Του Θανάση Λαμπρόπουλου
Λίγο πριν οι εναπομείνασες ακτοπλοϊκές εταιρίες «τινάξουν τα πέταλα» και οι υπάλληλοι τους καταλήξουν στα εκκλησιαστικά συσσίτια, η εθνική συγκυβέρνηση αποφάσισε μετά από εισήγηση της αρμόδιας υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου να μην παρακρατείται πλέον από τις εφορίες το 70% των επιχορηγήσεων για τα μισθώματα των άγονων γραμμών.
Βέβαια, εδώ η αρμόδια υπουργός έθεσε ως βέτο της μη παρακράτησης τα ποσά αυτά (που δεν είναι και λίγα) να μην δίνονται πουθενά αλλού παρά μόνο για την πληρωμή των δεδουλευμένων του προσωπικού (ναυτικών, υπαλλήλων) των εταιριών εκ των οποίων μάλιστα οι περισσότερες έχουν (φεσωμένους για μήνες) τους υπαλλήλους τους αλλά και τους ναυτικούς τους που είναι «μπαρκαρισμένοι» στα πλοία τους.
Όμως, παρά ταύτα η οικονομική δυσπραγία μαστίζει ακόμα τις ακτοπλοϊκές εταιρίες αφού αν και επίσημα πλέον από την 1η Μάη ξεκινά η καλοκαιρινή περίοδος στα πλοία επιβιβάζονται επιβάτες μετρημένοι στα δάκτυλα, ενώ αυτή την απελπιστική ακτοπλοϊκή κατάσταση δυναμώνει ακόμα περισσότερο η ακρίβεια των καυσίμων, τα οποία και διατίθενται από τα κρατικά διυλιστήρια στις εταιρίες σύμφωνα με τους εκπροσώπους τους πανάκριβα, με αποτέλεσμα πολλές να μην είναι σε θέση να «φουλάρουν» τις δεξαμενές των επιβατηγών – οχηματαγωγών πλοίων τους.
Αυτό και μόνο έχει αναγκάσει όλες σχεδόν τις ακτοπλοϊκές εταιρίες να περικόψουν και μάλιστα δραστικά δρομολόγια από και προς τα νησιά του Αιγαίου, της Κρήτης αλλά και των Δωδεκανήσων, εκ των οποίων κάποια κυρίως μικρά αλλά και μεγάλα νησιά να απειλούνται ακόμα και με εξαφάνιση, ενώ παράλληλα στα εκτελούμενα δρομολόγια οι ταχύτητες πλέον των πλοίων είναι οι μικρότερες, έτσι ώστε να γίνεται εξοικονόμηση πετρελαίου.
Και πάνω σε όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν σε μια χώρα κυρίως θαλασσινή όπου οι νησιώτες συνολικά ανέρχονται στους 1.340.000 ήτοι το 11,8% του πληθυσμού και η ακτοπλοΐα αντιπροσωπεύει τη βασική υποδομή τους με ό, τι αυτό συνεπάγεται (ανάπτυξη, κοινωνικό έργο), έρχονται και μάλιστα σε τακτά χρονικά διαστήματα οι απεργίες που όμως δεν αποφασίζονται πάντα από την Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία που είναι και η ανώτατη συνδικαλιστική οργάνωση των εναπομεινάντων 19.000 περίπου Ελλήνων ναυτικών, αλλά αποφασίζονται ερήμην της ΠΝΟ και από κάποια ναυτεργατικά σωματεία που χρόνια τώρα όπως τα ίδια έχουν ομολογήσει ανήκουν ιδεολογικά στο χώρο του ΠΑΜΕ δηλαδή του ΚΚΕ.
Είδαμε, λοιπόν, για την επέτειο της εργατικής Πρωτομαγιάς τη διοίκηση της ΠΝΟ να αποφασίζει 4ωρη στάση εργασίας από τις 08.00-12.00 για όλα τα υπό ελληνική σημαία πλοία και τρία ναυτεργατικά σωματεία μέλη της, να αποφασίζουν να δέσουν τα πλοία και ειδικά τα ακτοπλοϊκά για 24 ώρες, με αποτέλεσμα όμως τα νησιά κυρίως του Αργοσαρωνικού που δέχονταν και το μεγαλύτερο όγκο επισκεπτών του τετραημέρου να πεθάνουν οικονομικά για μια ακόμα φορά.
Και ας διαμαρτύρονται οι επαγγελματίες των μικρών νησιών οι συνδικαλιστές παραμένουν ανένδοτοι στην πραγματοποίηση της απεργίας των μελών της, κάποια όμως από τα οποία σίγουρα διαφωνούν αλλά την ημέρα της απεργίας δεν θα μπορέσουν να μπουν στα πλοία λόγω του αποκλεισμού τους από διαφόρους “συνδικαλιστές” τόσο του χώρου της ναυτιλίας όσο και από το χώρο άλλων ειδικοτήτων.
Και βέβαια σε αυτή την απαράδεκτη κατάσταση σε ένα χώρο που αποδεδειγμένα καταρρέει λόγω της οικονομικής κατάστασης (της σημερινής αλλά και αυτής που θα δημιουργηθεί μετά τη διεξαγωγή των εκλογών), καίρια ευθύνη φέρει και η διοίκηση της Πανελληνίας Ναυτικής Ομοσπονδίας η οποία εδώ και χρόνια ανέχεται ως μέλη της σωματεία τα μέλη των οποίων όμως πλέον δεν ασκούν εδώ και χρόνια το επάγγελμα του Έλληνα ναυτικού αλλά κάποια άλλα επαγγέλματα.
Και αυτά τα έστω λίγα σωματεία κάνουν κουμάντο εδώ και χρόνια στην Ελληνική Ακτοπλοΐα και μόνο σε αυτή ,αφού στα εμπορικά ποντοπόρα πλοία εκεί οι λίγοι υπηρετούντες Έλληνες ναυτικοί είτε εργάζονται σε υπό ξένη ή την ελληνική σημαία πλοία δεν υπακούουν στα απεργιακά καλέσματα είτε της ΠΝΟ είτε των λιγοστών σωματείων που ελέγχονται από το ΚΚΕ.
Βλέπετε, το μεροκάματο του Έλληνα ναυτικού είναι πλέον δυσεύρετο και δύσκολο.
Πάντως για να επανέλθω και πάλι στην Ακτοπλοΐα και την κατάντια της για την οποία σημειωτέον δεν έχουν καμιά ευθύνη ούτε οι Έλληνες ναυτικοί άλλα ούτε και οι υπάλληλοι της αλλά οι διοικούντες και το Κράτος, πρέπει να επισημανθεί ότι και επίσημα το μεταφορικό έργο ανά διανυόμενο μίλι της ακτοπλοΐας είναι από τα ακριβότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα όμως να ακριβαίνει αδικαιολόγητα το κόστος σε πρώτες ύλες, τρόφιμα και υπηρεσίες ανεβάζοντας έτσι το κόστος της ζωής στα νησιά και ως εκ τούτου να έχει και αρνητικές συνέπειες στην τουριστική τους ανάπτυξη.
Επιπλέον και πάλι επισήμως τα ακριβά εισιτήρια αποτρέπουν τη διακίνηση επιβατών και οχημάτων.
Όμως παρά τα «τσουχτερά» ναύλα η ακτοπλοΐα δεν είναι κερδοφόρος, με αποτέλεσμα καθώς μάλιστα καταγράφει σημαντικές ζημίες για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να είναι πλέον ορατή και η δραστική μείωση πλοίων αλλά και δρομολογίων.
Και τότε δυστυχώς οι 1.340.000 νησιώτες μας, δηλ. το 11,8% του πληθυσμού της Ελλάδας να «ακούει για πλοία αλλά πλοία να μην βλέπει στα λιμάνια του».
