Θα χρειαστεί να καταφέρουν να παραμείνουν σε φουλ φόρμα για μια δεκαετία και να κερδίσουν σημαντικούς τίτλους ο Μέσι, ο Κριστιάνο Ρονάλντο και όποιο αστέρι της μπάλας φανεί τα προσεχή χρόνια, προκειμένου να δαμάσουν δύο θρύλους: αυτόν του ‘βασιλιά’ Πελέ και αυτόν του ‘αυτοκράτορα’ Μαραντόνα. Ξέρετε γιατί; Διότι, τόσο ο Βραζιλιάνος όσο και ο Αργεντινός, κατάφεραν να συνδέσουν το όνομά τους με τη μαγεία του δημοφιλέστερου αθλήματος και να κερδίσουν πιστούς, ίσως σε μεγαλύτερο αριθμό από αυτούς που λάτρεψαν έναν Ελβις, μια Μέρυλιν, έναν Μάρλον ή κάποιον Ερρίκο (Καρούζο), η φωνή του οποίου χωρίς μικρόφωνο –όπως έχει γραφεί το 1912- θρυμμάτισε τα τζάμια στις πόρτες και τα παράθυρα.

Αφορμή, ώστε να βρεθούν οι δύο μάγοι της μπάλας στο προσκήνιο, δόθηκε από τον πρόσφατο σημαντικό αγώνα προκριματικού τουρνουά για το προσεχές Μουντιάλ, στο Ροζάριο της Αργεντινής, ένα γήπεδο που όπως λέγεται στην περιοχή των Λατίνων, ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής αισθάνεται ότι βρίσκεται στο ‘Νταχάου’ (ή –για να τιμήσουμε την εποχή μας- στο Γκουαντάναμο).

Για επικοινωνιακούς (δηλαδή διαφημιστικούς) λόγους, αυτή η αναμέτρηση Αργεντινής – Βραζιλίας άρχισε στις αρένες των διεθνών μέσων ενημέρωσης, πολύ πριν ο διαιτητής σφυρίξει για την σέντρα. Εντελώς πονηρά, κάποιες πένες ξανάφεραν στο προσκήνιο, έστω έμμεσα, το κλασικό ερώτημα:

«Πελέ ή Μαραντόνα;»

Μοιραία, η σύγκριση θα επαναλαμβανόταν εφ’ όλης της ύλης, μολονότι ο Μαραντόνα, πάμπτωχος, ασταθής και ταλαιπωρημένος από το βαρύ και ένοχο παρελθόν του, προσπαθεί μήπως και καθιερωθεί στον πάγκο του ομοσπονδιακού προπονητή της χώρας του. Σε αντίθεση με τον Αρμάντο Ντον Ασιμέντο – Πελέ, ο οποίος διατηρεί εξαιρετική επαφή με αυτό που έφτιαξε από τη λήξη της καριέρας του και μετά: να εξαργυρώνει, δηλαδή, τη φήμη του και να αυξάνει σταθερά τους αριθμούς στους τραπεζικούς λογαριασμούς του, διαφημίζοντας προϊόντα πολυεθνικών εταιρειών.

Οι άλλοτε σπουδαίοι ποδοσφαιριστές έπεσαν στην παγίδα που στήθηκε εξαιρετικά από τα ΜΜΕ:

«Ημουν καλύτερος παίκτης από τον Πελέ», δήλωσε με τον κλασικό φανφαρόνικο τρόπο του ο Μαραντόνα.

Ο Πελέ, απέφυγε εντελώς μετωπική απάντηση, δηλαδή πάνω στο φλέγον θέμα, ρίχνοντας κατ’ ευθείαν το δηλητήριο στο μαλακό υπογάστριο του μόνιμου αντιπάλου:

«Δεν αξίζει να παίρνεις τον Μαραντόνα στα σοβαρά», δήλωσε, με μια αλαζονεία που πάντα τον διέκρινε στις…κοινωνικές επαφές του.

Προς στιγμή, φάνηκε έτοιμος να κηρυχθεί πόλεμος μεταξύ των ποδοσφαιρικών φυλών των δύο γειτονικών χωρών, οπότε προέκυψε σοβαρότατος κίνδυνος ο αγώνας στο Ροζάριο να έχει ανεξιχνίαστη κατάληξη. Ο Πελέ επανήλθε ‘μαζεύοντας’ την πρώτη του εκτίμηση για τον Μαραντόνα. Πρόσθεσε:

«Εχει όλα αυτά που χρειάζονται για να γίνει ένας μεγάλος προπονητής»!

Την ίδια στιγμή ο Πελέ γνώριζε καλά πως ο Μαραντόνα δεν διαθέτει ίχνος από ταλέντο προπονητή, ή πειθαρχία (αφού δεν μπορεί να προστατέψει ούτε τον εαυτό του) και ότι στηρίζεται στην φιλική του Ομοσπονδία της Αργεντινής και ενδεχομένως στο πλούσιο ταλέντο του Λιονέλ Μέσι και μερικών ακόμη καλών – στη μέρα τους – Αργεντινών ποδοσφαιριστών.

Όσες φορές αποφάσισε να ασκήσει χρέη προπονητή έως τώρα, ο Μαραντόνα απέτυχε. Παραμένει όμως ο Μαραντόνα, ένας θρύλος στο Μπουένος Αϊρες, ένα φτωχόπαιδο, που ακόμη και σήμερα γλυκαίνει τη φτώχεια των κατοίκων στις τενεκεδένιες συνοικίες της Μπόκα.  Αρκεί η εμφάνισή του στο γήπεδο, ώστε εκατοντάδες μάτια να δακρύσουν από συγκίνηση.

Ο Πελέ δεν χρειάστηκε ποτέ να μπει στον κόπο αλλαγής επαγγέλματος, διότι τα… αμερικανικά κομπιούτερ τον καθοδήγησαν σωστά από την πρώτη στιγμή. Όσο διαφημίζει την ‘Μάστερ Καρτ’ και ένα πλήθος προϊόντων αθλητικής εταιρείας, απλώς θα ταξιδεύει και θα προσφέρει το ωραίο του χαμόγελο στα πολυτελή ξενοδοχεία, θα προσφέρει αυτόγραφα σε παιδιά και θα μοιράζει συμβουλές σε νέους ποδοσφαιριστές, με έμφαση στις ηθικές αξίες της ζωής.

Όμως, του λόγου του, όταν έφυγε από τη Βραζιλία για τα εκατομμύρια δολάρια της ομάδας ‘Κόσμος’ της Νέας Υόρκης, είχε δημοσιευτεί (προσεκτικά…) ότι παραμελούσε την οικογένειά του, ρίχνοντας το ενδιαφέρον του σε λαμπερές γκόμενες.

Με μπόλικη δόση υποκρισίας και με στρατιές δημοσιογράφων, έτοιμων να προστατέψουν τον ‘μάγο’ (ώστε το ‘μαύρο διαμάντι’ να μη χάσει ίχνος από τη λάμψη του) ο Πελέ επιβίωσε, ξεπέρασε τις ‘Συμπληγάδες’ και παρέμεινε ‘αθώος’ και ‘αμόλυντος’ στις συνειδήσεις των ποδοσφαιρόφιλων του πλανήτη.

Ο Μαραντόνα, αντίθετα, έκανε ισχυρούς φίλους… στον ιταλικό Νότο, που ποτέ δεν φρόντισαν να τον προστατέψουν από την αρνητική δημοσιότητα. Αμέσως μετά την απίστευτα θετική θητεία του στην ομάδα της Νάπολι, άρχισαν να ξεσπούν τα σκάνδαλα.

Ο Μαραντόνα παίρνει ναρκωτικά!

Ο Μαραντόνα έχει εξώγαμα στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Αργεντινή!

Ο Μαραντόνα είναι κομμουνιστής!

Κυρίως μετά την δήλωσή του και συνάντησή του με τον Φιντέλ Κάστρο στην Αβάνα, ο Μαραντόνα κυνηγήθηκε όσο κανείς άλλος διάσημος της μπάλας από τους συντηρητικούς. Στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, ο Μαραντόνα είδε να ρίχνουν στην καριέρα του την χαριστική βολή. Τιμωρήθηκε ως χρήστης αναβολικής ουσίας, χαρακτηρίστηκε υπότροπος, του κόπηκε το ποδόσφαιρο και εστάλη ως παράδειγμα προς αποφυγή στη συνείδηση της νεολαίας όλου του Κόσμου.

Ακολούθησε μακρά περίοδος με αρκετές προσπάθειες αποτοξίνωσης, αδυνατίσματος σε κλινικές της Αβάνας, και ο κίνδυνος να πεθάνει τον πλησίασε σε απόσταση ‘αναπνοής’.

Όλο αυτό τον καιρό, ο Πελέ δεν ένοιωσε την ανάγκη να πει δυο συμπαθητικά λόγια για τον μεγάλο του αντίπαλο. Προφανώς, για να μη ‘λερωθεί’ από την βρωμιά που είχε κυριεύσει τον άσπονδο φίλο του, η οποία και τον είχε αιχμαλωτίσει σκληρά.

Ο Μαραντόνα, τελικά, επιβίωσε. Μέχρι στο γήπεδο Καραϊσκάκη βρέθηκε και φωτογραφήθηκε πλάϊ στον Κόκκαλη και τις λοιπές ‘ολυμπιακάρες’, με το κασκόλ του ‘Θρύλου’ σε εορτασμό τίτλου. Το έκανε για ένα και μόνο λόγο: να εισπράξει μερικές χιλιάδες δολάρια που χρειαζόταν για να επιβιώσει αυτός και η πολυμελής οικογένειά του.

Το ποιος είναι –τελικά- ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, θα παραμείνει ένα ερώτημα που κάθε φίλαθλη καρδιά καλείται να ερμηνεύσει με βάση την δική της επιθυμία.

Όμως, πριν απαντήσει, οφείλει καθένας να προσμετρήσει κάποιες λεπτομέρειες εξαιρετικά σημαντικές. Λόγου χάρη:

Ο Μαραντόνα, μπορεί να σημείωσε γκολ ‘με το χέρι’ σε αγώνα Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αγγλία, όμως στο ίδιο ματς φρόντισε να κρύψει τη μπάλα από τέσσερις (διαδοχικά) Άγγλους αμυντικούς, πριν στερεώσει τη νίκη της Αργεντινής με το δεύτερο γκολ.

Ο Πελέ, υπήρξε ο μέγας ποδοσφαιριστής της Βραζιλίας. Όμως: αγωνιζόμενος, ήταν μια μονάδα μεταξύ έντεκα ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΩΝ! Οι οποίοι δουλεύοντας για εκείνον, δεν τους ήταν δύσκολο να τον αναδείξουν σε ‘βασιλιά’. Ασφαλώς θα έχετε ακουστά τον Τοστάο, τον Ζέρσον και τους λοιπούς συμπαίκτες του Πελέ. Ήρωες!

Ο Μαραντόνα, σε πλήρη αντίθεση, ήταν ο ηγέτης, ήταν ο σκόρερ, ήταν ο εμψυχωτής. Ήταν αυτός, που με ‘το ένα πόδι’ και το ελάχιστο ύψος του ‘τραβούσε’ το ‘κάρο’ μιας ομάδας καλής, αλλά όχι γεμάτης αστέρια. Έτσι απλά.

(Και επειδή η Ιστορία, λένε, πως διαρκώς επαναλαμβάνεται, ιδού το αποτέλεσμα του τελευταίου αγώνα. Αργεντινή – Βραζιλία 1-3! Από τη μία πλευρά ο πιτσιρικάς ο Μέσι, και από την άλλη τα ‘θηρία’ του Αμαζονίου! Ούτε ένας, ούτε δύο, αλλά έντεκα με Κακά, Φαμπιάνο, άντε και τον σταρ του Παναθηναϊκού Ζιλμπέρτο Σίλβα. Μια ομάδα –δυναμίτης, όπως είχε φανεί, άλλωστε, σ’ εκείνο το περίεργο τουρνουά του περασμένου καλοκαιριού στη Νότια Αφρική).