Ζήσης Ψάλλας
Παρά τις δεκαετίες έρευνας για τις θεραπείες διατροφής και άσκησης, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να αγωνίζονται για να χάσουν βάρος. Ερευνητές στο Baylor College of Medicine και συνεργαζόμενα ιδρύματα πιστεύουν τώρα ότι ξέρουν το γιατί και λένε ότι πρέπει να μετατοπίσουμε το επίκεντρο από τη θεραπεία της παχυσαρκίας στην πρόληψη.
Αυτή η μελέτη σε ποντίκια επικεντρώθηκε στην επιγενετική ανάπτυξη. Η επιγενετική είναι ένα σύστημα μοριακού σελιδοδείκτη που καθορίζει ποια γονίδια θα χρησιμοποιηθούν ή όχι σε διαφορετικούς τύπους κυττάρων.
«Δεκαετίες έρευνας σε μοντέλα ανθρώπων και ζώων έχουν δείξει ότι οι περιβαλλοντικές επιρροές κατά τη διάρκεια κρίσιμων περιόδων ανάπτυξης έχουν μακροπρόθεσμο αντίκτυπο στην υγεία και τις ασθένειες», δήλωσε ο συγγραφέας Robert Waterland, καθηγητής παιδιατρικής-διατροφής και μέλος του Κέντρο Έρευνας Παιδικής Διατροφής.
«Σε αυτή τη μελέτη επικεντρωθήκαμε σε μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται τοξοειδής πυρήνας του υποθαλάμου, ο οποίος είναι ο κύριος ρυθμιστής της πρόσληψης τροφής, της σωματικής δραστηριότητας και του μεταβολισμού», είπε ο πρώτος συγγραφέας Harry MacKay. «Ανακαλύψαμε ότι ο τοξοειδής πυρήνας υφίσταται εκτεταμένη επιγενετική ωρίμανση κατά τη διάρκεια της πρώιμης μεταγεννητικής ζωής. Αυτή η περίοδος είναι επίσης εξαιρετικά ευαίσθητη στον αναπτυξιακό προγραμματισμό της ρύθμισης του σωματικού βάρους, υποδηλώνοντας ότι αυτά τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να είναι συνέπεια της απορρυθμισμένης επιγενετικής ωρίμανσης».
Η ερευνητική ομάδα διεξήγαγε αναλύσεις σε όλο το γονιδίωμα τόσο της μεθυλίωσης του DNA -μια σημαντική επιγενετική ετικέτα- όσο και της γονιδιακής έκφρασης, τόσο πριν όσο και μετά το κλείσιμο του μεταγεννητικού κρίσιμου παραθύρου για τον αναπτυξιακό προγραμματισμό του σωματικού βάρους. «Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της μελέτης μας είναι ότι εξετάσαμε τις δύο κύριες κατηγορίες εγκεφαλικών κυττάρων, τους νευρώνες και τα γλοιακά κύτταρα», είπε ο MacKay.
«Αυτές οι συσχετίσεις υποδηλώνουν ότι ο κίνδυνος παχυσαρκίας στους ανθρώπους καθορίζεται εν μέρει από την επιγενετική ανάπτυξη στον τοξοειδή πυρήνα», είπε ο MacKay. «Τα αποτελέσματά μας παρέχουν νέα στοιχεία ότι η αναπτυξιακή επιγενετική πιθανώς εμπλέκεται τόσο στις πρώιμες περιβαλλοντικές όσο και στις γενετικές επιδράσεις στον κίνδυνο παχυσαρκίας. Συνεπώς, οι προσπάθειες πρόληψης που στοχεύουν αυτές τις αναπτυξιακές διαδικασίες θα μπορούσαν να είναι το κλειδί για τον τερματισμό της παγκόσμιας επιδημίας παχυσαρκίας».
