Θάνος Ξυδόπουλος
Χρησιμοποιώντας ένα κοινό μαθηματικό μοντέλο που αναπτύχθηκε για να κατανοήσει τη δυναμική των ιογενών λοιμώξεων, ερευνητές από το University of Southern California εξέτασαν πώς λειτουργούν οι δύο ανοσολογικές αντιδράσεις σε ασθενείς με COVID-19 κάνοντας τη σύγκριση με τη γρίπη.
Η γρίπη είναι μια ταχέως εξελισσόμενη λοίμωξη που προσβάλλει ορισμένα κύτταρα του ανώτερου αναπνευστικού συστήματος και σκοτώνει όλα τα κύτταρα-στόχους εντός δύο έως τριών ημερών. Ο θάνατος αυτών των κυττάρων στερεί από τον ιό περισσότερους στόχους για μόλυνση και δίνει τον χρόνο στο έμφυτο ανοσοποιητικό να καθαρίσει το σώμα σχεδόν όλους τους ιούς πριν αρχίσει να παίζει ρόλο το προσαρμοστικό σύστημα.
Όμως στη νόσο COVID-19, που στοχεύει σε κύτταρα σε όλο το αναπνευστικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των πνευμόνων, υπάρχει μια μέση επώαση έξι ημερών και μια πολύ πιο αργή εξέλιξη της νόσου. Η μαθηματική μοντελοποίηση υποδηλώνει ότι η προσαρμοστική ανοσοαπόκριση μπορεί να αρχίσει πριν εξαντληθούν τα στοχευόμενα κύτταρα, επιβραδύνοντας τη μόλυνση και παρεμβαίνοντας στην ικανότητα της έμφυτης ανοσοαπόκρισης να εξοντώσει γρήγορα το μεγαλύτερο μέρος του ιού.
«Ο κίνδυνος είναι, καθώς η μόλυνση συνεχίζεται, να κινητοποιήσει ολόκληρη την προσαρμοστική ανοσοαπόκριση με τα πολλαπλά στρώματά της» δήλωσε ο Weiming Yuan, αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μοριακής Μικροβιολογίας και Ανοσολογίας. «Αυτή η μεγαλύτερη διάρκεια της ιικής δραστηριότητας μπορεί να οδηγήσει σε μια υπερβολική αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματος που ονομάζεται “καταιγίδα κυτοκινών”, η οποία σκοτώνει υγιή κύτταρα, προκαλώντας βλάβη στους ιστούς».
«Μερικοί ασθενείς με COVID-19 ενδέχεται να εμφανίσουν επανεμφάνιση της νόσου μετά από μια φαινομενική χαλάρωση των συμπτωμάτων» δήλωσε ο Sean Du, επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης. «Είναι πιθανό το συνδυασμένο αποτέλεσμα της προσαρμοστικής και της έμφυτης ανοσοαπόκρισης να μειώσει προσωρινά τον ιό σε χαμηλά επίπεδά. Ωστόσο, εάν ο ιός δεν καθαριστεί πλήρως και τα κύτταρα-στόχοι αναγεννηθούν, ο ιός μπορεί να διατηρηθεί και να φτάσει να κορυφωθεί».
Το πιο προκλητικό αποτέλεσμα της έρευνας είναι το είδος της θεραπείας που προτείνεται από τους ερευνητές για να αποφευχθεί η αλληλεπίδραση μεταξύ των δύο ανοσολογικών αντιδράσεων.
«Με βάση τα αποτελέσματα της μαθηματικής μοντελοποίησης, προτείναμε μια αντίθετη ιδέα, ότι ένα σύντομο σχήμα ενός κατάλληλου ανοσοκατασταλτικού φαρμάκου που εφαρμόζεται νωρίς στη διαδικασία της νόσου μπορεί να βελτιώσει την έκβαση του ασθενούς» δήλωσε ο Du.
