Ζήσης Ψάλλας
Για τις γυναίκες ασθενείς, τα αποτελέσματα μιας χειρουργικής επέμβασης τείνουν να είναι σημαντικά καλύτερα όταν ο χειρουργός είναι επίσης γυναίκα, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα από τον Καναδά. Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο JAMA Surgery.
Κανείς δεν ξέρει πραγματικά γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά ένα νέο μοντέλο που συγκρίνει το φύλο του χειρουργού, το φύλο του ασθενούς και τα αποτελέσματα της χειρουργικής επέμβασης έχει τώρα αποκαλύψει κάτι που θα μπορούσε να κοστίσει στους ασθενείς την υγεία τους, ακόμη και τη ζωή τους. Τα δεδομένα βασίζονται σε περισσότερους από 1,3 εκατομμύρια ασθενείς που υποβλήθηκαν σε μία από τις 21 κοινές προαιρετικές χειρουργικές επεμβάσεις στο Οντάριο του Καναδά μεταξύ 2007 και 2019.
Συνολικά, η ανάλυση δείχνει πως όταν ένας άνδρας χειρουργός θεραπεύει μια γυναίκα ασθενή, αυτή έχει 16% περισσότερες πιθανότητες να παρουσιάσει επιπλοκές, 20% περισσότερες πιθανότητες να παραμείνει στο νοσοκομείο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα και 32% περισσότερες πιθανότητες να πεθάνει, από ό,τι αν χειρουργήθηκε από γυναίκα.
Ο υποκείμενος λόγος ή οι λόγοι αυτής της διαφοράς στη φροντίδα παραμένουν ασαφείς, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που μια μελέτη διαπιστώνει ότι το φύλο του ασθενούς μπορεί να επηρεάσει τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζει ο γιατρός του.
Ενώ ορισμένες προηγούμενες μελέτες υποδεικνύουν ότι οι γυναίκες γιατροί συνταγογραφούν διαφορετικά τεστ παρακολούθησης και φάρμακα σε σύγκριση με τους άνδρες γιατρούς ή ότι ακούν περισσότερο τους ασθενείς τους, απαιτείται περαιτέρω έρευνα για να προσδιοριστεί ποιοι παράγοντες επηρεάζουν περισσότερο αυτά τα αποτελέσματα.
«Οι χειρουργοί πιθανότατα πιστεύουν ότι παρέχουν την ίδια ποιότητα περίθαλψης σε ασθενείς ανεξαρτήτως ταυτότητας», αναφέρει ένα σχόλιο στην τρέχουσα εργασία, που γράφτηκε από τους χειρουργούς Amalia Cochran και Andrea Riner στο University of Florida College of Medicine. «Ωστόσο, αυτά τα δεδομένα υπογραμμίζουν ένα υποεκτιμημένο φαινόμενο και μια μετρήσιμη επίπτωση της σιωπηρής μεροληψίας. Οι μετρήσεις των αποτελεσμάτων ενός χειρουργού σε σχέση με την ταυτότητα του ασθενούς θα πρέπει να αναπτυχθούν και να ενσωματωθούν σε αξιολογήσεις απόδοσης». Οι ειδικοί της ιατρικής θα μπορούσαν επίσης να είναι καλύτερα εκπαιδευμένοι για να βελτιώσουν τη φροντίδα και την επικοινωνία τους με ασθενείς, ειδικά εκείνους με διαφορετική ταυτότητα από τη δική τους, προτείνουν οι Cochran και Riner.
