Σε όλες τις δουλειές, υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί εργαζόμενοι. Οι φιλότιμοι και οι κηφήνες. Οι έντιμοι και τα λαμόγια.
Και η πολιτική, δουλειά είναι. Όσοι βρίσκονται στο κοινοβούλιο σήμερα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων δεν ξέρουν να κάνουν άλλη δουλειά από αυτή που κάνουν τώρα. Να λένε παπάρες από αυτές που τους έμαθαν στα ξένα οικονομικά πανεπιστήμια και από τις … φράξιες τις κομματικές.
Δυστυχώς όμως στη σημερινή δύσκολη εποχή, οι άνθρωποι αυτοί που έχουν αναλάβει τις τύχες μας και τις ζωές μας, δεν έχουν το ειδικό βάρος, το πολιτικό, για να καταφέρουν να βγάλουν τον τόπο από την επικίνδυνη τροχιά.
Κι αν αυτά που λένε αμπαλαρισμένα με δυσνόητους οικονομικούς όρους, ακούγονται όμορφα, στην ουσία βυθίζουν περισσότερο στο τέλμα τον κόσμο που πλέον όχι μόνο έχει χάσει την εμπιστοσύνη του στην πολιτική, αλλά είναι ξεκάθαρα απογοητευμένος και αυτό τον κάνει επικίνδυνο(δείτε τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής).
Η ιστορία με το πετρέλαιο θέρμανσης είναι μια από τις πολλές αποτυχίας διαχείρισης της οικονομίας μας από το λεγόμενο οικονομικό επιτελείο, που εκθέτει ανεπανόρθωτα τον πρωθυπουργό Σαμαρά.
Σαν χθες ηχούν στα αυτιά μας, οι προεκλογικές δεσμεύσεις του πρωθυπουργού, αλλά και η χαρακτηριστική του φράση προς τους ξένους ηγέτες: οικονομολόγος είμαι και ξέρω ότι η ύφεση δεν αντιμετωπίζεται με παραπάνω φορολογία!
Ας μην απαριθμήσουμε τα λάθη που δεν παραδέχεται η κυβέρνηση με αβάσταχτους φόρους που δεν έφεραν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Τέλη κυκλοφορίας, φόρος στο πετρέλαιο, χαράτσι ΔΕΗ κ. α.
Τώρα και με δεδομένα τα νούμερα που πέρυσι μας έριξαν έξω, εξακολουθούν να κοροϊδεύουν τον κόσμο με τον αν θα μειωθεί ή όχι ο φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης.
Έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά για όλα αυτά τα θέματα που αφορούν στην οικονομία.
Το πραγματικό ζήτημα όμως είναι πολιτικό και όχι οικονομικό.
Όταν κάποιοι άνθρωποι που ήταν πραγματικοί ηγέτες, οραματίζονταν και σχεδίαζαν αυτή την ενωμένη ευρώπη, ήταν πατριώτες και όχι απλά οραματιστές. Το σχέδιο ήταν η Ευρώπη να είναι μια ισχυρή οικονομία με ισχυρό νόμισμα και οι κάτοικοί της θα ευημερούσαν.
Και ηγέτες σαν τον Μιτεράν, τον Κολ, τον Σμιτ, τον Ντελόρ ακόμη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, θεώρησαν ότι με την έξοδό τους από την πολιτική κι από τη ζωή, θα άφηναν τα ηνία σε αντίστοιχους ηγέτες που θα συνέχιζαν ένα ιερό έργο.
Δυστυχώς όπως αποδεικνύεται οι σημερινοί ηγέτες είναι τόσο λίγοι, που έχουν καταφέρει να υποφέρει όλος ο πλανήτης. Τι παραπάνω χρειάζεται κανείς από το να δει τη σημερινή κατάσταση παντού.
Αποτυχία σε όλα τα επίπεδα. Δυστυχώς. Άραγε η ιστορία είναι σε θέση να καταγράψει έναν τέτοιο ηγέτη που θα καταφέρει όχι να αλλάξει τον πλανήτη ή τον τόπο του, αλλά να δώσει απλά μια ελπίδα;
