέας, διετέλεσε Δήμαρχος Πειραιά, Βουλευτής αλλά και Υπουργός.
Ο Γιώργος ήταν ψηλός και σωματώδης. Ήταν τρία χρόνια πιο μικρός από τον Γιάννη και μεγάλα αποθέματα ψυχής και δύναμης. Εκτός από την μπάλα διέπρεψε και σε άλλα αθλήματα, όπως η ποδηλασία. Είχε το παρατσούκλι «Ποδάρας» και ενώ ήταν και δεινός σκόρερ, αν και δεν είχε τεχνική. Είχε όμως μεγάλη δύναμη, πάθος, προσωπικότητα και χαρακτήρα στο παιχνίδι του. Είχε και 12 χρόνια θητείας στον προεδρικό θώκο (1954 – 1967). Έκανε και μεγάλη διαδρομή στην πολιτική. Εκτός από Βουλευτής, έγινε Υπουργός Ναυτιλίας, πρόεδρος του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς αλλά και Δήμαρχος Πειραιά. Απεβίωσε σε αγγλικό έδαφος και πιο συγκεκριμένα στο Λονδίνο.
Ο Ντίνος ήταν ο απόλυτος σταρ της εποχής του. Υπήρξε εξαιρετικά δημοφιλής ως Πειραιώτης παίκτης. Ήταν ένας άνθρωπος ντόμπρος, απλός και έξω καρδιά. Ήταν όμως και δυναμικός και παθιασμένος όταν διαφωνούσε με κάτι. Τον φώναζαν «Μπούκουλο» καθώς δεν ήταν ψηλός και ενώ είχε και κάποια παραπανίσια κιλά. Ήταν σούπερ σκόρερ και εξίσου ικανός παίκτης. Είχε γεννηθεί το 1905 ενώ ήταν ο μοναδικός προερχόμενος από την Πειραϊκή Ένωση, έχοντας τεθεί αντίπαλος με τους Γιάννη, Γιώργο και Βασίλη από τον Πειραϊκό Σύνδεσμο. Πέθανε 57 ετών. Μεγάλος… κανονιέρης ήταν και ο Βασίλης. Τον συνόδευε το προσωνύμιο «Κελεμές». Ένας φίλαθλος της εποχής όταν τον είχε δει να αγωνίζεται του το… κόλλησε από το όνομα ενός αλόγου που έτρεχε τότε στον Φαληρικό Ιππόδρομο και ήταν γρήγορο, ευέλικτο, ικανότατο και με στιλ… αριστοκρατίας.
H απόφαση για την αναγνώριση του Ολυμπιακού.
Ο Βασίλης ήταν τρομερός παίκτης. Έπαιζε σχεδόν σε όλες τις γραμμές σε άξονα και επίθεση. Ήταν γρήγορος, αρκετά δυνατός για το κορμί που είχε και έβαζε θεαματικά γκολ με δυνατά και ευθύβολα σουτ. Είχε γεννηθεί το 1908. Εκτός από παίκτης ήταν παράγοντας του Ολυμπιακού, της ΕΠΟ και της ΕΠΣ Πειραιά. Δούλεψε και ως τεχνικός της Εθνικής και πέθανε το 1990. Υπήρξε φυσικά και ο Λεωνίδας. Ένας ζωντανός Θρύλος. Ένας… μύθος του Ολυμπιακού και του ποδοσφαίρου της εποχής του. Αν και γεννημένος το 1911 πρωταγωνίστησε γρήγορα στον στίβο με το τριπλούν και το κατοστάρι καθώς και στο ποδόσφαιρο. Το παρατσούκλι του ήταν «Στραβοσουγιάς» ή «Λιόλιος». Ο… μύθος λέει πως του το είχε δώσει μία πολύ καλή φίλη της μητέρας του. Η Γόμπου, που τον είδε δει να κοιμάται με τα πόδια του κουλουριαστά.
Μόλις αποχώρησε ο Γιάννης ο Γιώργος τον έπεισε να ασχοληθεί με την μπάλα. Ήταν πολύ δυνατός αν και πιτσιρικάς, διεμβολιστής, άκρως μαχητικός και εξαιρετικά γρήγορος. Ξεσήκωνε για πλάκα την κερκίδα. Στα 24 του χρόνια σταμάτησε το ποδόσφαιρο για να ασχοληθεί με το εμπόριο ρούχων και το κασμίρι. Είχε παίξει και στην Εθνική. Ο Στέλιος από την άλλη σταμάτησε την μπάλα το 1934. Εκτός από όλους αυτούς η οικογένεια είχε και τον Σταύρο, έναν όγδοο αδερφό που δεν έπαιζε ποδόσφαιρο. Αξίζει να σημειωθεί πως ποτέ στην ίδια ενδεκάδα δεν βρέθηκαν πάνω από πέντε Ανδριανόπουλοι. Στην οικογένεια υπήρχε και μία αδερφή, η Νίνα. Γενικότερα ήταν μία οικογένεια με υψηλό μορφωτικό επίπεδο που ασχολιόταν με το εμπόριο που ήταν από τις πιο σεβάσμιες του Πειραιά και… κρατούσε από την Πόλη, το Ναύπλιο και την Τρίπολη.
Οι αδερφοί Ανδριανόπουλοι.
Το καταστατικό
Μέσα σε όλα αυτά θα πρέπει να τονιστεί πως τα άρθρα του καταστατικού ίδρυσης του Ολυμπιακού Συνδέσμου Φιλάθλων Πειραιώς ήταν σχεδόν ίδια με αυτά του Αθλητικού και Ποδοσφαιρικού Ομίλου Πειραιώς από τον οποίο φυσικά προήλθε και ο δεύτερος. Κατά το άρθρο 1 ξεκαθαρίζεται ο σκοπός της ιδρύσεως του νέου συλλόγου ο οποίος δεν έχει φυσικά ούτε καθαρά αθλητικό ούτε ποδοσφαιρικό χαρακτήρα. Από το άρθρο 1 φαίνεται πως ο Ολυμπιακός ιδρύθηκε μεταξύ άλλων για να «υπηρετεί» την νεολαία σε όλες τις πνευματικές τους ανησυχίες. Το άρθρο 1 είναι το εξής: «Συνίσταται εν Πειραιεί υπό τον τίτλον «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» Σωματείον, ούτινος σκοπός είναι η ανάπτυξις της σωματικής αγωγής παρά τη νεολαία και η κατά πάντα φίλαθλον τρόπον εξύψωσις αυτής.
Τα προς επίτευξιν του σκοπού αυτού μέσα έσονται: α) η ίδρυσης αθλητικών χώρων πάσης φύσεως, β) η οργάνωσις πάσης κατά θάλασσαν αθλητικής κινήσεως, γ) η οργάνωσις αθλητικών αγώνων πάσης φύσεως, εορτών, εκδρομών ορειβασιών κλπ, δ) η δια διαλέξεων και εκδόσεως εντύπων προπαγάνδισις της αθλητικής ιδέας και ε) η δια παντός τρόπου ανάπτυξις κινήσεως εξυπηρετικής της νεολαίας. Ο «Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» έχει ιδία σφραγίδα εικονίζουσαν δαφνηφόρον κεφαλήν αθλητού και περί αυτήν τον τίτλο του Σωματείου». Το άρθρο 2 αναφέρεται στα μέλη του Ολυμπιακού: «Μέλη του «Ολυμπιακού» δύναται να εγγραφώσιν, πολίται αδιακρίτως εθνικότητος ή φύλλου, χρηστοί εμπνεόμενοι από τας υγιείς περί σωματικής αγωγής αρχάς. Διακρίνονται δε τα μέλη του «Ολυμπιακού» εις Επιτίμους Ηγέτας, Επίτιμα Μέλη, Τακτικά Μέλη, Πάρεδρα Μέλη και Αθλητικά Μέλη», ενώ το 3ο ασχολείται με την απονομή σε εκλεκτά μέλη του τίτλου του επίτιμου ηγέτη ενώ το 5ο πραγματεύεται τον τρόπο και τα κριτήρια εισόδου νέων μελών στον σύνδεσμο. Στο καταστατικό υπήρχε βέβαια ο όρος πως τα μέλη του δεν μπορούν να ξεπερνούν τα 100 και προκειμένου να εισέλθει κάποιο νέο στην ομάδα θα πρέπει να αδειάσει μία θέση. Σημειώνεται πως το 1931 ο Ολυμπιακός κέρδισε το πρώτο πρωτάθλημα Ελλάδας της ιστορίας του όλα όσα έκανε εκείνη την χρονιά αποτέλεσαν την αφορμή για την δημιουργία του ύμνου της ομάδας από τον Μίμη Βασιλειάδη.
