Το θέμα με απασχολεί από τη στιγμή που μπήκα στη δημοσιογραφία. Εδώ και 22 χρόνια δηλαδή. Έβλεπα δημοσιογράφους που είχα σαν Θεούς σχεδόν όταν ξεκινούσα, να θέλουν να πολιτευτούν και μονολογούσα: μα τι θέλουν να μπλέξουν με την πολιτική; Εμείς, οι δημοσιογράφοι απέναντί τους δεν είμαστε;
Όχι ότι θεωρούσα ή θεωρώ εχθρούς τους πολιτικούς, αλλά διάολε πώς να το κάνουμε, αυτά τα δύο δεν συμβαδίζουν. Εκ των πραγμάτων είναι δύο αντίθετοι δρόμοι.
Πλείστα τα παραδείγματα συναδέλφων που μπλέκονται με τα κοινά. Και μπορώ να δικαιολογήσω έναν δημοσιογράφο που αποφασίζει να βοηθήσει την τοπική του κοινωνία,  επειδή είναι αναγνωρίσιμος και ίσως δώσει το καλό παράδειγμα στον αγώνα για μια πιο ανθρώπινη πόλη. Δεν δικαιολογώ όμως τους δημοσιογράφους που τελικά «αποκαλύπτονται» πολιτικά όταν αποφασίζουν να τοποθετήσουν δίπλα στο όνομά τους, την κομματική ταυτότητα.
Και εύλογα αναρωτιέται ο απλός κόσμος: μα καλά αυτός(αυτή) τόσα χρόνια μας δούλευε; Πώς είναι δυνατόν να ήταν αντικειμενικός αυτός που μου έλεγε τις ειδήσεις και τελικά τώρα αποδεικνύεται ότι είναι κομματόσκυλο;
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτό συζητάει ο κόσμος στο δρόμο, στα καφέ, στις συζητήσεις.
Κατά την γνώμη μου θα έπρεπε η ΕΣΗΕΑ από την ώρα που συζητείται, όχι να επικυρωθεί το όνομα κάποιου δημοσιογράφου, να τον καλεί για εξηγήσεις και να αποφασίσει τι από τα δύο επιθυμεί να κάνει. Και την ώρα της ανακοίνωσης του ονόματος του να διαγράφεται με συνοπτικές διαδικασίες και όχι μετά από συμβούλια και συζητήσεις αν πρέπει ή δεν πρέπει. Και βέβαια να χάσει και όλα τα προνόμια της Ενώσεως.
Γιατί η δημοσιογραφία αρκετά έχει πληγεί και ιδιαίτερα τελευταία. Οι κανόνες εκεί τουλάχιστον ας ισχύσουν κι ας είναι για όλους. Μόνο μέσα από την εσωτερική κάθαρση θα ανακτηθεί η όποια αξιοπιστία.
Είναι κάτι αντίστοιχο με τους δημοσιογράφους – τηλεπωλητές. Γιατί η νέα μόδα είναι να στήσουμε μια εκπομπή τηλεοπτική και να την βαφτίσουμε σόου τηλεπώλησης. Εκεί δεν διαφημίζονται προϊόντα; Επιτρέπεται στον δημοσιογράφο να κάνει διαφήμιση;
Γιατί πρέπει εγώ που έχω φάει τα χρόνια μου στον δρόμο των ρεπορτάζ και στη μάχιμη δημοσιογραφία δίνοντας καθημερινό αγώνα για την επιβίωση, έτσι όπως έχουν καταντήσει τον κλάδο, να είμαι στην ίδια Ένωση με έναν που κάνει διαφημίσεις και βγάζει εύκολα λεφτά ή με άλλον που αποφάσισε να γίνει πολιτικός και θα πάρει σύνταξη και από το δικό μου ταμείο και από την φορολογία μου ως πολίτης;
Υπάρχουν ευτυχώς ακόμη σ αυτή την χώρα, κάποιοι που την δημοσιογραφία την θεωρούν λειτούργημα. Πιθανά να ψάξεις λίγο περισσότερο κάπου για να μάθεις τα πραγματικά γεγονότα.
Χαίρομαι που βρίσκομαι σε ένα μέσο που τον Θεσμό τον Δημοσιογραφικό τον τηρεί, όπως και τους κώδικές του.
Όσο για τους «συναδέλφους» που επιλέγουν τον εύκολο δρόμο ας κοιταχτούν στον καθρέφτη!