Γράφει ο Παναγιωτόπουλος Ιωάννης, Στρατιωτικός Ιατρός, Ειδικός Παθολόγος
Το ιατρικό επάγγελμα και λειτούργημα, υπήρξε διαχρονικά απαιτητικό. Ωστόσο στη χώρα μας, ειδικά τα τελευταία χρόνια, λόγω τόσο της ελάττωσης των ιατρών του ΕΣΥ, όσο και της γήρανσης του πληθυσμού, έφτασε να γίνει πολύ κουραστικό στα όρια του απάνθρωπου για τους ιατρούς. Η κατάσταση αυτή είχε αντίκτυπο και στους ασθενείς. Ιατροί κουρασμένοι, με θολή σκέψη, οι οποίοι επιθυμούν απλά να κάνουν μηχανικά τη δουλειά τους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την επαφή με τον ασθενή και την εγκαθίδρυση σχέσης εμπιστοσύνης.
Αυτή όμως η επαφή με το ασθενή, η οποία για τον ιατρό δικαίως έρχεται σε δεύτερη μοίρα λόγω του φόρτου εργασίας για τον ασθενή είναι πολύ σημαντική. Τη σημασία της ο ιατρός μπορεί να την καταλάβει, εάν έρθει στη θέση του ασθενούς. Όταν δηλαδή ως ασθενής, μέσα στον πόνο και την απόγνωσή του, περιμένει από τον συνάδελφο μια κουβέντα παρηγοριάς, ώστε να πάρει κουράγιο.
Αυτή την κατάσταση και την ιατρική και ψυχολογική υποστήριξη των συναδέλφων, τη βίωσα τον Μάρτιο του 2023 ως ασθενής. Την 22α Μαρτίου 2023 και ώρα 01:30, έχοντας τελειώσει κάποια δουλειά, πήγα στο κρεββάτι να ξαπλώσω. Λίγη ώρα μετά άρχισα να νιώθω έναν ήπιο πόνο στην πλάτη ο οποίος μέσα σε λίγα λεπτά έγινε έντονος. Λόγω ιστορικού γαστροοισοφαγικής παλινδρόμησης, αρχικά έλαβα ένα δισκίο εσομεπραζόλης. Ωστόσο, η ενόχληση συνεχιζόταν κι εντεινόταν. Μέσα μου άρχισε να αυξάνει ο φόβος για το ενδεχόμενο στεφανιαίου επεισοδίου. Στην πορεία ο φόβος έγινε πανικός. Ο πόνος και ο πανικός με έκαναν να μην μπορώ να ξαπλώσω, αλλά να τριγυρνάω στο σπίτι.
Την κατάσταση αυτή την αντιλήφθηκε η σύζυγός μου. Ξύπνησε και με ρώτησε τι συνέβαινε. Όταν της εξήγησα τι αισθανόμουν και τους φόβους μου, με έβαλε στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε. Προορισμός τα επείγοντα του 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας.
Στα ΤΕΠ, όπου έφτασα γύρω στις 02:50, με υποδέχθηκαν οι συνάδελφοι, οι οποίοι υπήρξαν φιλικοί και ενθαρρυντικοί. Αυτή τους η ενθάρρυνση και η ζεστασιά, σε συνδυασμό με την έγκαιρη αγωγή (συνδυασμό μορφίνης και βενζοδιαζεπίνης) και το φυσιολογικό καρδιογράφημα καταλάγιασαν τόσο τον πόνο όσο και τον πανικό. Έγινε η αιμοληψία και η ακτινογραφία θώρακος. Έχοντας ηρεμήσει, μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα των αιματολογικών, με πήρε ο ύπνος στο κρεββάτι των ΤΕΠ.
Ο ύπνος διακόπηκε στις 04:30 μετά και η ηρεμία μετατράπηκε σε προβληματισμό. «Τροπονίνη 6600! Έμφραγμα στα 42 μου!», σκέφτηκα. Στενοχώρια! Έπρεπε, όμως να κρατήσω την ψυχραιμία μου. Η εφημερεύουσα που με εξέτασε κατά την είσοδο μου στα ΤΕΠ, με ενημέρωσε ότι θα καλούσε άμεσα την εφημερεύουσα καρδιολόγο.
Σε λίγα λεπτά κατέβηκε η καρδιολόγος. Το γεγονός και μόνο ότι ήταν καλή φίλη με έκανε να αναθαρρήσω και να ηρεμήσω. «Έλα ρε Γιάννη, δεν χαμπαριάζεις εσύ από τέτοια», μου είπε γελώντας. Το χιούμορ της, με ηρέμησε. Μου έκανε υπερηχογράφημα καρδιάς. «Βλέπω το οπίσθιο τοίχωμα να έχει υποκινησία», μου είπε. «Ως γιατρός, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να κάνουμε στεφανιογραφία. Ειδοποιώ τον επεμβατικό καρδιολόγο να έρθει. Θα κάνουμε εισαγωγή στην Καρδιολογική ΜΕΘ.».
Ώρα 05:30. Ο επεμβατικός καρδιολόγος έφτασε. Έχοντας αποδεχθεί την κατάσταση και όντας πλέον ψύχραιμος, μεταφερόμουν για να υποβληθώ σε στεφανιογραφία. «Γιάννη θα πονέσεις λίγο με το θηκάρι. Κάνε υπομονή», μου είπε ο καρδιολόγος. Μπήκε από την κερκιδική αρτηρία του δεξιού άνω άκρου. Έντονος ο πόνος, σε συνδυασμό με κάψιμο. «Προσπάθησε να ηρεμήσεις, κάνει σπασμό η αρτηρία σου και δεν μπορώ να προχωρήσω. Κουράγιο ρε Γιάννη!», μου είπε ο καρδιολόγος. Ηρέμησα και συνέχισε. Προς μεγάλη μου χαρά, λίγη ώρα μετά με ένα πλατύ χαμόγελο, μου είπε: «Άντε ρε, θηρίο είσαι, καθαρά τα στεφανιαία σου!».
Ένα ακόμη πιο πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο μου, την ώρα που με μετέφεραν στην Καρδιολογική ΜΕΘ. «Το γλίτωσα το έμφραγμα», σκέφτηκα. «Όμως… γιατί να πονέσω; Γιατί να ανεβάσω τροπονίνη; Ρε μπας και είναι καμμιά μυοκαρδίτιδα;». Οι σκέψεις αυτές συνδυάστηκαν με το γεγονός ότι προ 5 ημερών είχα περάσει γαστρεντερίτιδα και προ μηνός ήπια λοίμωξη SARS-COV-2.
Ώρα 06:40. Ο ήλιος ανέτειλε. Περνούσα την πόρτα της ΜΕΘ, ταλαιπωρημένος αλλά ήρεμος και χαρούμενος. Με το που κατέβηκα από το φορείο και ξάπλωσα στο κρεββάτι με πήρε κατευθείαν ο ύπνος. Λίγες ώρες μετά, ξύπνησα πολύ πιο ξεκούραστος. Οι συνάδελφοι χαμογελαστοί, υποστηρικτικοί και με χιούμορ. «Σου προγραμματίσαμε Μαγνητική Τομογραφία Καρδιάς, ξεκουράσου και μόλις βγουν οι αιματολογικές θα αποφασίσουμε αν θα σε μεταφέρουμε αύριο στην κλινική». Ήμουν ευδιάθετος, δεν πονούσα και είχα τη χαρά να έχω ευχάριστη συντροφιά τους νοσηλευτές βάρδιας. Σε ότι αφορά τον αιματολογικό έλεγχο, τροπονίνη ανέβηκε σε τιμή διπλάσια από αυτή τον ΤΕΠ. Ωστόσο δεν προβληματίστηκα, διότι πλέον δεν είχα συμπτώματα και τα ζωτικά σημεία μου ήταν σταθερά. Το 24ωρο στην ΜΕΘ κύλησε ήρεμα και ομαλά.
Την επόμενη ημέρα, 23/03/2023, μετά από νέο εργαστηριακό έλεγχο και πτώση της τροπονίνης μεταφέρθηκα στην Καρδιολογική Κλινική. Πλέον είχα τη δυνατότητα να μην είμαι συνεχώς κλινήρης. Υποβλήθηκα σε νέο υπερηχογράφημα καρδιάς. Κλάσμα εξώθησης 45%. Υποκινησία, αλλά απουσία στεφανιαίας νόσου. «Δεν μπορεί… Μυοκαρδίτιδα θα είναι» συμφωνήσαμε με τον καρδιολόγο.
Η διάγνωση αυτή, τελικά τέθηκε με ασφάλεια, μετά από τη διενέργεια της MRI καρδιάς, την 24/3/2023. Δεν μπορούσαμε να ξέρουμε με βεβαιότητα το αίτιό της, μόνο να υποθέσουμε. Επέστρεψα στο θάλαμό μου. Η υπόλοιπη νοσηλεία κύλησε χωρίς προβλήματα και την 27η Μαρτίου, έλαβα εξιτήριο.
Η οξεία φάση της περιπέτειας αυτής είχε τελειώσει. Άρχιζε όμως ο δρόμος της αποκατάστασης. Ξεκούραση, αλλαγή τρόπου ζωής, διακοπή ιδιωτικής εργασίας, αποφυγή στενοχώριας. Τελικά η περιπέτεια αυτή με έκανε να αναθεωρήσω τον τρόπο σκέψης μου, τόσο σε ότι αφορά την αξία του να πεις έναν καλό λόγο στον ασθενή, γεγονός που πολλές φορές δεν κάνουμε λόγω του φόρτου εργασίας μας, όσο και σε ότι αφορά την αξία της υγείας μας, την οποία θεωρούμε δεδομένη και μόνο όταν τη χάσουμε, καταλαβαίνουμε.
