Η Βασιλική είναι τριανταεφτά ετών, ανύπανδρη, νοσηλεύτρια στην Κέρκυρα. Λάθος. Ήταν νοσηλεύτρια στην Κέρκυρα. Δηλαδή, νοσηλεύτρια είναι ακόμη, στην Κέρκυρα δεν είναι πια. Πάτησε μία παραίτηση όλη δική της, χάρισε τα συμπράγκαλά της σε γνωστούς και αγνώστους και σε λίγες ημέρες φεύγει για την τρίτη της αποστολή στην άλλη άκρη του πλανήτη με μία μεγάλη Μ.Κ.Ο. Το ελληνικό κράτος δεν της δικαιολογούσε τρίτη άδεια για αυτόν τον σκοπό. Ας είναι. Η Βασιλική δεν έκατσε ούτε να σκάσει, ούτε να γκρινιάξει, ούτε να αναλύσει σε συζητήσεις ποια θα έπρεπε να είναι η συμβολή των αρμοδίων σε τέτοιες περιπτώσεις.
Στον Άγιο Παντελεήμονα, μία από τις πλέον υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας, ξαναχτύπησαν οι “Ρομπέν των σούπερ μάρκετ”. Οι ίδιοι(;) που είχαν πρωτοεμφανισθεί πριν από λίγο καιρό στα Εξάρχεια. Ο κόσμος είχε μάθει μέχρι σήμερα τους κουκουλοφόρους να τους θεωρεί απειλή. Του το έλεγαν, δηλαδή, όλη την ώρα από τα κανάλια για να το εμπεδώσει. Σήμερα, οι κουκουλοφόροι αρχίζουν να κερδίζουν λίγο από την αίγλη του Ζορό και του Ρομπέν των Δασών. Αν συνεχίσουν έτσι τους βλέπω στην θέση του “Κανένα” στα γκάλοπ για τον καταλληλότερο Πρωθυπουργό.
Διάβαζα πριν από λίγες μέρες σε μεγάλη εφημερίδα πως υπάρχει τρόπος, λέει, να σωθούν τα πεύκα που είναι άρρωστα (αλήθεια, έχει απομείνει και κανένα “υγιές”;). Η λύση είναι, λέει, λίγα μέτρα από μία καφέ κολλητική ταινία (σαν αυτή που έχουμε όλοι στα σπίτια μας) που έχει μία κόλλα ειδική επάνω και λίγο νερό (που κι από αυτό έχουμε ακόμη). Το “μπαντάρεις” το δεντράκι, αφού του ρίξεις λίγο νερό στον κορμό του, και σε ποσοστό 60% η βαμβακίαση εξαφανίζεται! Αντ’ αυτού, το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης εξακολουθεί να αγοράζει και να ψεκάζει με χημικά κι εντομοκτόνα ό,τι βρει μπροστά του, παρά τις αντίθετες αποφάσεις τους ΣτΕ.
Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται ασύνδετα αλλά δεν είναι. Η Βασιλική, οι “Ρομπέν” της πόλης μας, οι γεωπόνοι και οι δήμοι που γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τα χημικά, παράνομα μέτρα του Υπουργείου προτιμώντας τη βιολογική ταινία της κυρίας Κακουλάκη ένα πράγμα δείχνουν. Ότι η εποχή μας χρειάζεται πράξεις. Και ότι πολλές φορές οι πράξεις αυτές είναι απλές. Ίσως όχι πάντα νόμιμες, ίσως όχι πάντα συνηθισμένες. Αλλά απλές. Κι ότι από κάπου πρέπει να ξεκινάς. Ακόμη κι αν δεν ξέρεις πού ακριβώς θα βρεθείς. Ο κόσμος ποτέ δεν πήγε μπροστά χάρη σε καλοσχεδιασμένες επιχειρήσεις. Πήγε μπροστά χάρη σε λίγους, μπαϊλντισμένους και αποφασισμένους τύπους.
Ψυλλιάζομαι, με ένα διαστροφικό χαμόγελο χαραγμένο στα χείλη μου, ότι όλες αυτές οι βαρύγδουπες έννοιες των ’80s, που έγιναν trend στα ’90s και τα ’00s, τώρα γυρίζουν μπούμερανγκ στους εγκεφάλους που τις διαμόρφωσαν. Η “παγκοσμιοποίηση”, η “ελεύθερη αγορά”, η “αποκρατικοποίηση”, ο “φιλελευθερισμός” τώρα αρχίζουν κι εφαρμόζονται. Από τους πολίτες που “ελεύθερα” σηκώνουν τους υαλοκαθαριστήρες όποιου μ@%^%# παρκάρει πάνω σε διαβάσεις, από τους πολίτες που “παγκοσμιοποιημένα” καταγγέλλουν και μεταφέρουν τις εικόνες τους στο ίντερνετ, από τους πολίτες που “αποκρατικοποιημένα” προσπαθούν να βοηθήσουν, όπου και όπως μπορούν.
Πώς ήταν ο τίτλος εκείνης της ταινίας;… “Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες”… Ακριβώς.
