Ζήσης Ψάλλας
Σε μια αμερικανική μελέτη που διενεργήθηκε σε άτομα ηλικίας άνω των 50 ετών που πέθαναν μεταξύ 2004 και 2014, αυτοί που χαρακτηρίστηκαν ως μοναχικοί με βάση τα αποτελέσματα της έρευνας επιβαρύνθηκαν με περισσότερα συμπτώματα και έλαβαν πιο έντονη φροντίδα στο τέλος του κύκλου ζωής τους σε σχέση με τους μη μοναχικούς ανθρώπους.
Στη μελέτη αυτή των 2.896 συμμετεχόντων, η οποία δημοσιεύθηκε στο Journal of the American Geriatrics Society, το ένα τρίτο των ενηλίκων ζούσαν μόνοι τους. Εκτός από την αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης επιβαρυντικών συμπτωμάτων στο τέλος της ζωής τους, τα μοναχικά άτομα ήταν πιο πιθανό να υποστηριχθούν στα τελευταία δύο χρόνια της ζωής τους από τα μη μοναχικά άτομα (35,5% έναντι 29,4%) και πιθανότερο να πεθάνουν σε νοσοκομείο (18,4% έναντι 14,2%).
«Η μοναξιά είναι ένα διαδεδομένο ψυχοκοινωνικό φαινόμενο με βαθιές συνέπειες για την υγεία και την ευημερία των ηλικιωμένων σε όλη τη διάρκεια ζωής τους και ιδιαίτερα προς το τέλος της ζωής» δήλωσε η επικεφαλής της μελέτης Nauzley Abedini από το University of Michigan.
Και συμπλήρωσε: «Πρέπει να κάνουμε περισσότερα ως πάροχοι υγειονομικής περίθαλψης, αλλά και ως κοινωνία. Να εξετάσουμε και να παρέμβουμε στη μοναξιά όχι μόνο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας θανάτου, αλλά πριν από το τέλος της ζωής».
