Απ όπου και να το πιάσεις, θα οδηγηθείς στο ίδιο συμπέρασμα. Δεν είναι μόνο ότι μόνοι τους, έχουν καταφέρει να απαξιώσουν τον ίδιο τους τον ρόλο και τον τίτλο.
Παλιά άκουγες τον υπουργό να μιλάει και είτε τον άκουγες με προσοχή, είτε αδιαφορούσες. Σήμερα τον ακούς και λες, «κοίτα τι λέει ο …».
Ψέματα είναι;
Βρείτε μου έναν νοήμων άνθρωπο σ αυτή τη χώρα που δεν έχει βρίσει τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα, την πολιτική τους.
Αλλά φταίνε πρωτίστως και οι δημοσιογράφοι. Νομίζουν ότι καλώντας τους στις εκπομπές τους έχουν εξασφαλίσει σημαντικές προσωπικότητες που έχουν κάτι να πουν.
Πώς γίνεται κάθε φορά να ξεκινάμε με ένα σοβαρό θέμα προς συζήτηση και στο τέλος να σκυλοκαυγαδίζουν οι δεξιοί με τον Σύριζα κι αντίστροφα, είναι μοναδικό ελληνικό φαινόμενο.
Ήθελα να ξερα γιατί δεν τους κόβουν από τα ΜΜΕ; Άραγε, θα υπάρξει σωστή δημοσιογραφική προσέγγιση σ αυτή τη χώρα; Όπως του ιρλανδού δημοσιογράφου; Δείτε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=nxkBR_f_q4Y
Η δε περίφημη προανακριτική για τη λίστα Λανγκάρντ, είναι κοινώς που λέμε για τα μπάζα. Αν έχει πειστεί ένας Έλληνας ότι αυτοί εκεί μέσα, που «σκοτώνονται» όλη μέρα για το ποιος θα φωνάξει περισσότερο ή θα πει την πιο πετυχημένη ατάκα, θα βγάλουν σοβαρή απόφαση για το ποιος φταίει, να μου τον υποδείξει κάποιος.
Αφήνω στην άκρη τους «παγκόσμιους» ηγέτες που είτε έχουν συγκεκριμένο σχέδιο, είτε είναι εντελώς ανίκανοι. Ή μάθανε τα οικονομικά διαφορετικά.
Οι δικοί μας, η τωρινή σύνθεση του κοινοβουλίου, είναι με διαφορά η χειρότερη που έχει υπάρξει ποτέ.
Δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν, δεν υπολογίζουν εκείνους που τους έβαλαν εκεί. Με ελάχιστες εξαιρέσεις και κάποιες λογικές φωνές, το αποτέλεσμα δεν μπορεί, παρά να είναι αυτό που βλέπουμε κάθε βράδυ στην προανακριτική. Ένα φτηνό ριάλιτι.
Το οποίο μάλιστα δεν μεταδίδεται και τηλεοπτικά για να χαλαρώσει λίγο τους πονεμένους πολίτες αυτής της χώρας, να τους διασκεδάσει.
Χρόνια ακούμε για τη δύναμη που έχει ο λαός στα χέρια του. Πριν από τις εκλογές συνήθως. Τα μεγάλα λόγια με τα περίφημα …ο λαός στην εξουσία.
Εγώ πάντως που ψηφίζω από τη δεκαετία του 80, δεν ένιωσα ποτέ αυτή τη δύναμη.
Μόνο θυμό έχω νιώσει, μετά!
