Το χαμένο στοίχημα της ακτοπλοΐας.

Ήταν κάποτε ένα αιγαίο, γεμάτο βαπόρια με…ψυχή. Με τον καπετάνιο στο τιμόνι, γιατί τότε, τα πολύχρωμα κουμπάκια στις κονσόλες με τους αυτόματους πιλότους, έμοιαζαν με ταινία για το πως θα είναι το μέλλον.

Οι “καραβοκύρηδες” πρώην καπεταναίοι κι αυτοί που ήξεραν την δουλειά.

Ο καπετάν Μάκης Αγούδημος, κατέβαινε κάθε πρωί στο λιμάνι να ελέγξει αν όλα πάνε καλά. Και μοίραζε στους φορτηγατζήδες κουλούρια από τον πλανόδιο κουλουρά.

Οι Βεντούρηδες το ίδιο. Ο Αγαπητός, ο Μουλόπουλος και οι άλλοι.

Η σχέση του ιδιοκτήτη με τους ταξιδιώτες, σχεδόν προσωπική.

Κι ύστερα ήρθε η εξέλιξη. Αναμενόμενο μεν, καταδικαστικό δε.

Οι τράπεζες μπήκαν δυναμικά στις ακτοπλοϊκές που έγιναν σχεδόν…πολυεθνικές. Ο “φίλος” σου λογιστής του καραβιού, τώρα είναι χωμένος στο καμαράκι του δίπλα στη ρεσεψιόν και δεν προλαβαίνει να έρθει στον καταπέλτη να σου πει “καλώς τον”.

Τα εισιτήρια τα βγάζεις ηλεκτρονικά κι έχασες την μαγεία της προετοιμασίας του ταξιδιού. “Μια ώρα πριν αναχωρήσει το πλοίο, πρέπει να είστε εκεί αλλιώς πρέπει να δώσουμε το εισιτήριό σας”.

Μα δεν θέλεις να πηγαίνεις πιο ασφαλής στον προορισμό σου και πιο γρήγορα με τα σύγχρονα πλοία που σου προσφέρουν, αναρωτιέται κάποιος πιο…open mind.

Ναι αλλά δεν βλέπεις ότι οι εταιρείες σήμερα αναγκάζονται να κόβουν δρομολόγια ή να πηγαίνουν με λιγότερη ταχύτητα επειδή έχουν πέσει έξω οικονομικά και τα καύσιμα είναι στον Θεό; Ανταπαντάει ο ρομαντικός!

Σίγουρα η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Τότε το ταξίδι έμοιαζε με μια μικρή περιπέτεια, όταν για παράδειγμα περνούσες το κάβο ντ όρο με το μικροσκοπικό “Λήμνος”-πρώην ” Έλλη”, κι ας έβγαινε απαγορευτικό στη πορεία.

Όταν ο καπετάν Θηραίος, αψηφούσε τα μποφόρ και καλούσε από το μικρόφωνο τον κόσμο να δείξει κατανόηση για την καθυστέρηση γιατί έπρεπε να πάει να σώσει ένα ιστιοφόρο που ήταν ακυβέρνητο.

Η ακτοπλοϊκή μας συγκοινωνία, η σύνδεση με πλοίο και του πιο απομακρυσμένου νησιού της χώρας μας, είναι ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί οπωσδήποτε.

Ο χειμώνας που έρχεται θα είναι βαρύς. Οι ψίθυροι για συγχωνεύσεις εταιρειών, επειδή …δεν βγαίνουν οικονομικά, γίνονται σιγά σιγά κραυγές.

Ο κίνδυνος να αποκλειστούν κάτοικοι νησιών, είναι ορατός.

Θα συμβεί κάτι θεαματικό, έστω και την ύστατη ώρα για να σωθεί η παρτίδα;