Όλο και πιο συχνά τα τελευταία χρόνια ακούμε τον όρο «κρίσεις πανικού» και όχι μόνο ως μια άσχετη με εμάς επιστημονική αναφορά σε μια ψυχολογική διαταραχή, αλλά ως ένα πρόβλημα που απασχολεί και βασανίζει ανθρώπους που είναι γύρω μας, δίπλα μας, πολύ κοντά. Ένα πρόβλημα που κάνει δύσκολη τη ζωή πολλών νέων ανθρώπων.
Μερικές φορές, η κρίση πανικού έρχεται ξαφνικά, σε ανύποπτο χρόνο, αναπάντεχα. Άλλοτε πάλι έρχεται έπειτα από μια αρχική περίοδο αυξημένου άγχους, γενικευμένης ανησυχίας, έντασης ή θλίψης. Μπορεί επίσης να αποτελεί σύμπτωμα της κατάθλιψης ή μιας φοβίας (για παράδειγμα, ένας άνθρωπος που πάσχει από κλειστοφοβία μπορεί να πάθει μια κρίση πανικού, αν βρεθεί σε ένα μέρος που το αισθάνεται κλειστό και ασφυκτικό).
Μπορεί όμως να συμβεί και το αντίστροφο, να ξεκινήσει δηλαδή μια φοβία, επειδή κάποιος έπαθε μια κρίση πανικού, π.χ. στο αεροπλάνο, σε ένα ψηλό κτήριο, στο ασανσέρ ή ανάμεσα στο πλήθος. Όπως και να είναι, πάντως, είναι μία από τις πιο δυσάρεστες και αγωνιώδεις καταστάσεις που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος. Περίπου το 1-4% του πληθυσμού παθαίνει κάποια στιγμή στη ζωή του κρίσεις πανικού σε διαφορετικές ηλικίες. Ωστόσο, η συχνότητά τους είναι μεγαλύτερη σε ανθρώπους μεταξύ 20 και 35 ετών.
Τα συμπτώματα που έχει κανείς όταν βιώνει μια τέτοια κατάσταση είναι αρχικά, ταχυπαλμία, πόνο στο στομάχι, ζαλάδα, ναυτία, δύσπνοια ή και αίσθηση πνιγμού, ακόμη τρέμουλο ή μούδιασμα στα χέρια αλλά και εξάψεις ή ρίγη. Εξίσου σημαντικό είναι αν έχετε παραισθήσεις ή παραμορφωμένη αντίληψη, ο τρόμος ή η αίσθηση ότι κάτι τρομερό πρόκειται να συμβεί που δεν μπορείτε να το αποφύγετε και τέλος ο φόβος ότι χάνετε τον έλεγχο και ο φόβος του θανάτου.
Επιμέλεια: Μαργαρίτα Μπρίγκου
