Είναι προφανές ότι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα, δεν φταίει μόνο αυτή.
Εντάξει, οι Έλληνες πολιτικοί παρουσιάστηκαν κατώτεροι των περιστάσεων, του ευρωπαϊκού οράματος, κάποιοι ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα και μίζες και τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Από την άλλη όμως, τι έκαναν ή τι κάνουν οι ευρωπαίοι ηγέτες για να προλάβουν τέτοιες καταστάσεις;
Πώς όλοι αυτοί οι μεγαλοσπουδαγμένοι οικονομολόγοι, που κατέχουν τις μεγάλες καρέκλες στο κτίριο των Βρυξελλών, δεν μπόρεσαν να “δουν” την λαίλαπα που έρχεται;
Γιατί, αφού η ΕΕ, έπαιζε το ρόλο της “μαμάς”, δεν προσπάθησε να προστατεύσει τα παιδιά της;
Γιατί αφού έβλεπε ότι τα στοιχεία που παρουσίαζε η Ελλάδα για παράδειγμα, ας μην πιάσουμε τις άλλες χώρες που έχουν πρόβλημα, ήταν παραποιημένα, δεν έστελναν από πριν τους εκπροσώπους τους να ελέγξουν τι συμβαίνει;
Οι σκέψεις αυτές, οδηγούν σε δύο συμπεράσματα:
α) ή υπήρχε και υπάρχει σκοπιμότητα και εξυπηρετεί η ηγεσία της ΕΕ συμφέροντα πολυεθνικών και οικονομικών κολοσσών,
β) ή είναι ανίκανοι να διοικήσουν αφού οι μισές χώρες της ευρωζώνης έπεσαν έξω.
Αν ασχοληθούμε με το πρώτο, τότε ούτε μια νέα δίκη της Νυρεμβέργης δεν τους σώζει. Επειδή όμως είμαστε …καλοπροαίρετοι άνθρωποι, ας ασχοληθούμε με το δεύτερο.
Και κάποιος εύκολα μπορεί να συμπεράνει ότι όπως σε όλες τις δουλειές, έτσι και στους ευρωπαϊκούς θώκους, επικρατούν οι περισσότερο…δημοσιοσχετίστες. Οι ικανοί μένουν στο περιθώριο, γιατί απλά δεν “πουλάνε” τον εαυτό τους.
Αυτή είναι μια απλοϊκή εξήγηση, που μπορεί να δώσει απάντηση στο ερώτημα γιατί όλοι αυτοί δεν μπορούν να βγάλουν την Ευρώπη από το αδιέξοδο.
Η πολιτική όμως, είναι πολιτική παντού. Είτε είναι στην Ελλάδα, είτε στη Γερμανία είτε στη…Ζουαζιλάνδη, ο ίδιος ξύλινος πολιτικός λόγος και πρακτικές. Το μαθαίνουν στα πανάκριβα αμερικανικά πανεπιστήμια που σπουδάζουν οι γόνοι των… οικογενειών.
Αν ψάξουμε όμως στην ιστορία, θα βρούμε κοινά στοιχεία ηγετών που προσπάθησαν να επιβάλλουν την δική τους πολιτική στους αιώνες, με τρόπους βέβαια απολίτιστους πολλές φορές.
Ακόμη και τότε όμως, που “μιλούσαν” τα όπλα, πάντα υπήρχε ένας ηγέτης που έβγαινε μπροστά για να δώσει λύση.
Αν ο Στάλιν για παράδειγμα δεν ήταν σκληρός με τους στρατιώτες του και δεν τους έριχνε στη μάχη του Στάλινγκραντ, ίσως ο Χίτλερ να μη σταματούσε.
Την ίδια ώρα ο Τσώρτσιλ σε διπλωματικό επίπεδο, κατόρθωνε συμβιβασμούς.
Ή πιο πριν ο Ναπολέοντας.
Και τόσα άλλα παραδείγματα, που αναδεικνύουν την αέναη αλαζονεία της εξουσίας και την προοπτική της κατάκτησης του κόσμου με όποιο κόστος, που οδηγεί ακόμη και στην παράνοια!
Το τι θα γίνει όμως στην δική μας εποχή, είναι κάτι που θα απασχολήσει τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Το ερώτημα που παραμένει είναι, υπάρχει ένας πραγματικός ηγέτης που θα μπορέσει να βγάλει την Ευρώπη από το τέλμα;
Ή ακόμη τον κόσμο;
Κάποιο όμως “αόρατο” χέρι κρύβεται πίσω από αυτές τις τεχνικές κρίσεις.
Θα βρεθεί κάποιος να το κόψει από την ρίζα;
