Σχεδόν το 40% του ενήλικου πληθυσμού βιώνει οσφυαλγία λόγω εκφυλισμού των δίσκων στη σπονδυλική στήλη, αλλά η ιατρική επιστήμη δεν έχει καταλάβει ακριβώς γιατί οι δίσκοι γίνονται επώδυνοι.
Σε μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Translational Medicine, οι ερευνητές υποδεικνύουν τον δρόμο για μια απάντηση -και πιθανώς ένα βήμα προς τη στοχευμένη θεραπεία.
«Έχουμε εντοπίσει για πρώτη φορά συγκεκριμένα κύτταρα που θα μπορούσαν να είναι το κλειδί για την κατανόηση του πόνου στο δίσκο», δήλωσε ο Dmitriy Sheyn, ανώτερος συγγραφέας του μελέτη. «Η εκμάθηση περισσότερων πραγμάτων για το πώς λειτουργούν αυτά τα κύτταρα θα μπορούσε να οδηγήσει στην τελική ανακάλυψη νέων θεραπευτικών επιλογών».
Τα οστά που αποτελούν τη σπονδυλική στήλη έχουν μεταξύ τους στηρίγματα γεμάτα ζελέ, του γνωστούς μεσοσπονδύλιους δίσκους, που λειτουργούν ως αμορτισέρ. Λόγω ηλικίας, υπερβολικής χρήσης ή τραυματισμού, το ζελέ αρχίζει να στεγνώνει και να εκφυλίζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο δίσκος γίνεται απαραίτητα επώδυνος, είπε ο Sheyn.
«Αυτό συμβαίνει επειδή τα εσωτερικά στρώματα που μοιάζουν με ζελέ των δίσκων δεν περιέχουν νευρικές απολήξεις», δήλωσε ο Sheyn. «Αλλά μερικές φορές, όταν οι δίσκοι εκφυλίζονται, οι νευρικές απολήξεις από τους περιβάλλοντες ιστούς εισβάλλουν στον δίσκο και πιστεύουμε ότι αυτό προκαλεί πόνο».
Υπάρχουν διάφοροι τύποι κυττάρων σε αυτό το στρώμα που μοιάζει με ζελέ και όταν οι ερευνητές συνέκριναν κύτταρα από ασθενείς με εκφυλισμένους δίσκους χωρίς πόνο και ασθενείς με οσφυαλγία που σχετίζεται με δίσκους, διαπίστωσαν ότι οι ασθενείς που εμφάνιζαν οσφυαλγία είχαν μεγαλύτερο αριθμό από έναν συγκεκριμένο υποτύπο κυττάρων που μπορεί να εμπλέκεται στην εμφάνιση του πόνου.
Σε ένα πιάτο κυτταροκαλλιέργειας, οι ερευνητές υπέβαλαν υγιή κύτταρα σε συνθήκες που προσομοίωσαν τον εκφυλισμό του δίσκου -συμπεριλαμβανομένης της φλεγμονής, της οξύτητας, της έντασης και της συμπίεσης, της χαμηλής γλυκόζης και του χαμηλού οξυγόνου- και μπόρεσαν να τα μετατρέψουν στον υποτύπο κυττάων που σχετίζεται με τον πόνο.
Οι ερευνητές ανέπτυξαν επίσης κύτταρα σε έναν θάλαμο ενός ειδικού εργαστηριακού τσιπ δύο θαλάμων. Στον άλλο θάλαμο, εισήγαγαν νευρώνες σηματοδότησης πόνου που είχαν δημιουργήσει από βλαστοκύτταρα.
Όταν τα κύτταρα που σχετίζονται με τον πόνο βρίσκονταν στο τσιπ, οι νευρώνες που σηματοδοτούσαν τον πόνο στον άλλο θάλαμο ανέπτυξαν άξονες -ειδικές ίνες που χρησιμοποιούν τα νεύρα για να στείλουν πληροφορίες- προς αυτά. Όταν τα υγιή κύτταρα βρίσκονταν στον θάλαμο, οι νευρώνες δεν έστελναν άξονες.
Οι μελλοντικές θεραπείες που θα βασιστούν σε αυτές τις νέες πληροφορίες μπορεί να επικεντρωθούν στον επαναπρογραμματισμό των κυττάρων του μεσοσπονδύλιου δίσκου που σχετίζονται με τον πόνο σε υγιή κύτταρα ή στην προσθήκη υγιών κυττάρων σε επώδυνους δίσκους για να κατακλύσουν τα κύτταρα που σχετίζονται με τον πόνο.
