Ο λαός μίλησε. Όσοι πριν από τις εκλογές-κυρίως τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα- είχαν μια ελπίδα ότι θα συνεχιστεί η ίδια πολιτική της ψευδαίσθησης, την έχασαν με τα πρώτα exit polls. Βλέποντας τις όψεις των αρχηγών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και των βουλευτών τους, ένιωθες αυτό που συμβαίνει την επομένη των εκλογών.
Το τέλος ενός κύκλου που άνοιξε το 1974 και κλείνει 38 χρόνια μετά.
Σαν να ενηλικιώθηκε επιτέλους το εκλογικό σώμα, έβαλε μυαλό και έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα στον “εξωτερικό εχθρό” κυρίως, τους δανειστές μας, ότι η συνταγή της λιτότητας …δεν παίζει!
Κι εδώ που τα λέμε πιο πιθανό είναι να θορυβηθούν περισσότερο η Μέρκελ και οι φίλοι της, παρά οι δικοί μας που υπέγραψαν πρώτα και μετά μας υπόσχονταν ουτοπικά σενάρια εξόδου από το μνημόνιο.
Είναι και η συγκυρία της εκλογής Ολάντ στο Παρίσι που “χτύπησε” το Βερολίνο κι έτσι βρήκαμε ανέλπιστα έναν σύμμαχο, αν φυσικά εκπληρώσει κι αυτός τις προεκλογικές του δεσμεύσεις.
Στην Ελλάδα όμως, πρέπει να …κυβερνηθούμε! Δεν θα μπω στις λεπτομέρειες της συνταγματικής ανάλυσης, με τις διερευνητικές εντολές κι αν τελικά αναγκαστούμε να ξανακάνουμε εκλογές σ ένα μήνα.
Το ζήτημα είναι αν είτε με συγκυβέρνηση στην παρούσα φάση, είτε με άλλο τρόπο, αυτό το πολιτικό σύστημα κατάλαβε το νόημα αυτών των εκλογών.
Ο Έλληνας, απ τα παλιά τα χρόνια, αντιστεκόταν. Αντιδρούσε σ αυτόν που τον “πίεζε” στον σβέρκο. Πώς ήταν δυνατόν να πιστεύουν κάποιοι ότι θα νομιμοποιούσε ο κόσμος την οικονομική του καταδίκη; Ότι θα ξεχνούσε τους ανθρώπους εκείνους που άλλαξαν τις ζωές του, απ τη μια στιγμή στην άλλη, στο όνομα μιας Ευρώπης τεχνοκρατών, που άγνωστο γιατί, θέλουν τους λαούς εξαθλιωμένους.
Ο κόσμος δεν ψήφισε κάποιο από τα γνωστά κόμματα. Ψήφισε το κόμμα της ανεργίας, της εξαθλίωσης, των συσσιτίων.
Ας ελπίσουμε ότι μαζί με το μήνυμα, οι ένοικοι του κοινοβουλίου πήραν ένα ακόμη μάθημα.
Ότι η υπομονή εξαντλείται στην κάλπη!
