Σε μια εποχή που τα πάντα γύρω μας έχουν γίνει συντρίμμια, ο πολιτικός λόγος αν μη τι άλλο, θα έπρεπε να είναι πιο ουσιαστικός και λιγότερο προκλητικός.
Για να μην πω, ότι θα έπρεπε να μην υπάρχει καν. Να έχει «λουφάξει» στα λαγούμια της Βουλής και να αφήσει τον κοσμάκη ήσυχο, στην καθημερινή του πάλη για επιβίωση.
Η ψευδαίσθηση της καλής διάθεσης λόγω των εορτών, χάθηκε κι αυτή με το έμπα του νέου χρόνου και την προσμονή του ταχυδρόμου, που θα φέρνει το ένα μετά το άλλο…μπιλιετάκι.
Από την άλλη βγαίνει στο φως της δημοσιότητας έκθεση του ΔΝΤ, που προειδοποιεί ότι άλλο σφίξιμο του ζωναριού, δεν παίρνει!
Ότι οι πολιτικές λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σε βαθύτερη ύφεση.
Και κάποιος νοήμων άνθρωπος, αναρωτιέται αν χρειάζονται πτυχία, μεταπτυχιακά και μάστερ για να το καταλάβει κανείς.
Σαν χθες, ηχούν στα αυτιά μου οι δηλώσεις του πρωθυπουργού προεκλογικά που έλεγε ότι ως οικονομολόγος που είναι και τα οικονομικά που γνωρίζει, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Κι ότι οι φόροι, φέρνουν κι άλλη ύφεση.
Το πρόβλημα, παγκόσμια, δεν είναι οικονομικό. Είναι καθαρά πολιτικό.
Μόνο όταν υπάρξει πολιτική βούληση θα καθαρίσει ο τόπος από κάθε λογής λαμόγια, είτε φοροφυγάδες εγχώριοι λέγονται αυτοί που έβγαλαν στην Ελβετία μαύρο χρήμα, είτε διεθνείς οίκοι αξιολόγησης , τράπεζες που καλύπτουν φοροφυγάδες και πολυεθνικές που διοικούν τον κόσμο.
Από το πιο μικρό πράγμα που απασχολεί τον κόσμο, όπως η αιθαλομίχλη και την μη απόφαση να πάρουν πίσω τον φόρο στο πετρέλαιο για να μπουν λεφτά στο κράτος, μέχρι το μεγαλύτερο και τη συζήτηση για το αν θα πρέπει να έχουν ευθύνες ο Παπακωνσταντίνου, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου ή ο Χατζηπετρής για τη λίστα Λαγκάρντ, η πολιτική βούληση είναι απούσα.
Και ρωτά εύλογα ο πολίτης. Τόσο δύσκολο είναι να παρθεί μια πολιτική απόφαση που να προβλέπει το προφανές;
Ότι υπάρχει πτώση 80% στο πετρέλαιο κι αν μείωναν τον φόρο, τα χρήματα θα ήταν περισσότερα από αυτά που προέβλεψαν με την αύξηση του φόρου, δεν το βλέπει κανείς;
Το να υπάρξει εντολή στην τακτική δικαιοσύνη να ερευνήσει με πλήρη ελευθερία το ποιος φταίει για τη λίστα ή τις λίστες με το μαύρο χρήμα, είναι επίσης τόσο δύσκολο;
Αλλά, δεκαετίες τώρα, ο ίδιος ξύλινος λόγος. «Το μαχαίρι πρέπει να φτάσει μέχρι το κόκκαλο».
Εγώ τόσα χρόνια πάντως, δεν είδα γρατζουνιά, όχι να φτάσει μέχρι τα οστά!
Δυστυχώς, δεν έχουν ξυπνήσει ακόμη. Φοβάμαι ότι όταν θα αποφασίσουν να ακούσουν τον κόσμο, θα είναι αργά.
Το δεν έχω να πληρώσω, δεν είναι γινάτι. Δεν είναι πείσμα. Είναι πραγματικότητα που αγνοούν όλοι τους εκεί μέσα.
Αλλά προτιμούν να «χαριεντίζονται» κάποιοι από αυτούς στα social media, νομίζοντας με αυτόν τον τρόπο ότι είναι κι αυτοί, μέρος της κοινωνίας.
Το ερώτημα όμως είναι: ο κόσμος κατάφερε, θέλοντας και μη, ν αλλάξει και να προσαρμοστεί στις συνθήκες που μας παρέδωσαν.
Αυτοί;
