Ζήσης Ψάλλας
Για χρόνια στη Βρετανία υπήρχε μια ερευνητική μονάδα που λεγόταν Common Cold Unit -έκλεισε το 1989-, η οποία πραγματοποίησε μερικά ενδιαφέροντα πειράματα. Σε ένα από αυτά, ένας εθελοντής ήταν εφοδιασμένος με μια συσκευή που άφηνε να διαρρέει στα ρουθούνια του ένα λεπτό υγρό με τον ίδιο ρυθμό που το κάνει μια καταρροή.
Ο εθελοντής ήρθε σε επαφή με άλλους εθελοντές σαν να βρίσκονταν σε ένα κοκτέιλ πάρτι. Το υγρό περιείχε μια βαφή ορατή μόνο κάτω από το υπεριώδες φως. Όταν αυτό ενεργοποιήθηκε, οι συμμετέχοντες έμειναν έκπληκτοι, καθώς βρέθηκε ότι η βαφή ήταν παντού -στα χέρια, στο κεφάλι και στο πάνω μέρος του σώματος των συμμετεχόντων, σε γυαλιά, πόμολα, μαξιλάρια καναπέδων, κύπελλα κ.λπ.
Ο μέσος ενήλικας αγγίζει το πρόσωπό του 16 φορές την ώρα και με το καθένα από αυτά τα αγγίγματα μπορεί να μεταφερθούν πολλά μικρόβια.
Σε μια παρόμοια μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Αριζόνα, οι ερευνητές μόλυναν μια μεταλλική λαβή πόρτας σε ένα κτήριο γραφείων και διαπίστωσαν ότι μετά από τέσσερις ώρες ο «ιός» είχε εξαπλωθεί σε ολόκληρο το κτήριο και είχε μολύνει το ήμισυ των εργαζομένων. Υπήρχε σχεδόν σε κάθε κοινής χρήσης συσκευή όπως φωτοτυπικά μηχανήματα και καφετιέρες. Στον πραγματικό κόσμο, αυτές οι προσβολές μπορούν να παραμείνουν ενεργές για έως και τρεις ημέρες.
Παραδόξως, ο λιγότερο αποτελεσματικός τρόπος, σύμφωνα με μια άλλη μελέτη, είναι το φιλί. Αποδείχθηκε σχεδόν εντελώς αναποτελεσματικός μεταξύ των εθελοντών στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν που είχαν μολυνθεί επιτυχώς με ιό κρυολογήματος. Τα φτέρνισμα και ο βήχας δεν ήταν πολύ καλύτερα. Ο μόνος πραγματικά αξιόπιστος τρόπος μεταφοράς μικροβίων κρυολογήματος ήταν η αφή.
Να σημειωθεί ότι μια έρευνα στο μετρό της Βοστώνης απέδειξε ότι οι μεταλλικοί πόλοι αποτελούν ένα αρκετά εχθρικό περιβάλλον για τα μικρόβια. Αντίθετα, τα μικρόβια ευδοκιμούν στα υφάσματα, στα καθίσματα και στις πλαστικές χειρολαβές.
