Οι άνθρωποι που αισθάνονται συχνά αποξενωμένοι και απομονωμένοι και νιώθουν πως κανείς δεν τους καταλαβαίνει είναι πιο πιθανό να έχουν επίμονες σκέψεις θανάτου σε σχέση με άλλους, προκύπτει από μία νέα έρευνα η οποία πρωτοδημοσιεύτηκε στο τεύχος Οκτωβρίου της επιστημονικής επιθεώρησης «Journal of Research in Personality».
Η νέα έρευνα υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι κατασκευάζουν προσεκτικά εμπόδια μεταξύ του εαυτού τους και της συνειδητοποίησης του επικείμενου θανάτου τους. Οι έρευνες που υποστηρίζουν αυτήν τη θεωρία έχουν διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι που ανακαλούν τον θάνατο συχνότερα συνδέονται περισσότερο με τις προσωπικές και πολιτιστικές τους αξίες, πράγμα που είναι ίσως ένας τρόπος εύρεσης νοήματος εν όψει της δικής τους θνησιμότητας.
Ο Χελμ και οι συνεργάτες του ενδιαφέρθηκαν να εξετάσουν το πώς μια συγκεκριμένη εμπειρία, όπως αυτή της υπαρξιακής απομόνωσης, μπορεί να συνδέεται με σκέψεις θανάτου και θνησιμότητας. Η υπαρξιακή απομόνωση συνδέεται αλλά δεν ταυτίζεται με τη μοναξιά, δήλωσε ο Χελμ στη «Live Science». Η μοναξιά είναι το αίσθημα της έλλειψης επαφής με άλλους ανθρώπους, ενώ η υπαρξιακή απομόνωση είναι το αίσθημα ότι οι άλλοι άνθρωποι δεν σε καταλαβαίνουν στοιχειωδώς. Η κοινωνικοποίηση, όταν κάποιος βιώνει αισθήματα υπαρξιακής απομόνωσης, μπορεί να επιδεινώσει την κατάσταση.
Αίσθηση απομόνωσης
Στις έρευνες αυτές οι συμμετέχοντες που δήλωναν πιο συχνά αισθήματα υπαρξιακής απομόνωσης ήταν πιο πιθανό να δημιουργήσουν λέξεις σχετικές με τον θάνατο από αυτούς που δεν ήταν υπαρξιακά απομονωμένοι, γεγονός που δείχνει πως οι σκέψεις θανάτου ήταν συχνότερες στο μυαλό αυτών που αισθάνονταν υπαρξιακά απομονωμένοι.
Ερευνητές μελετούν επίσης πώς τα αισθήματα υπαρξιακής απομόνωσης συνδέονται με την κατάθλιψη και τον αυτοκτονικό ιδεασμό. Οι ψυχολόγοι μελετούν εδώ και χρόνια τη μοναξιά και έχουν βρει πως αυτό το συναίσθημα συνδέεται με κακή ψυχική και σωματική υγεία. Ωστόσο, δεν έχει δοθεί η ίδια σημασία στην υπαρξιακή απομόνωση, παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια αρκετά συχνή εμπειρία.
