Ζήσης Ψάλλας
Μια μελέτη αποκάλυψε τις αλλαγές στη συμπεριφορά των μυρμηγκιών που είχαν απομονωθεί από την κοινότητά τους.
Η ερευνητική ομάδα εξεπλάγη ιδιαίτερα από το γεγονός ότι τα γονίδια που έχουν σχέση με το ανοσοποιητικό και το άγχος είχαν μειωμένη ρύθμιση στον εγκέφαλο των απομονωμένων μυρμηγκιών.
«Η κοινωνική απομόνωση καθιστά το ανοσοποιητικό σύστημα λιγότερο αποτελεσματικό, ένα φαινόμενο που είναι επίσης εμφανές στους ανθρώπους», δήλωσε η καθηγήτρια Susanne Foitzik, από το Johannes Gutenberg Universitaet Mainz .
Η μελέτη αφορούσε ένα είδος μυρμηγκιού της Γερμανίας και δημοσιεύθηκε στο Molecular Ecology.
«Οι μεμονωμένοι άνθρωποι γίνονται μοναχικοί, καταθλιπτικοί και ανήσυχοι, αναπτύσσουν εθισμούς πιο εύκολα και υποφέρουν από εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα και χειρότερη συνολική υγεία», πρόσθεσε ο καθηγητής Inon Scharf, επικεφαλής συγγραφέας του άρθρου από το Πανεπιστήμιο του Τελ Αβίβ, στο Ισραήλ.
Ενώ τα αποτελέσματα της απομόνωσης έχουν μελετηθεί εκτενώς σε κοινωνικά θηλαστικά όπως οι άνθρωποι και τα ποντίκια, λιγότερα είναι γνωστά για το πώς τα κοινωνικά έντομα ανταποκρίνονται σε συγκρίσιμες καταστάσεις -παρόλο που ζουν σε κοινωνικά συστήματα με υψηλή ανάπτυξη.
Τα μυρμήγκια, για παράδειγμα, ζουν ολόκληρη τη ζωή τους ως μέλη της ίδιας αποικίας και εξαρτώνται από τους συντρόφους τους. Τα μυρμήγκια- εργάτες παραιτούνται από το δικό τους αναπαραγωγικό δυναμικό και αφιερώνονται στη σίτιση των προνυμφών, τον καθαρισμό και την υπεράσπιση της φωλιάς και την αναζήτηση τροφής, ενώ η βασίλισσα κάνει κάτι περισσότερο από το απλώς να γεννά αυγά.
Η ερευνητική ομάδα εξέτασε τις συνέπειες της κοινωνικής απομόνωσης στην περίπτωση των μυρμηγκιών του είδους Temnothorax nylanderi. Αυτά τα μυρμήγκια κατοικούν σε κοιλότητες ευρωπαϊκών δασών, σχηματίζοντας αποικίες μερικών δεκάδων εργαζομένων. Νεαρά μυρμήγκια-εργάτες από 14 αποικίες απομονώθηκαν για ποικίλα χρονικά διαστήματα, από μία ώρα έως το πολύ 28 ημέρες.
Μετά το τέλος της απομόνωσής τους, τα μυρμήγκια ενδιαφέρθηκαν λιγότερο για τους ενήλικες συντρόφους τους, αλλά το χρονικό διάστημα που αφιέρωσαν σε επαφή με νεογέννητα αυξήθηκε ενώ διέθεσαν επίσης λιγότερο χρόνο για καλλωπισμό. «Αυτή η μείωση της υγιεινής συμπεριφοράς μπορεί να κάνει τα μυρμήγκια πιο ευαίσθητα στα παράσιτα, αλλά είναι επίσης χαρακτηριστικό της κοινωνικής στέρησης σε άλλους κοινωνικά όντα», εξήγησε η Foitzik.
