Ζήσης Ψάλλας
Το ποσοστό των ενηλίκων με διαβήτη σε όλο τον κόσμο έχει αυξηθεί από 4,7% το 1980 σε περισσότερο από 8,5% σήμερα. Πάνω από 422 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν τώρα από διαβήτη και επομένως υπάρχει επείγουσα ανάγκη να κατανοήσουμε καλύτερα τη νόσο και να αναπτύξουμε νέες θεραπείες. Έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης στη Γερμανία υποδηλώνει ότι μπορεί να έχουμε καταλάβει λάθος τις αιτίες του διαβήτη τύπου 2.
Ο διαβήτης τύπου 2 συμβαίνει όταν το πάγκρεας δεν απελευθερώνει αρκετή ινσουλίνη ή τα κύτταρα του σώματος δεν αντιδρούν στην ινσουλίνη. Η ινσουλίνη βοηθά το σώμα να χρησιμοποιήσει τη γλυκόζη για άμεσες ενεργειακές ανάγκες ή να την αποθηκεύσει για μελλοντικές ενεργειακές ανάγκες. Αυτό σημαίνει ότι η ζάχαρη (γλυκόζη) παραμένει στο αίμα και δεν χρησιμοποιείται ως καύσιμο για ενέργεια. Η αιτία αυτών των ελαττωμάτων παραμένει αμφιλεγόμενη.
Μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο Cell Metabolism, υποδηλώνει ότι ένα μόριο που ονομάζεται μεθυλγλυοξάλη (MG) μπορεί να προκαλέσει πολλά από τα ελαττώματα που σχετίζονται με τον διαβήτη τύπου 2. Τι κάνει όμως;
Η MG είναι ένας αντιδραστικός μεταβολίτης (υποπροϊόν των κυττάρων) που οδηγεί στο σχηματισμό άλλων ισχυρών μορίων που είναι ικανά να τροποποιήσουν πρωτεΐνες, λίπη και DNA στα κύτταρα. Αυτό συνήθως εμποδίζει αυτά τα μόρια να λειτουργήσουν, και αυτό μπορεί στη συνέχεια να έχει ως αποτέλεσμα τα κύτταρα να μην λειτουργούν πλέον σωστά. Αυτά τα συμβάντα είναι γνωστό ότι οδηγούν στην ανάπτυξη ασθενειών όπως η αθηροσκλήρωση, η οποία μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια.
Η MG σχηματίζεται ως αποτέλεσμα μεταβολικών οδών –μιας συνδεδεμένης σειράς χημικών αντιδράσεων στα κύτταρα– που είναι υπερδραστήρια στον διαβήτη και την παχυσαρκία. Παλαιότερα πιστευόταν ότι η παραγωγή μεθυλγλυοξάλης ήταν αποτέλεσμα της παχυσαρκίας και του διαβήτη. Ωστόσο, αυτή η νέα έρευνα υποδηλώνει ότι η μεθυλγλυοξάλη μπορεί επίσης να συμβάλει στην ανάπτυξη αυτών των καταστάσεων.
Χρησιμοποιώντας γενετική μηχανική, οι ερευνητές απενεργοποίησαν το ένζυμο που διασπά τη μεθυλγλυοξάλη στις μύγες. Στη συνέχεια, η MG συσσωρεύτηκε στο σώμα τους και οι μύγες ανέπτυξαν αντίσταση στην ινσουλίνη. Αργότερα έγιναν παχύσαρκες και όσο περνούσε ο καιρός τα επίπεδα γλυκόζης τους διαταράχθηκαν στη συνέχεια.
Αυτά τα νέα ευρήματα μπορεί να εξηγήσουν γιατί, ακόμη και με καλό έλεγχο των επιπέδων σακχάρου στο αίμα, εξακολουθούν να αναπτύσσονται διαβητικές επιπλοκές.
