Αποτρέψτε τον διαβήτη με τη διαλείπουσα νηστεία

Ζήσης Ψάλλας

Ερευνητές με επικεφαλής την Annette Schürmann και τον Tim J. Schulz του Γερμανικού Ινστιτούτου Ανθρώπινης Διατροφής (DIfE) διαπίστωσαν ότι τα υπέρβαρα ποντίκια που είναι επιρρεπή στον διαβήτη έχουν υψηλή συσσώρευση λιπωδών κυττάρων στο πάγκρεας.

Αντίθετα, τα ποντίκια που είναι ανθεκτικά στον διαβήτη λόγω γενετικής  σύστασης, παρά το υπερβολικό βάρος, δεν έχουν σχεδόν καθόλου λίπος στο πάγκρεας, μόνο κατάλοιπα λίπους στο ήπαρ.

Τα υπέρβαρα ζώα που ήταν επιρρεπή στον διαβήτη χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: Η πρώτη ομάδα είχε τη δυνατότητα να τρώει όσο ήθελε και όποτε ήθελε. Η δεύτερη ομάδα υποβλήθηκε σε διαλείπουσα νηστεία: μια μέρα τα τρωκτικά λάμβαναν απεριόριστη τροφή και την επόμενη καθόλου.

Μετά από πέντε εβδομάδες, οι ερευνητές παρατήρησαν διαφορές στο πάγκρεας των ποντικών. Τα λιπώδη κύτταρα συσσωρεύτηκαν στην πρώτη ομάδα. Τα ζώα της δεύτερης ομάδας, από την άλλη πλευρά, δεν είχαν σχεδόν καθόλου λίπος στο πάγκρεας.

Για να διαπιστωθεί πώς τα κύτταρα του λίπους μπορεί να βλάπτουν τη λειτουργία του παγκρέατος, οι ερευνητές απομόνωσαν πρόδρομα  λιποκύτταρα από το πάγκρεας των ποντικών και τους επέτρεψαν να διαφοροποιηθούν σε ώριμα λιποκύτταρα στο εργαστήριο.

Όταν τα ώριμα λιποκύτταρα καλλιεργήθηκαν, στη συνέχεια, μαζί με νησίδια Langerhans του παγκρέατος, τα βήτα κύτταρα των “νησίδων” απέκκριναν περισσότερη ινσουλίνη. Να σημειωθεί ότι τα νισίδια του Langerhans είναι συσσωρεύσεις κυττάρων που παράγουν ορμόνες στο πάγκρεας. 

Οι ερευνητές υποψιάζονται ότι η αυξημένη έκκριση της ινσουλίνης κάνει τα νησίδια του Langerhans να κουράζονται πιο γρήγορα και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να σταματούν να λειτουργούν. Με τον τρόπο αυτό, η συσσώρευση λίπους στο πάγκρεας συμβάλει στην ανάπτυξη του τύπου 2 διαβήτη.

«Κάτω από συγκεκριμένες γενετικές συνθήκες, η συσσώρευση λίπους στο πάγκρεας μπορεί να διαδραματίσει αποφασιστικό ρόλο στην ανάπτυξη του διαβήτη τύπου 2», δήλωσε ο Schulz.

Και πρόσθεσε ότι η διαλείπουσα νηστεία θα μπορούσε να είναι μια ελπιδοφόρα θεραπευτική προσέγγιση. Τα πλεονεκτήματα: είναι μη επεμβατική, εύκολη στην ενσωμάτωση στην καθημερινή ζωή και δεν απαιτεί φάρμακα.

Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Metabolism.