Wolfenstein: Cyberpilot – Review: Ως μεμονωμένο παιχνίδι απογοητεύει

Πληροφοριες

Τίτλος: Wolfenstein: Cyberpilot
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 (Απαιτείται PlayStation VR) / PC (Απαιτείται HTC Vive)
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation VR
Εταιρεία Ανάπτυξης: Arkane Studios / Machine Games
Εκδότρια Εταιρεία: Bethesda Softworks
Είδος: Action  / First-Person Shooter / Action-Adventure
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 25 Ιουλίου 2019

Η αντιστροφή των ρόλων σε παιχνίδια (ή άλλα μέσα, όπως ο κινηματογράφος, με κάποιες αναγκαίες διαφορές βέβαια), είναι ένα διασκεδαστικό τέχνασμα, που έχει πολλές δυνατότητες. Σε παιχνίδια τρόμου, για παράδειγμα, έχουμε δει στιγμές που το θήραμα γίνεται κυνηγός. Με αυτόν τον τρόπο, αλλάζουν όλες οι ισορροπίες και διαγράφεται στα χείλη του παίκτη ένα χαμόγελο ικανοποίησης, που πηγάζει από την επιθυμία του για εκδίκηση. 

Το νέο spin off του Wolfenstein, το Wolfenstein: Cyberpilot, χτίζεται με βάση αυτό το κόλπο. Βέβαια, δεν παίζουμε ως Ναζί. Ο κεντρικός χαρακτήρας είναι ένας ανώνυμος χάκερ, που παίρνει τον έλεγχο διάφορων ρομπότ των Ναζί, χωρίς να βρίσκεται ο ίδιος στο πεδίο της μάχης, και τα στρέφει εναντίον τους. Ποιος δεν θα ήθελε να χειριστεί τα τεράστια, απειλητικά μηχανικά κατασκευάσματα που είδαμε στα παιχνίδια της σειράς, και μάλιστα σε VR περιβάλλον;

Το σενάριο δυστυχώς είναι πιο σοβαρό από όσο περίμενα. Η όλη ιδέα του Cyberpilot με είχε προετοιμάσει για μια εμπειρία γεμάτη υπερβολή, χιούμορ και εκρήξεις. Τελικά, έχουμε μια αδιάφορη ιστορία, που βρίσκεται εκεί απλώς για να δώσει υπόβαθρο στις εκρήξεις. Αυτό, δεν είναι πρόβλημα, είναι όμως χαμένη ευκαιρία, καθώς το Cyberpilot μπορούσε να ξεφύγει περισσότερο και με πιο ουσιαστικό τρόπο από το ύφος του Wolfenstein. Επίσης, στο τέλος, μόλις η ιστορία αρχίζει να γίνεται κάπως ενδιαφέρουσα, το παιχνίδι τελειώνει.

 
Όσο διαρκεί, το Cyberpilot είναι μια εμπειρία που απομακρύνει τον παίκτη από τη δράση, όσο παράξενο κι αν είναι αυτό για παιχνίδι του είδους, και για ένα immersive μέσο, όπως το VR. Το tutorial χειρισμού του κάθε ρομπότ, που λαμβάνει χώρα σε εικονικό περιβάλλον, το εφέ που βλέπουμε όταν δεχόμαστε damage, που θυμίζει παράσιτα σε οθόνη τηλεόρασης, και η πραγματικά χαμηλής πολυπλοκότητας ΑΙ των εχθρών, είναι μερικά από τα στοιχεία που μειώνουν την εμβύθιση, αν και μερικά ταιριάζουν θεματικά και ενισχύουν την πεποίθηση πως χειριζόμαστε έναν χάκερ, ο οποίος δεν βρίσκεται εκεί σωματικά.

Δυστυχώς, οι αντιδράσεις των εχθρών (των ανθρώπων κυρίως) είναι απίστευτα ενοχλητικές, σε σημείο που με έκαναν να απορώ για ποιον λόγο υπάρχουν οι συγκεκριμένοι αντίπαλοι. Μόλις τους πλησιάζουμε, τους βλέπουμε να στέκονται ακίνητοι, χωρίς να κάνουν τίποτα, περιμένοντας να πάμε πιο κοντά για να μας αντιληφθούν και να ορμήσουν πάνω μας, για να πεθάνουν μισό δευτερόλεπτο μετά, χωρίς να αποτελούν κίνδυνο ποτέ. Τα εχθρικά ρομπότ είναι διαφορετικά, όσον αφορά την απειλή, καθώς προκαλούν περισσότερη ζημιά, όμως η συμπεριφορά τους είναι εξίσου απλοϊκή. Τελικά, οι μονομαχίες μεταξύ τεράστιων, εφιαλτικών ρομπότ, είναι εντελώς στατικές, χωρίς εντάσεις και συγκινήσεις. Επίσης, τα όπλα δεν αντιδρούν επαρκώς και δεν δίνουν αίσθηση βάρους.Γενικά, το σύστημα μάχης δίνει την εντύπωση πως πατάμε κουμπάκια και σκοτώνουμε άψυχες, ακίνδυνες μαριονέτες. 

Ο χειρισμός των ρομπότ έχει και μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία, ευτυχώς. Τα τρία διαφορετικά μοντέλα που ελέγχουμε έχουν διαφορετικά όπλα και special κινήσεις, οι οποίες, εμπνευσμένα, ενεργοποιούνται με το πάτημα του κουμπιού πανικού. Και, όταν λέω πάτημα κουμπιού, δεν εννοώ στο χειριστήριο, αλλά στο πιλοτήριο του ρομπότ. Στη μία πλευρά, υπάρχει το κουμπί πανικού που ενεργοποιεί ισχυρές λειτουργίες, ενώ στην άλλη βρίσκουμε τον τρόπο επανάκτησης της ζωής που χάνουμε στη μάχη. Οι ενέργειες αυτές, πραγματοποιούνται μέσω χειροκίνητων δραστηριοτήτων στο εσωτερικό του cockpit και εντάσσονται σε ένα σύνολο δραστηριοτήτων, οι περισσότερες από τις οποίες γίνονται με τα πλήκτρα του χειριστηρίου (Move ή DualShock4 –  χωρίς αμφιβολία το πρώτο λειτουργεί καλύτερα σε όλα). Με αυτόν τον τρόπο, βελτιώνεται το immersion και, ευτυχώς, ο χειρισμός είναι αρκετά αποδοτικός, όσο και αν τον παραμετροποιήσουμε για να είναι πιο άνετος και να μη ζαλίζει. Γενικά, οι κινήσεις των ρομπότ έχουν βάρος και δίνουν την επιθυμητή αίσθηση. Όσο και αν ένιωθα αποκομμένος από τη δράση, δεν μπορώ να αρνηθώ πως διασκέδασα αρκετά τρέχοντας στους δρόμους του Παρισιού, έχοντας τον έλεγχο ενός τεράστιου μηχανικού σκύλου που φτύνει φωτιές. 

Το πιο ενδιαφέρον ρομπότ είναι ένα drone, το οποίο εισάγει το stealth στοιχείο στο παιχνίδι. Φυσικά, οι εχθροί παραμένουν αστείοι, και έτσι το να κρυφτεί κανείς είναι πανεύκολο, όμως τα stealth τμήματα σπάνε τη μονοτονία και δίνουν μια επιπλέον διάσταση στο gameplay. Βοηθάει η δυνατότητα κίνησης σε οριζόντιo και κατακόρυφο άξονα, όμως δεν βοηθάει η ύπαρξη ενός εντελώς ανούσιου και βαρετού hacking μηχανισμού. Κατανοώ, βεβαίως, πως το hacking ταιριάζει αρκετά και ενισχύει την εντύπωση πως το drone κινείται κρυφά, πίσω από τις γραμμές του εχθρού, και κάνει σαμποτάζ, όμως χρειαζόταν ένα καλύτερο hacking mechanic.

Οι διάφορες πίστες στις οποίες βρισκόμαστε είναι καλοφτιαγμένες εικαστικά. Τα γραφικά είναι απλώς ικανοποιητικά, συνήθως. Παρόλα αυτά, εκτός από τις περιπτώσεις του drone, οι πίστες είναι απόλυτα γραμμικές, δεν επιτρέπουν αρκετή διάδραση, και τελικά μοιάζουν με καλοσχεδιασμένο μουσείο ή λούνα παρκ. Ακόμα, ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού περιλαμβάνει μόνο διάλογο, χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον, και μερικές απλοϊκές δραστηριότητες εκτός μάχης.

Όπως και το σενάριο, έτσι και το gameplay τελειώνει, όταν αρχίζει να έχει ενδιαφέρον. Τα όπλα των ρομπότ είναι λίγα, οι ιδιότητες επίσης, και δεν υπάρχει δυνατότητα προσαρμογής τους κατά βούληση. Προς το τέλος, όμως, εισάγεται ένα πετυχημένο mechanic, το οποίο δεν προλαβαίνει καν να αναπτυχθεί επαρκώς, γιατί βλέπουμε τα credits. Μετά τον τερματισμό, το Cyberpilot δεν δίνει κανέναν λόγο επιστροφής και η εμπειρία διαρκεί λιγότερο από δύο ώρες. 

Συμπέρασμα

Κοιτώντας το συνολικά, το Wolfenstein: Cyberpilot έχει κάποιο ενδιαφέρον, αλλά μοιάζει με demo ή με companion app του άλλου καινούριου τίτλου της σειράς. Ως συνοδευτικό του Youngblood, θα ήταν απόλυτα ικανοποιητικό, αλλά ως μεμονωμένο παιχνίδι απογοητεύει.

Βαθμολογία:  5/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την IGE S.A. για τις ανάγκες του review.