Πειραματόζωα που είχαν συμπτώματα παρόμοια με αυτά της νόσου Πάρκινσον, σημείωσαν βελτίωση, μετά την εισαγωγή στον εγκέφαλό τους ανθρώπινων βλαστικών κυττάρων, όπως ανακοίνωσαν Ιάπωνες επιστήμονες.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Τζουν Τακαχάσι του πανεπιστημίου του Κιότο, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό για τα βλαστικά κύτταρα Stem Cells, σύμφωνα με το New Scientist, έκαναν πειράματα με μαϊμούδες, οι εγκέφαλοι των οποίων είχαν υποστεί βλάβες από μία χημική ουσία που καταστρέφει τους νευρώνες του εγκεφάλου, οι οποίοι παράγουν ντοπαμίνη. Η καταστροφή αυτών των εγκεφαλικών κυττάρων και η ελλιπής παραγωγή ντοπαμίνης προκαλεί τα συμπτώματα της νόσου (τρέμουλο, ακαμψία κ.α.).
Έξι μήνες μετά την εισαγωγή των βλαστικών κυττάρων, τα πειραματόζωα είχαν βελτιώσει σε ποσοστό 20% έως 45% την κινητικότητά τους. Η νεκροψία που έγινε μετά τον θάνατο των μαϊμούδων, ένα περίπου χρόνο έπειτα από την θεραπεία με τα βλαστικά κύτταρα, έδειξε ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα είχαν αναπτυχθεί πλέον σε πλήρως λειτουργούντες νευρώνες παραγωγής ντοπαμίνης.
Ο Τακαχάσι δήλωσε για τα θετικά αποτελέσματα των βλαστοκυττάρων. : «Οι μαϊμούδες που άρχισαν να έχουν τρέμουλα και ακαμψία, στη συνέχεια κινούνταν πιο ομαλά, ενώ τα ζώα που αρχικά είχαν καταδικαστεί σε ακινησία, μπορούσαν πλέον να κινούνται τριγύρω» Όμως οι Ιάπωνες ερευνητές τόνισαν ότι πιθανώς θα χρειαστούν τέσσερα έως έξι χρόνια προτού αρχίσουν οι σχετικές κλινικές δοκιμές στους ανθρώπους.
Περίπου ένας στους δέκα ασθενείς με Πάρκινσον έχει σχετικό οικογενειακό ιστορικό, αλλά η αιτία δεν είναι γνωστή για το υπόλοιπο 90%. Σε κάθε περίπτωση, οι ασθενείς σταδιακά χάνουν νευρώνες που παράγουν ντοπαμίνη, η οποία βοηθά στην κίνηση του σώματος, Η καταστροφή των νευρώνων και η μείωση της παραγόμενης ντοπαμίνης οδηγεί στα τέσσερα κυριότερα συμπτώματα της πάθησης; το τρέμουλο, την επιβράδυνση των κινήσεων, την ακαμψία και την απώλεια της ισορροπίας. Εκτός όμως από τα κινητικά συμπτώματα, μπορεί να εμφανιστούν και άλλα, όπως απώλεια της οσμής, άγχος, κατάθλιψη, κόπωση, διαταραχές του ύπνου, άνοια κ.α., επιδρώντας αρνητικά στην ποιότητα ζωής του ασθενούς.
Η φαρμακευτική αγωγή -κυρίως μέσω της «λεβοντόπα» – στοχεύει στην αύξηση του επιπέδου της ντοπαμίνης στον εγκέφαλο, όμως τα σχετικά φάρμακα συχνά έχουν σοβαρές παρενέργειες, ενώ σταδιακά χάνουν μέρος της αποτελεσματικότητάς τους, οπότε χρειάζεται η συνεχής αύξηση της δόσης τους.
Επιμέλεια: Μαργαρίτα Μπρίγκου
