Ζήσης Ψάλλας

Όταν το σώμα τραυματίζεται, μια αρχική απόκριση φλεγμονής χαμηλού επιπέδου καθαρίζει τα συντρίμμια και βοηθά στην ανοικοδόμηση των ιστών. Άλλες φορές, το ανοσοποιητικό σύστημα αντιδρά υπερβολικά και δημιουργεί μια φλεγμονώδη απόκριση που προκαλεί βλάβη, όπως π.χ. οι καταιγίδες κυτοκινών που προκαλούνται σε ορισμένες περιπτώσεις της νόσου COVID-19 και μπορεί να είναι θανατηφόρες. 

Μεταξύ των πολλών μορίων που μπορούν να προκαλέσουν φλεγμονή, ένα προφλεγμονώδες μόριο, η ιντερφερόνη γάμμα, έχει συσχετιστεί με διάφορους τύπους μυϊκής σπατάλης και δυσλειτουργίας.

«Γνωρίζουμε ότι οι χρόνιες φλεγμονώδεις ασθένειες προκαλούν μυϊκή ατροφία, αλλά θέλαμε να δούμε αν θα συνέβαινε το ίδιο με τους μηχανικούς ανθρώπινους μυς που αναπτύχθηκαν σε ένα πιάτο Petri», δήλωσε ο Zhaowei Chen, μεταδιδακτορικός ερευνητής και πρώτος συγγραφέας της μελέτης. «Όχι μόνο επιβεβαιώσαμε ότι η ιντερφερόνη γάμμα λειτουργεί κυρίως μέσω μιας συγκεκριμένης οδού σηματοδότησης, αλλά δείξαμε ότι η άσκηση των μυϊκών κυττάρων μπορεί να αντιμετωπίσει άμεσα αυτό το προφλεγμονώδες σήμα ανεξάρτητα από την παρουσία άλλων τύπων κυττάρων ή ιστών».

Για να αποδείξουν ότι από μόνος του ο μυς είναι ικανός να εμποδίσει τις καταστροφικές δυνάμεις της ιντερφερόνης γάμμα, οι Bursac και Chen στράφηκαν σε μια κατασκευασμένη μυϊκή πλατφόρμα την οποία το εργαστήριο έχει αναπτύξει για σχεδόν μια δεκαετία. 

Οι ερευνητές πήραν αυτούς τους πλήρως λειτουργικούς, εργαστηριακούς μυς και τους πλημμύρισαν με υψηλά επίπεδα ιντερφερόνης γάμμα για επτά ημέρες ώστε να μιμηθούν τα αποτελέσματα της χρόνιας φλεγμονής. Όπως αναμενόταν, ο μυς έγινε μικρότερος και έχασε μεγάλο μέρος της δύναμής του.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές εφάρμοσαν ξανά την ιντερφερόνη γάμμα, αλλά αυτή τη φορά έβαλαν επίσης τον μυ σε ένα προσομοιωμένο καθεστώς άσκησης, διεγείροντάς τον με ηλεκτρόδια. Αν και περίμεναν ότι η διαδικασία θα προκαλούσε ανάπτυξη των μυών, όπως φάνηκε στις προηγούμενες μελέτες τους, ανακάλυψαν ότι σχεδόν απέτρεψε τα αποτελέσματα της χρόνιας φλεγμονής.

Αυτά τα αποτελέσματα δείχνουν πόσο πολύτιμοι θα μπορούσαν να είναι οι εργαστηριακοί ανθρώπινοι μυς στην ανακάλυψη νέων μηχανισμών ασθένειας και πιθανών θεραπειών. Επίσης δείχνουν ότι τα βέλτιστα επίπεδα και σχήματα άσκησης θα μπορούσαν να καταπολεμήσουν τη χρόνια φλεγμονή.