Ζήσης Ψάλλας
Το 2007, οι κάτοικοι του Τζούνο, της πρωτεύουσας της Αλάσκας, ψήφισαν να σταματήσει να τοποθετείται φθόριο στο πόσιμο νερό τους διότι ανησυχούσαν ότι αυτό μπορεί να τους βλάψει. Η απόφαση, που ήρθε μετά από χρόνια συζητήσεων μεταξύ οδοντιάτρων και άλλων ομάδων, οδήγησε σε μια άμεση αλλαγή στην πολιτική δημόσιας υγείας για τους κατοίκους της πόλης και του δήμου.
Ενώ η έρευνα για τα οφέλη της φθορίωσης του νερού υπάρχει εδώ και δεκαετίες (υποδηλώνει ότι το φθόριο μειώνει την τερηδόνα αλλά υπάρχει διαμάχη για το τι μπορεί να συμβαίνει στη γενικότερη υγεία), λιγότερα είναι γνωστά για τις επιπτώσεις της διακοπής του φθορίου. Τι συμβαίνει όταν ένας πληθυσμός σταματάει ξαφνικά να λαμβάνει φθόριο στο πόσιμο νερό, όπως οι πολίτες στο Τζούνο;
Τώρα, χάρη σε μια μελέτη με επικεφαλής την ερευνήτρια δημόσιας υγείας Jennifer Meyer από το Πανεπιστήμιο της Αλάσκας, υπάρχουν νέες γνώσεις για τα αποτελέσματα. Στη μελέτη, η Meyer αξιολόγησε τα αρχεία τιμολόγησης στο Medicaid, των οδοντιατρικών αποζημιώσεων για δύο ομάδες παιδιών και εφήβων ηλικίας 18 ετών και κάτω.
Μία από αυτές τις ομάδες αντιπροσώπευε αυτό που οι ερευνητές ονόμασαν «βέλτιστη» έκθεση σε φθορίωση νερού της κοινότητας: 853 μη ενήλικες ασθενείς για λογαριασμό των οποίων υποβλήθηκαν οι ιατρικές δηλώσεις στο Medicaid το 2003, πριν από την έναρξη διακοπής της φθορίωσης. Η άλλη ομάδα αποτελούνταν από 1.052 μη ενήλικες, με παρόμοια χαρακτηριστικά εισοδήματος, που είχαν το ίδιο είδος οδοντιατρικών αποζημιώσεων από το ιατρικό σύστημα σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, το 2012.
Διαφορά στην τερηδόνα
Αυτό το χρονικό κενό είχε ως αποτέλεσμα μια στατιστικά σημαντική διαφορά στα επίπεδα τερηδόνας των παιδιών μέχρι 6 ετών, είπαν οι ερευνητές. Τα παιδιά που είχαν εκτεθεί σε φθοριούχο νερό της βρύσης είχαν κατά μέσο όρο 1,55 διαδικασίες τερηδόνας ετησίως ενώ η άλλη ομάδα είχε 2,52 διαδικασίες ετησίως.
Η προηγούμενη έρευνα δείχνει ότι χωρίς την ύπαρξη βέλτιστων επιπέδων φθορίου στο πόσιμο νερό και επομένως στο στόμα και στο σάλιο, τα δόντια μπορεί να σχηματιστούν με ασθενέστερο σμάλτο και να έχουν μειωμένη ικανότητα να καταπολεμούν την οδοντική φθορά, είπαν οι συγγραφείς.
Να σημειωθεί ωστόσο ότι υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τις μακροχρόνιες επιδράσεις του φθορίου γενικότερα στην υγεία, κάτι που οδήγησε στη διακοπή της φθορίωσης του νερού σ’ αυτήν την πόλη της Αλάσκας.
Τα αποτελέσματα δημοσιεύθηκαν στο BMC Oral Health.
