Vampyr – Review: Πώς να πιείτε το αίμα του κοσμάκη

Ημ/νία Κυκλοφορίας: 5 Ιουνίου 2018

Η Dontnod Entertainment δεν είναι μια εταιρεία με πολλά παιχνίδια στο βιογραφικό της, όμως αυτά τα λίγα που έχει δημιουργήσει, τα έχει φτιάξει σωστά. Για την ακρίβεια, το Life is Strange ήταν μόλις το δεύτερο παιχνίδι της, όμως κατάφερε να κερδίσει την αγάπη του κοινού, χάρις στην ιδιαίτερη πλοκή του.

Τρία χρόνια αργότερα, η γαλλική εταιρεία επιστρέφει με έναν ακόμα τίτλο που αλλάζει βάσει των επιλογών σας, μόνο που αυτή τη φορά, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Το Vampyr είναι ένα παράξενο μείγμα, από RPG, action και πολλά ακόμα, το οποίο καταπιάνεται με μια θεματολογία που, για κάποιο λόγο, σπάνια αποδίδεται με τρόπο που να μην είναι γελοίος ή έστω κακής ποιότητας. Μιλάμε, φυσικά, για τους βρυκόλακες και τα λογοπαίγνια περί αίματος είναι περιττά, όταν αναφερόμαστε στο Vampyr.

Από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού το κλίμα είναι βαρύ. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο του 1918, την περίοδο που η Ισπανική γρίπη στοίχισε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο πρωταγωνιστής μας είναι ο Jonathan Reid, ένας εξαίρετος γιατρός που υπηρέτησε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά από χρόνια επιστρέφει στην πόλη που μεγάλωσε.

Κατευθυνόμενος προς το σπίτι του, ο Dr.Reid δέχεται επίθεση από έναν άγνωστο και ξυπνάει λίγες μέρες αργότερα, μόνο και μόνο για να ανακαλύψει πως πλέον είναι βρυκόλακας. Αποφασίζοντας να συνεχίσει το έργο του ως γιατρός, παρά τις επιπλοκές, ο νεαρός βρυκόλακας ξεκινάει ένα ταξίδι για να βρει ποιος ήταν αυτός που τον μετέτρεψε και έναν τρόπο να σταματήσει τη γρίπη που εξαπλώνεται με γοργούς ρυθμούς.

Σε ένα σενάριο που διαρκεί περίπου 27 ώρες, θα χρειαστεί να πάρετε δύσκολες αποφάσεις που θα καθορίσουν την εξέλιξη της ιστορίας. Συναντώντας δεκάδες από τις τραγικές φιγούρες που ζουν στους δρόμους του Λονδίνου, θα αναγκαστείτε να μάθετε περισσότερα για τα προβλήματά τους και πολύ συχνά, η μοίρα τους θα βρεθεί στα χέρια σας. Ο μόνιμα διχασμένος πρωταγωνιστής, οι δολοπλοκίες και τα μυστικά κρύβονται σε κάθε γωνία, δημιουργώντας ένα αξιοπρεπές και ατμοσφαιρικό σενάριο.

Ως βρυκόλακας, ο χαρακτήρας σας θα μπει στον πειρασμό να σκοτώσει, ώστε να τραφεί, όμως η απόφαση είναι δική σας και πολλές φορές θα είναι δύσκολη. Αν και οι διάλογοι ανάμεσα στον πρωταγωνιστή και τους άλλους χαρακτήρες είναι μερικές φορές υπερβολικοί, σας βοηθούν να μάθετε περισσότερα για τους γύρω σας, που μπορούν να γίνουν φίλοι, εχθροί, προστατευόμενοι και θηράματα.

Ο κάθε χαρακτήρας που θα συναντάτε θα είναι μοναδικός και όλοι έχουν τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους. Το Vampyr δεν είναι ένα παιχνίδι επιλογών τύπου άσπρο/μαύρο, για την ακρίβεια οι περισσότερες αποφάσεις σας θα είναι κάπου στο ενδιάμεσο, κάτι άκρως ρεαλιστικό, όμως όλως παραδόξως, οι άπλες συζητήσεις που θα ξεκινήσετε με τους πολίτες δεν επηρεάζουν όπως θα περιμένατε την ιστορία.

Αν απαντήσετε απότομα (ή ακόμα και ευγενικά) σε κάποιον δεν σημαίνει απαραίτητα ότι κάποια στιγμή στην πορεία θα έχετε επιπτώσεις, σημαίνει ότι ίσως δεν μάθετε κάτι σημαντικό για αυτούς, αφού θα χάσετε κάποιο Hint. Τα Hints είναι μικρές, αλλά σημαντικές, πληροφορίες που σας βοηθούν να καταλάβετε καλύτερα τους άλλους χαρακτήρες. Και κάπου εδώ είναι που η Dontnod στήνει μια έξυπνη παγίδα.

Όντας βρυκόλακας, ο χαρακτήρας σας έχει τη δυνατότητα να τραφεί από όλους όσους συναντάτε (σκοτώνοντάς τους στην πορεία), κερδίζοντας δύναμη, η οποία στην περίπτωση του Vampyr μεταφράζεται σε XP (experience points), που χρησιμοποιείτε για να κάνετε level up (Evolve). Οι τρόποι για να αποκτήσετε XP είναι περιορισμένοι και ως αποτέλεσμα, το παιχνίδι σας ωθεί να σκοτώσετε τους πολίτες. Αν δεν το κάνετε, τότε δεν θα έχετε τη δυνατότητα να αναβαθμίσετε πολύ τον χαρακτήρα σας, κάτι που σας βάζει σε μειονεκτική θέση στις μάχες.

Με αυτόν τον τρόπο καθορίζεται η δυσκολία του παιχνιδιού. Μπορείτε να περάσετε όλο το παιχνίδι χωρίς να τραφείτε από κάποιον, όμως η πορεία σας θα είναι αρκετά πιο δύσκολη. Αν όμως αποφασίσετε να θυσιάσετε κάποιον στον “βωμό” του level up (δεν υπάρχει ντροπή, κάποια boss fights μπορούν να γίνουν εκνευριστικά, εκτός από αξιομνημόνευτα), τότε η Dontnod είναι ορκισμένη να σας κάνει να νιώσετε άσχημα.

Για να κερδίσετε όσο περισσότερα XP γίνεται, θα χρειαστεί να μιλήσετε στους πολίτες, να ανακαλύψετε τα hints τους, να κάνετε τα side quests τους και να τους κρατήσετε υγιείς, δίνοντας τους φάρμακα. Ύστερα από όλα αυτά, μπορείτε να τους σκοτώσετε, κερδίζοντας ένα γενναιόδωρο ποσό από πόντους, όμως μέχρι να φτάσετε σε αυτό το σημείο, ίσως να μην θέλετε να το κάνετε, αφού πλέον έχετε αναπτύξει σχέση μαζί τους.

Από την άλλη, αν τους σκοτώσετε χωρίς τύψεις, τότε και πάλι θα έρθετε αντιμέτωποι με μερικές επιπτώσεις. Κάθε χαρακτήρας έχει και έναν ρόλο μέσα στο παιχνίδι. Κάποιοι είναι μοναχικοί έμποροι, κάποιοι είναι μελή οικογενείας, κάποιοι είναι αποβράσματα, όμως όλοι έχουν τον ρόλο τους. Σκοτώνοντας τον merchant στερείτε από τον εαυτό σας αντικείμενα αξίας, θυσιάζοντας τον πάτερα ενός παιδιού αφήνετε το παιδί μόνο του και ούτω καθεξής.

Μερικές φορές, θα υπάρξουν επιπτώσεις που δεν μπορείτε να προβλέψετε, ενώ αν σκοτώσετε αρκετούς από τους κατοίκους μια περιοχής, τότε επηρεάζεται το status της, αφού κάθε μια από τις τέσσερις περιοχές έχει έναν μετρητή, ο οποίος ανεβαίνει και κατεβαίνει ανάλογα με την κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή. Αν φροντίζετε τους πολίτες, η περιοχή παραμένει ασφαλής. Αν τους παραμελήσετε ή σκοτώσετε αρκετούς, τότε η περιοχή γίνεται εχθρική, γεμίζοντας τέρατα και “κλειδώνοντάς” σας έξω από τα side quests της.

Παράλληλα, κάθε περιοχή έχει και έναν σημαντικό χαρακτήρα (Pillar), ο οποίος παίζει καθοριστικό ρόλο στην ιστορία και μπορείτε, είτε να τον βοηθήσετε, είτε όχι, επηρεάζοντας δραστικά την κάθε περιοχή. Δικές σας οι αποφάσεις, δικές σας οι επιπτώσεις, δικές σας και οι τύψεις. Η Dontnod τα κατάφερε εξαιρετικά σε αυτόν τον τομέα.

Μια από τις βασικότερες διαφορές του Vampyr από το Life is Strange, είναι πως η περιπέτεια του Dr. Reid περιέχει και ένα πολύ απλό, αλλά αρκετά ικανοποιητικό, σύστημα μάχης, το οποίο κατά τόπους θυμίζει αυτό του Bloodborne.

Περιπλανώμενοι στους δρόμους του Λονδίνου θα έρθετε αντιμέτωποι με διάφορους εχθρούς και για να τους αντιμετωπίσετε θα χρησιμοποιήσετε διάφορα abilities και όπλα, ενώ δεν υπάρχει τρόπος για να αμυνθείτε. Η επίθεση και το dodge είναι η μόνη λύση.

Οι ικανότητες χωρίζονται σε damage, blood και shadow και στηρίζονται στην υπερφυσική πλευρά του πρωταγωνιστή, που καταναλώνει blood points. Χρησιμοποιώντας τες, μπορείτε να χτυπήσετε τους εχθρούς με λόγχες από αίμα, να εξαφανιστείτε στις σκιές για να τους αιφνιδιάσετε και πολλά ακόμα. Όλα τα abilities είναι εντυπωσιακά (και άκρως απολαυστικά) και αναβαθμίζονται με experience points.

Από την άλλη, τα όπλα χωρίζονται σε melee, ranged και off-hand. Το melee μπορεί να είναι κάποιας μορφής σπαθί, τσεκούρι ή ρόπαλο, τα ranged είναι πιστόλια και καραμπίνες της εποχής, ενώ τα off-hand είναι μικρά μαχαίρια και πάσσαλοι που χρησιμοποιείτε για να κάνετε stun τους εχθρούς, ώστε να μπορέσετε να τους δαγκώσετε για να πάρετε πίσω HP και αίμα. Τα απλά όπλα αναβαθμίζονται στα crafting tables, που θα βρείτε σκόρπια σε όλες τις περιοχές, χρησιμοποιώντας materials που μαζεύετε κατά την εξερεύνηση.

Αν και δεν είναι αψεγάδιαστο, το combat system του Vampyr είναι διασκεδαστικό και γρήγορο, παρά τους περιορισμούς του και σε συνδυασμό με τα RPG χαρακτηριστικά κάνει το παιχνίδι ακόμα πιο ενδιαφέρον.

Τεχνικά, το Vampyr καταφέρνει να είναι ταυτόχρονα εντυπωσιακό και μέτριο. “Τρέχοντας” στην Unreal Engine 4 και στα 30fps, το οπτικό αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο όσον αφορά τους δρόμους του Λονδίνου, τα κτίρια και τον φωτισμό. Όμως, τα μοντέλα των χαρακτήρων (ακόμα και του πρωταγωνιστή ορισμένες φορές), είναι αρκετά μέτρια, με “παγωμένα” μάτια, ανέκφραστα πρόσωπα και πολύ κακό lip-sync, ακόμα και σε μερικές πολύ κρίσιμες σκηνές.

Επιπλέον, η Dontnod έχει κάνει μια αξιότιμη προσπάθεια να ελαχιστοποιήσει όσο περισσότερο γίνεται τα loading screens και times, κάτι που σε μια συγκεκριμένη περιοχή του παιχνιδιού δημιουργεί προβλήματα, καθώς τα assets του περιβάλλοντος δεν προλαβαίνουν να φορτώσουν αρκετά γρήγορα, δημιουργώντας μικρά loading screens την ώρα που περπατάμε στον δρόμο ή πάμε να συνομιλήσουμε με κάποιον NPC.

Μικρά framedrops παρατηρούνται σε όλες τις περιοχές, όπως και μικρά bugs και glitches, με textures από ρούχα να κολλάνε μέσα σε χαρακτήρες και τον Jonathan να “χτυπάει” πάνω σε αόρατα εμπόδια ανεβαίνοντας σκάλες, αν και αυτά συμβαίνουν πολύ σπάνια.

Αντίθετα, το voice acting είναι εξαιρετικό από τον πρώτο έως τον τελευταίο χαρακτήρα, ενώ το soundtrack είναι κάτι που θα θυμόμαστε για αρκετό καιρό. Οι μελωδίες του Olivier Deriviere μεταφέρουν την αποπνικτική και μελαγχολική ατμόσφαιρα του παιχνιδιού με τόση επιτυχία, που νιώθεις τους πλούσιους ήχους του τσέλο να αντηχούν μέσα από τα σοκάκια του Λονδίνου. Ένας συνεχής ψίθυρος, γεμάτος απελπισία και μαγεία.

Συμπέρασμα

Παρά τα τεχνικά προβλήματα, το Vampyr είναι μια ποιοτική προσθήκη, τόσο για το είδος των choice-based παιχνιδιών, όσο και για τη θεματολόγια των vampires. Με έναν διχασμένο από τη φύση του πρωταγωνιστή, επιβλητικές τοποθεσίες και μια ενδιαφέρουσα πλοκή, η Dontnod κατάφερε και πάλι να εντυπωσιάσει.