Ζήσης Ψάλλας
Η έλλειψη διαθέσιμων τεστ για τη νόσο COVID-19 σημαίνει ότι ο κόσμος καταπολεμά με τυφλό τρόπο την πανδημία και μπορεί να μη γνωρίζει την πραγματική έκταση της λοίμωξης για μήνες, αν όχι για χρόνια.
Ο Jerry Shaman, ειδικός για τις ασθένειες στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, δήλωσε ότι «είναι πιθανό» τα αναπτυγμένα κράτη να εντοπίζουν μόνο μία στις πέντε ή μία στις 10 λοιμώξεις που πραγματικά συμβαίνουν.
Τα χαμηλά ποσοστά ανίχνευσης αποτελούν τεράστιο πρόβλημα για τις κυβερνήσεις που προσπαθούν να επιβραδύνουν την εξάπλωση και να μειώσουν την πίεση στα συστήματα υγείας.
«Πολλές από αυτές τις μολύνσεις είναι ήπιες, αλλά εξακολουθούν να είναι μεταδοτικές. Έτσι οι άνθρωποι πηγαίνουν να κάνουν τις συνήθεις δουλειές τους, π.χ. χρησιμοποιώντας τις δημόσιες συγκοινωνίες ή για ψώνια, και εξαπλώνουν τον ιό στην ευρύτερη κοινότητα» δήλωσε ο Shaman.
Αν και είναι γενικά αποδεκτό ότι οι ασθενείς που παρουσιάζουν συμπτώματα είναι πιο μεταδοτικοί από εκείνους που δεν παρουσιάζουν κανένα σημάδι λοίμωξης, το ότι εκατομμύρια μολυσμένοι άνθρωποι αναμειγνύονται με τις ευάλωτες ομάδες δεν διευκολύνει τα πράγματα.
Η Cecile Viboud, επιδημιολόγος από τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ, επαίνεσε τη Νότια Κορέα. Μετά από ραγδαία αύξηση των περιπτώσεων τον Φεβρουάριο, οι νοτιοκορεατικές αρχές ενίσχυσαν τις δοκιμές και εφάρμοσαν αυστηρά μέτρα για την αποφυγή περαιτέρω μετάδοσης. «Μια πραγματική καμπή ήταν η έντονη αύξηση των δοκιμών που έκαναν» δήλωσε η Viboud. «Πρέπει να ξέρετε πού βρίσκεστε στην επιδημία για να μπορέσετε να κάνετε κάτι και, για να το πετύχετε αυτό, πρέπει να κάνετε τεστ».
Ο επικεφαλής της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας Tedros Adhanom Ghebreyesus επανέλαβε τη Δευτέρα ένα απλό μήνυμα για όλες τις χώρες: «Τεστ, τεστ, τεστ».
Ο Lewin, επικεφαλής του παγκόσμιου ινστιτούτου Peter Doherty για τη μόλυνση και την ανοσία στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, δήλωσε ότι ένα άλλο καλό παράδειγμα δοκιμών και κατ’ επέκταση εντοπισμού των επαφών των ασθενών συνέβη στη Σιγκαπούρη. «Πολύ νωρίς διενήργησαν επιθετικές δοκιμές και ιχνηλάτησαν τα περιστατικά βάζοντας καραντίνες» είπε ο Lewin. «Πήραν κάποια μέτρα κοινωνικής απομάκρυνσης, αλλά όχι τόσο ακραία, έκλεισαν τα σχολεία για λίγο, αλλά μόνο για δύο ή τρεις εβδομάδες, απαγόρευσαν τις συναντήσεις και οι άνθρωποι πήγαιναν στη δουλειά τους».
