Θαύματα! Υπέροχη λέξη μοναδικού συναισθήματος.

Άραγε, γίνονται θαύματα στις μέρες μας; Ισχύουν όσα έχουν ακουσθεί για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα, οι οποίοι ξαναπερπάτησαν, για ασθενείς με επιθετικούς καρκίνους, οι οποίοι θεραπεύθηκαν, αν και οι γιατροί ήταν σίγουροι πως είχε λήξει η εν τη γη παρουσία τους… άνθρωποι σε «νεκροκρέβατο», οι οποίοι εντελώς ξαφνικά «ζωντάνεψαν».

Πίσω από όλα αυτά, είτε αληθινά είτε στη φαντασία μας, κρύβεται το πραγματικό νόημα του θαύματος, αλλιώς ο κύκλος της ζωής!

Ένας κύκλος τον οποίον όσο κι αν νιώθουμε, ελάχιστα αντιλαμβανόμαστε.

Για μένα προσωπικά αρκούσε μία «κάθοδος» στο χωριό μου για ένα ιδιαίτερα δυστυχές συμβάν, ώστε να πάρω μία μυρωδιά τι όντως εστί θαύμα!

Ο μικρός Α., μόλις 2,5 ετών, «χτυπήθηκε» βάναυσα, σκληρά, άκρως βίαια από έναν ιδιαίτερα σπάνιο ιό! Η γνωμάτευση έλεγε «μηνιγγιτιδόκοκος», αλλιώς περίπτωση η οποία αναφέρονταν επί της ουσίας μόνο… στα βιβλία.

«Ανάλογο περιστατικό υπάρχει πριν 12 χρόνια στη Γερμανία», είπαν οι ευγενέστατοι και πραγματικά ήρωες γιατροί.

Η επίθεση του ιού ήταν σαρωτική! Μέσα σε μερικές ώρες, διέλυσε τον οργανισμό του 2,5χρονου Α.

«Κάθε 10 λεπτά έβγαινε εκτός λειτουργίας και ένα όργανο».

Η κατάσταση… απολύτως τραγική!

Εδώ όμως ξεκινά το θαύμα!

Παρά το ξαφνικό και συνάμα εξοντωτικό χτύπημα του ιού, παρά την πολυτοξικότητά του, «πολυτοξική καταιγίδα στο σώμα του παιδιού», παρά και αυτό ακόμα το σίγουρο της δυστυχούς κατάληξης, ο μικρούλης Α., αυτός ο πιτσιρικάς των 2,5 μόλις ετών, απέδειξε τη δύναμη του ανθρώπου!

Άντεξε 7 ολόκληρες ημέρες και νύχτες με μοναδικά του όπλα την καρδιά και το μυαλό! Μόνο αυτά λειτουργούσαν πια, κι όμως πολεμούσε με όλες του τις δυνάμεις!

Ούτε το ιατρικό προσωπικό δεν πίστευε αυτό που γινόταν, «είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, δεν είμαστε αισιόδοξοι», επαναλάμβαναν συνεχώς.

Για να μάθουμε εμβρόντητοι, πως οι ίδιοι οι γιατροί έκλαιγαν μέσα στην Εντατική!

Δακρυσμένοι έβλεπαν την ακατάπαυστη μάχη του πιτσιρικά με το θάνατο.

«Πολεμιστής», έτσι τον έλεγαν μεταξύ τους! 

Όπως σε κάτι ταινίες που ο ήρωας πολεμά, αν και ξέρει το τέλος και «παίρνει» όσους κακούς μπορεί μαζί του.

Κι αυτό είναι το πρώτο μέρος του αληθινού θαύματος του κύκλου της ζωής.

Η ιδέα του να μην παραδίνεσαι και να πολεμάς ως το τέλος για την επιβίωσή σου! Για το απόλυτο δικαίωμά σου να παραμείνεις στη Γη ως οντότητα! Ως αυτό που είσαι. Άνθρωπος!

Ο «περίεργος» όμως κύκλος της ζωής δε σταματά εδώ.
Αντίθετα, περιπλέκεται με αυτό που θεωρούμε εχθρό, το θάνατο.

Η φύση λειτουργεί με δικούς της κανόνες και όρους. Κάποτε επιβάλλεται να το αντιληφθούμε.

Η «ασθένεια» είναι απλώς κομμάτι του «οπλοστασίου» της φύσης. Γι αυτό δεν κάνει διακρίσεις. Νέοι, γέροι, παιδιά, υγιείς ή άνθρωποι με προβλήματα, είμαστε όλοι μας εν δυνάμει, ή αν προτιμάτε, κατά μία έννοια «θύματα».

Κοίταγα αποσβολωμένος, ομολογώ, την κατάσταση στο μικρό πελοποννησιακό σπίτι.

Μία μητέρα που θέλει να κρατηθεί από κάπου, από οποιονδήποτε, να νιώσει ότι μπορεί να συνεχίσει.

Ένας πατέρας φαινομενικά πιο ψύχραιμος, όπως έδειχναν οι περισσότεροι άντρες.

Μία γιαγιά κυριολεκτικά συντετριμμένη, γονατισμένη από το «κακό» που τους βρήκε, να μονολογεί κοιτάζοντας προς τα πάνω:

«Καλά, εμένα δε με έβλεπες»;

Γύριζα γύρω – γύρω, επιχειρώντας να εγκλιματισθώ, να βοηθήσω όπου κι αν μπορούσα.
Ξαφνικά, το αυτί μου έπιασε την εξής φράση:

«Είμαστε και εμείς εδώ, σε θέλουμε εδώ δυνατή» ή κάτι τέτοιο.

Και τότε… όλα έγιναν κατανοητά.

Μέσα στον τεράστιο πόνο ενός χαμού, του χαμού ενός μικρού παιδιού, το οποίο σε λίγες ώρες έθαψαν οι γονείς του, 2 νέοι άνθρωποι, γεννιόταν… όχι η ελπίδα, όπως λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, αλλά το αύριο!
Μέσα από το θάνατο ξεκινούσε η ζωή!

Όλη η οικογένεια, μία γροθιά, συμπαραστέκεται ο ένας στον άλλο. Οι συγγενείς παίζουν το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, η γειτονιά του πρακτικού βοηθού και συμπαραστάτη.

«Θα μαζευόμαστε το χειμώνα, θα μιλάμε και θα τον θυμόμαστε».

Πρώτος πληθυντικός, όλοι μία ομάδα. Για να συνεχισθεί ο κύκλος…

Και η οικογένεια θα πάρει χρόνο… θα μάθει μέσα από το βαθύ χαράκωμα των μηνών και των ετών να ζει με τον πόνο… και τελικά θα τον τοποθετήσει εκεί που του πρέπει.

Ο πόνος και η οδύνη θα μετατραπεί σε πικρή ανάμνηση, η οποία πάντα θα φέρνει δάκρυα και θλίψη, αλλά θα είναι κομμάτι της ζωής.

Οι 2 νέοι γονείς θα κάμουν κι άλλο παιδί. Ο μικρός Α. ουδέποτε θα ξεχαστεί, θα βρίσκεται πάντα εκεί στις καρδιές όλων.

Πολύ περισσότερο, όμως, θα ζει μέσα από τη ζωή των αδελφών του, από τα παιχνίδιά, τις χαρές και την καθημερινότητά τους.

Η ζωή ουδέποτε σταμάτησε με το θάνατο. Δε νικά τον άνθρωπο αυτός, μόνο τη θνησιμότητά του.
Και η θνησιμότητα φέρνει την ανάγκη για επιβίωση και τον αγώνα για αυτήν.
Η ίδια η «δύναμη» του θανάτου είναι τελικά η μεγαλύτερη αδυναμία του.

Διότι αυτός γεννά την ανάγκη για περισσότερη ζωή.

ΥΓ. Τελικά, μετά πολύ σκληρό αγώνα 7 ημερών ο μικρός και γλυκύτατος Α. κατέληξε εκεί, σε ένα κρεβάτι του πανεπιστημιακού νοσοκομείου του Ρίο, μερικά χλμ. έξω από την Πάτρα.

«Πολεμιστής» ο ίδιος, απέδειξε την αξία της ζωής.

Ήρωες οι γιατροί, οι οποίοι, παρά αυτό που τους έλεγε η λογική και οι γνώσεις τους, έδωσαν μαζί του τον κοινό αγώνα.

Ήταν πρώτα άνθρωποι και μετά γιατροί.

Γι’ αυτόν το λόγο, η οικογένεια ζήτησε να γραφτεί κάτι γι’ αυτούς τους εξαίρετους ανθρώπους, στην εντατική της παιδιατρικής κλινικής του πανεπιστημιακού νοσοκομείου στο Ρίο, οι οποίοι υποστήριξαν με όλα τα μέσα το παιδί κι όταν το τέλος πλησίασε όσο ποτέ, προσέγγισαν την οικογένεια και κυρίως τη μάνα με την αλήθεια.

Κοιτάζοντας τη φωτογραφία του μικρού Α. στο τραπέζι, είναι συνείδηση ότι δε θα ακουστεί η φωνή του να μιλάει, να γελάει.

Ξέρω όμως επίσης ότι στο μέλλον η ίδια φωτογραφία θα ατενίζει τα αδέλφια και τα ξαδέλφιά του και θα είναι μέλος της οικογένειας, ένα μέλος που τελικά δεν έφυγε ποτέ.
Η ζωή κερδίζει!

Καλές υπόλοιπες γιορτές, καλή χρονιά σε όλους. Ευτυχισμένο το 2010 με δύναμη, έρωτα και ελπίδα.