Ζήσης Ψάλλας
Για πρώτη φορά μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ και το Ισραηλινό Ινστιτούτο Βιολογικής Έρευνας ανέπτυξαν ένα εμβόλιο mRNA που είναι 100% αποτελεσματικό ενάντια σε έναν τύπο βακτηρίων που είναι θανατηφόρος για τον άνθρωπο.
Η μελέτη, που διεξήχθη σε ζωικό μοντέλο, έδειξε ότι όλα τα ζώα που υποβλήθηκαν σε θεραπεία προστατεύονταν πλήρως από τα βακτήρια αυτά.
Οι ιοί εξαρτώνται από κύτταρα του περιβάλλοντός τους (ξενιστές) για την αναπαραγωγή τους. Εισάγοντας το δικό του μόριο mRNA σε ένα ανθρώπινο κύτταρο, ένας ιός χρησιμοποιεί τα ανθρώπινα κύτταρά ως εργοστάσιο παραγωγής ιικών πρωτεϊνών με βάση το δικό του γενετικό υλικό, δηλαδή αντίγραφα του εαυτού του. Στα εμβόλια mRNA, το μόριο mRNA συντίθεται στο εργαστήριο και στη συνέχεια τυλίγεται σε νανοσωματίδια λιπιδίων που μοιάζουν με τη μεμβράνη των ανθρώπινων κυττάρων. Όταν το εμβόλιο εγχέεται στο σώμα μας, τα λιπίδια κολλάνε στα κύτταρά μας και παράγουν ιικές πρωτεΐνες. Το ανοσοποιητικό σύστημα, εξοικειώνεται με αυτές τις πρωτεΐνες και μαθαίνει πώς να προστατεύει το σώμα σε περίπτωση έκθεσης στον πραγματικό ιό.
Τα βακτήρια, ωστόσο, είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία: δεν χρειάζονται τα κύτταρά μας. Επίσης, οι πρωτεΐνες που παράγονται στα βακτήρια μπορεί να είναι διαφορετικές από αυτές που παράγονται στα ανθρώπινα κύτταρα, ακόμη και όταν βασίζονται στην ίδια γενετική αλληλουχία.
Οι ερευνητές προσπάθησαν να συνθέσουν βακτηριακές πρωτεΐνες σε ανθρώπινα κύτταρα, αλλά η έκθεση σε αυτές τις πρωτεΐνες είχε ως αποτέλεσμα χαμηλά αντισώματα και γενική έλλειψη προστατευτικής ανοσολογικής δράσης στο σώμα μας. Αυτό οφείλεται στο ότι, παρόλο που οι πρωτεΐνες που παράγονται στα βακτήρια είναι ουσιαστικά ίδιες με αυτές που συντίθενται στο εργαστήριο, βασισμένες στις ίδιες «οδηγίες παραγωγής», αυτές που παράγονται μέσα στα ανθρώπινα κύτταρα υφίστανται αλλαγές, όπως η προσθήκη σακχάρων.
Οι ερευνητές είπαν: «Για να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα, αναπτύξαμε μεθόδους για την έκκριση των βακτηριακών πρωτεϊνών παρακάμπτοντας τις κλασικές οδούς έκκρισης, οι οποίες είναι προβληματικές για αυτήν την εφαρμογή. Το αποτέλεσμα ήταν μια σημαντική ανοσοαπόκριση, με το ανοσοποιητικό σύστημα να αναγνωρίζει τις πρωτεΐνες στο εμβόλιο ως ανοσογόνες βακτηριακές πρωτεΐνες. Για να ενισχύσουμε τη σταθερότητα της βακτηριακής πρωτεΐνης και να βεβαιωθούμε ότι δεν αποσυντίθεται πολύ γρήγορα μέσα στο σώμα, την ενισχύσαμε με ένα τμήμα ανθρώπινης πρωτεΐνης. Συνδυάζοντας τις δύο πρωτοποριακές στρατηγικές αποκτήσαμε μια πλήρη ανοσολογική απόκριση».
