Ανακαλύφθηκαν οι νευρώνες της αποθάρρυνσης

Ζήσης Ψάλλας

Ερευνητές από το University of Washington Health Sciences και συνάδελφοί τους άλλων πανεπιστημίων, πέρασαν τέσσερα χρόνια εξετάζοντας το ρόλο της νοσικεπτίνης (nociceptin) στη ρύθμιση των κινήτρων.

Μια ομάδα κυττάρων γνωστών ως νευρώνες της νοσικεπτίνης είναι πολύ δραστήριοι στον εγκέφαλο των ποντικιών πριν από ένα οριακό σημείο. Οι νευρώνες αυτοί εκπέμπουν νοσικεπτίνη, ένα πολύπλοκο μόριο που καταστέλλει την ντοπαμίνη η οποία συνδέεται κυρίως με τα κίνητρα.

Οι νευρώνες της νοσικεπτίνης βρίσκονται κοντά σε μια περιοχή του εγκεφάλου που είναι γνωστή ως κοιλιακή καλυπτρική περιοχή (VTA: ventral tegmental area) και περιέχει νευρώνες που απελευθερώνουν ντοπαμίνη κατά τη διάρκεια ευχάριστων δραστηριοτήτων.

Αυτή η μελέτη είναι από τις πρώτες που περιγράφουν τις επιδράσεις του σύνθετου συστήματος της νοσικεπτίνης.

Η ανακάλυψη ήρθε εξετάζοντας τους νευρώνες στα ποντίκια που αναζητούν σακχαρόζη (κοινώς ζάχαρη). Τα ποντίκια έπρεπε να σπρώξουν με το ρύγχος τους μια πόρτα για να πάρουν τη σακχαρόζη. Στην αρχή ήταν εύκολο, έπειτα έγιναν δύο πόρτες, στη συνέχεια πέντε, και ούτω καθεξής. Τελικά, όλα τα ποντίκια κάποια στιγμή εγκατέλειψαν. Οι εγγραφές της νευρικής δραστηριότητας αποκάλυψαν ότι οι νευρώνες “αποθάρρυνσης” ή “απογοήτευσης” έγιναν πιο δραστήριοι όταν τα ποντίκια σταμάτησαν να αναζητούν τη σακχαρόζη.

Στην άγρια ​​φύση, τα ζώα έχουν λιγότερα κίνητρα να αναζητούν ανταμοιβές σε περιβάλλοντα όπου οι πόροι είναι λιγοστοί. Η επιμονή στην αναζήτηση αβέβαιων ανταμοιβών μπορεί να είναι μειονεκτική λόγω της επικίνδυνης έκθεσης σε θηρευτές ή λόγω της ενεργειακής δαπάνης, σημειώνουν οι ερευνητές.

Τα ελλείμματα αυτών των ρυθμιστικών διαδικασιών στον άνθρωπο μπορούν να εκδηλωθούν ως συμπεριφορικές δυσλειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της κατάθλιψης, του εθισμού και των διατροφικών διαταραχών.

Ο ανώτερος συγγραφέας της μελέτης Michael Bruchas, καθηγητής αναισθησιολογίας και φαρμάκων για τον πόνο στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, είπε ότι τα ευρήματα θα μπορούσαν να προχωρήσουν προς την εξεύρεση βοήθειας για ασθενείς των οποίων οι νευρώνες κινητοποίησης δεν λειτουργούν σωστά.