Του Παύλου Κρούστη
Πληροφορίες
Τίτλος: The Medium
Διαθέσιμο σε: Xbox Series X|S, PC
Δοκιμάστηκε σε: Xbox Series X
Εταιρεία Ανάπτυξης: Bloober Team
Εκδότρια Εταιρεία: Bloober Team SA
Είδος: Adventure / Psychological Horror
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 28 Ιανουαρίου 2021
Τι γίνεται με τα αποκλειστικά παιχνίδια του Xbox; Όχι και πάρα πολλά, θα λέγαμε. Ως τώρα, οι fans του Xbox δεν είχαν νέους τίτλους να δουν τη δύναμη της νέας γενιάς στα Xbox Series X και S. Αυτό αλλάζει όμως, γιατί έρχεται το The Medium, το πρώτο παιχνίδι που κυκλοφορεί αποκλειστικά για τις κονσόλες νέας γενιάς της Microsoft και τα PC, που εκμεταλλεύεται – έστω και εν μέρει – τις next-gen δυνατότητες των νέων μηχανημάτων.
Και τι ακριβώς είναι το The Medium; Η συνταγή έχει ως εξής: παίρνουμε ένα επιτυχημένο studio, φημισμένο για τους horror τίτλους του, όπως είναι η πολωνική Bloober Team (Layers of Fear, Observer, Blair Witch), βάζουμε έναν Akira Yamaoka μαζί με τη συνεργάτη του, Mary Elizabeth McGlynn (Silent Hill) για μουσική επένδυση, προσθέτουμε art direction επηρεασμένο από τα έργα του Zdzisław Beksiński και όλο αυτό το τοποθετούμε στην Κρακοβία των ‘90s. Ως κερασάκι στην τούρτα έχουμε μια ανεπανάληπτη ερμηνεία από τον Troy Baker (The Last of Us, Middle-earth, Batman: Arkham, BioShock Infinite, σχεδόν κάθε AAA παιχνίδι που έχει κυκλοφορήσει…). Α, ναι, έχουμε και μια εξαιρετική ιδέα που πατά τόσο στην αφήγηση, όσο και στο gameplay και έχει να κάνει με… διπλή πραγματικότητα. Ενθουσιαστήκατε κι εσείς;
Το The Medium είναι ένας ολοκαίνουργιος τίτλος ψυχολογικού τρόμου, με συστατικά που θα μπορούσαν να στρώνουν τον δρόμο για το επόμενο μεγάλο breakthrough στο είδος του horror. «Το παιχνίδι δεν προορίζεται για να το κερδίσετε», λέει η Bloober, «αλλά να το βιώσετε». Έχοντας «βιώσει» τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρείας, οι τάσεις προς τις adventure πτυχές, και όχι τις action, ήταν κατάφωρες και εδώ η πολωνική εταιρεία συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, με κάποιες διαφορές.
Το παιχνίδι ανήκει ξεκάθαρα στο adventure είδος και μάλιστα το στοιχείο της δράσης είναι εντελώς περιορισμένο. Δεν υπάρχει μάχη στο The Medium. Τουλάχιστον όχι όπως την φανταζόμαστε από το Silent Hill, για όσους ήλπιζαν σε κάτι τέτοιο. Παρ’ ότι ο τίτλος φαίνεται σαφώς επηρεασμένος από τη διάσημη σειρά της Konami και η συμμετοχή του Yamaoka μάλιστα εντείνει αυτήν την εικόνα, το The Medium διαφέρει σημαντικά σε σχέση με τα Silent Hill τουλάχιστον όσον αφορά στο gameplay.
Για όσους διψούν για εκείνο το Silent Hills, που δεν βγήκε ποτέ, το The Medium έχει πράγματα να τους προσφέρει. Τουλάχιστον ως προς το σενάριο και την ατμόσφαιρα, αλλά και κάποιο μέρος του gameplay. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Τα πρώτα κιόλας λεπτά του The Medium δείχνουν τις αλλαγές και τα κατά πολύ υψηλότερα production values σε σχέση με όλα τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρείας, ακόμη και σε σχέση με το remake του Observer, που κυκλοφόρησε μόλις πρόσφατα, αποκλειστικά για τη νέα γενιά. Έχουμε, για πρώτη φορά από την εταιρεία, εκτενέστερη χρήση μοντέλων χαρακτήρων, που μάλιστα συνοδεύονται από όλο το πακέτο: λεπτομέρειες σε ρουχισμό, σαφώς ανώτερα και πιο πολύπλοκα animations απ’ ό,τι έχουμε δει από την Bloober ως τώρα και κυρίως facial animations και lip-sync… ακόμη κι αν αυτά δεν ικανοποιούν πλήρως.
Σε προηγούμενα παιχνίδια, η χρήση χαρακτήρων επί της οθόνης ήταν περιορισμένη. Εδώ όμως τα πράγματα έχουν ήδη αλλάξει, καθώς δεν έχουμε προοπτική πρώτου προσώπου, αλλά fixed και dynamic κάμερες στον χώρο, που ακολουθούν τον χαρακτήρα μας. Η Bloober ακολούθησε επίτηδες το παράδειγμα παλαιότερων τίτλων horror, τόσο για το κομμάτι της νοσταλγίας, όσο και για αυτό της αγωνίας. Τα πλάνα είναι αριστοτεχνικά και κάθε κάμερα έχει νόημα στο πώς είναι τοποθετημένη… ίσως κάτι να κρύβει η σκηνοθεσία για να σας εξάψει τη φαντασία ή να δημιουργεί ατμόσφαιρα, παρουσιάζοντας την κάθε τοποθεσία υπό συγκεκριμένη γωνία. Έχει μεγάλη διαφορά το αν βλέπετε τον χαρακτήρα σας από μια γωνία σε ένα μικρό δωμάτιο, στο οποίο έχει μεγάλο μέγεθος λόγω προοπτικής και είναι εντελώς άλλο να τον βλέπετε μικροσκοπικό, μπλεγμένο ανάμεσα στα δέντρα του δάσους. Παρότι ο χειρισμός του χαρακτήρα συντηρεί ένα πρόβλημα του παρελθόντος που έρχεται με τη συγκεκριμένη τακτική για τις κάμερες, αποδίδει σημαντικά ως προς την ένταση της κάθε σκηνής. Δεν θα το αλλάζαμε.
Το Silent Hill δεν έχει επηρεάσει μόνο με τη χρήση της κάμερας όμως. Το The Medium είναι ένα βαρύ παιχνίδι από κάθε άποψη. Η ατμόσφαιρά του είναι αποπνικτική, το ύφος βουτηγμένο στην κατάθλιψη και τον θρήνο και το σενάριο παίζει με τις κρυφές ψυχολογικές πτυχές αυτού. Αναλαμβάνετε τον ρόλο της Marianne, ενός μέντιουμ με μυστηριώδες παρελθόν, που αφηγείται μια ιστορία. Το παιχνίδι παίζει αρκετά με την έννοια της αφήγησης, αφού θα κληθείτε να παρακολουθήσετε την πρωταγωνίστρια να εξιστορεί κάθε συναίσθημα και προβληματισμό καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, προσπαθώντας να καταλάβετε πώς κατέληξε εκεί που είναι ή γιατί βρίσκεται σε αυτήν τη θέση. Η καταπληκτική ερμηνεία της Kelly Burke είναι ίσως από τα πιο σημαντικά στοιχεία του τίτλου και η ηθοποιός συγκλονίζει με τις παύσεις και τη χροιά της ανά πάσα στιγμή. Ακόμα και 2-3 αστεία που κάνει κατά τη διάρκεια της περιήγησης έχουν δύναμη μέσα στα μακάβρια περιβάλλοντα, που θα κληθείτε να εξερευνήσετε.
Όπως αναφέραμε, το The Medium είναι adventure τίτλος. Μάλιστα μοιάζει περισσότερο με τίτλους της Telltale, χωρίς το σύστημα επιλογών, ή με παλαιότερους point ‘n click τίτλους, χωρίς την πολυπλοκότητα όμως, παρά με τους άλλους τίτλους της Bloober. Συγκεκριμένα, έχουμε ένα εντελώς γραμμικό παιχνίδι, διάρκειας περίπου 6-8 ωρών, το οποίο δεν σας αφήνει να εξερευνήσετε μεγάλες περιοχές για να χαθείτε, αλλά χωρίζεται σε κάποιες περιοχές-κεφάλαια, κατά τα οποία θα δείτε να ξεδιπλώνονται και παράπλευρες ιστορίες που θα φωτίσουν το βασικό μυστήριο.
Μετά από μια σχετικά σύντομη εισαγωγή, κατά την οποία θα αποκτήσετε μια εικόνα για το ποια είναι η Marianne, θα λάβετε ένα τηλεφώνημα από έναν άγνωστο που σας καλεί να τον συναντήσετε σε ένα εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο, το οποίο αποτελούσε κομμουνιστικό θέρετρο, το Hotel Niwa. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι αυτό το ξενοδοχείο υπάρχει όντως στην Κρακοβία και είναι εγκαταλελειμμένο, όμως ονομαζόταν Hotel Krakowia. Oι developers φωτογράφισαν το ξενοδοχείο και τους χώρους του και το μετέφεραν υπό τη δική τους οπτική μέσα στο παιχνίδι, ενώ το ίδιο έχουν κάνει και με την αρχική τοποθεσία, που αποτελεί μάλιστα και ένα ωραίο easter egg σε σχέση με ένα άλλο παιχνίδι της εταιρείας!
Το Hotel Niwa θα είναι το μέρος που θα εξερευνήσετε για περίπου τα 2/3 του παιχνιδιού. Εκεί θα ανακαλύψετε ότι συνέβη κάτι φρικιαστικό και πολλοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Όπως αντιλαμβάνεστε, ένα στοιχειωμένο ξενοδοχείο αποτελεί πρόσφορο έδαφος για τις ικανότητες ενός μέντιουμ. Κι ενώ αυτές οι ικανότητες έχουν να κάνουν σαφώς με το σενάριο του παιχνιδιού, η Bloober τις χρησιμοποιεί και στο gameplay για να δώσει ένα επιπλέον επίπεδο που δεν υπήρχε σε τέτοιο βαθμό στα προηγούμενα παιχνίδια της.
Η Marianne διαθέτει ικανότητες, τις οποίες θα χρησιμοποιήσετε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού για να λύσετε γρίφους, να εξερευνήσετε, να βρείτε διόδους, να ανακαλύψετε στοιχεία και κυρίως για να μάθετε τι κρύβει το παρελθόν ή… και το παρόν. Η Marianne έχει τη δυνατότητα της ενόρασης, που θα σας βοηθήσει να βρείτε κρυμμένα αντικείμενα στον χώρο, μπορεί και «διαβάζει» αντικείμενα που ακουμπά, «αισθάνεται» τους χώρους και μπορεί να προστατευθεί με ένα ενεργειακό πεδίο. Παράλληλα, διαθέτει την ικανότητα της αστρικής προβολής, κάτι το οποίο μπλέκεται και με το βασικό mechanic του παιχνιδιού, που είναι η διπλή πραγματικότητα.
Η Bloober καινοτομεί φέρνοντας μια ιδέα που πραγματικά είναι αξιόλογη σε επίπεδο σύλληψης και την μπλέκει περίτεχνα με το σενάριο, αλλά και το gameplay. H οθόνη χωρίζεται στα δύο και βλέπετε την Marianne τόσο στον πραγματικό κόσμο, όσο και σε έναν άλλο κόσμο, αυτόν των πνευμάτων, ο οποίος είναι εμπνευσμένος σε καλλιτεχνικό επίπεδο από τα έργα του γνωστού Πολωνού σουρεαλιστή, Zdzisław Beksiński. Το art direction είναι καταπληκτικό, με ιδέες για τα περιβάλλοντα και ακόμα ειδικότερα τα… πνεύματα που θα συναντήσετε εκεί, που σοκάρουν. Η μαυρίλα και η καταχνιά παίρνει μορφή και είναι κακάσχημη, γοητευτική και προκαλεί δέος.
Περίπου κατά το 1/3 του παιχνιδιού θα παίζετε με χωρισμένη την οθόνη στα δύο. Για μία ακόμη φορά, τα πλάνα είναι έξυπνα τοποθετημένα και το κόψιμο της οθόνης επίσης, για να σας δίνει την άποψη που χρειάζεστε. Στα υπόλοιπα 2/3 θα παίζετε είτε στον πραγματικό κόσμο, είτε στον πνευματικό. Παρ’ ότι ακούγονται ιδιαίτερα σαγηνευτικά όλα τα παραπάνω, η Bloober δεν εξέλιξε τις πολύ δυνατές αυτές ιδέες, κάτι που οδηγεί σε απογοητευτικά εύκολα παζλ, πολύ κλειστά περιβάλλοντα, που δεν απαιτούν να φύγετε από το κεντρικό μονοπάτι για πολύ και κυρίως κανένα εναλλακτικό τέλος ή παράπλευρο περιεχόμενο. Το παιχνίδι είναι μικρής διάρκειας, όπως αναφέραμε, και ταυτόχρονα δεν προσφέρεται για κανενός είδους replayability. Διαθέτει αρκετά collectibles, όμως τα περισσότερα θα τα βρείτε στο πρώτο σας playthrough, ακόμη κι αν δεν είστε ιδιαίτερα παρατηρητικοί.
Συγκεκριμένα οι ρουτίνες του The Medium έχουν να κάνουν με περπάτημα μέσα στα 4-5 δωμάτια, τα οποία θα είναι διαθέσιμα κάθε φορά. Εκεί θα βρίσκετε αντικείμενα είτε απλά τοποθετημένα στον χώρο, είτε μέσω της ενόρασής σας, τα οποία θα τα χρησιμοποιείτε στα διπλανά δωμάτια. Θα βρείτε πόμολα και διακόπτες, ασφάλειες ηλεκτρικού πίνακα και άλλα κλισέ του είδους, όμως τουλάχιστον ενίοτε θα διαφοροποιείται ο τρόπος, αφού θα χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε κάποια δύναμή σας. Αφού λύσετε κάποιο τέτοιο παζλ, θα βρείτε στοιχεία, θα ξεκλειδώσετε κάποια ανάμνηση, θα συνεχίσει η αφήγηση και θα προχωρήσετε σε επόμενο μέρος, βρίσκοντας περισσότερες απαντήσεις. Η χρήση της δόνησης στα triggers επίσης είναι αρκετά έξυπνη και συμβάλλει στην ένταση.
Το ένα κομμάτι που είναι η εξέλιξη του σεναρίου γίνεται με ωραίο τρόπο, ομαλά και διατηρεί το μυστήριο, παράλληλα με τις απαιτούμενες ανατροπές. Σε αυτόν τον τομέα, η Bloober έκανε άλματα, με πολλαπλές και πολύ πιο καλογραμμένες ιστορίες σε σχέση με το γενικότερο παρελθόν της, τόσο σε επίπεδο ρυθμού, όσο και σε επεξήγηση. Δυστυχώς, σε κάποια σημεία υπάρχει το αχρείαστο exposition για να βεβαιωθούν ότι όλοι κατάλαβαν τι ακριβώς υπονόησε λίγο πριν, όμως οι βαριές, δραματικές, ανθρώπινες ιστορίες, βγαλμένες από τις πιο σκοτεινές ψυχές, βοηθούν στο να προσπεράσετε οποιαδήποτε μικρή αστοχία και να ευχαριστηθείτε την ιστορία στο έπακρο. Σε αυτό το σημείο θυμίζει όντως το Silent Hill και παρότι δεν είναι σε καμία περίπτωση τόσο… απόκοσμο, όσο ο ιαπωνικός τίτλος, σίγουρα μιλάμε για βαρύ και δύσπεπτο τίτλο, που είναι «γειωμένος» σε μια σκληρή ανθρώπινη πραγματικότητα, ακόμη κι αν δεν είναι έτσι σε πρώτο επίπεδο. Εκτιμήσαμε μάλιστα και το γεγονός ότι δεν υπάρχουν φθηνά jumpscares. Δεν είναι τρομακτικό κατά αυτόν τον τρόπο και το βρίσκουμε θετικό. Ίσως απογοητεύσει όσους ψάχνουν το επόμενο Outlast, αλλά το βαρύ δράμα που αφηγείται δημιουργεί «μπετό» στο στομάχι και θεωρούμε ότι δεν θα του ταίριαζαν οι φτηνές τακτικές της… εύκολης τρομάρας.
Από την άλλη, η εξέλιξη στο κομμάτι του gameplay δεν είναι ιδανική σε καμία περίπτωση. Ο τίτλος για να ανακινήσει λίγο το κομμάτι της εξερεύνησης και των απλοϊκών παζλ, ενίοτε θα σας πετάξει σε κάποιο chase ή stealth sequence, τα οποία είναι και τα μόνα στοιχεία δράσης. Δυστυχώς, είναι τόσο κακώς προγραμματισμένα, που απογοητεύουν. Δεν υπάρχει AI για να σας κυνηγήσει. Απλά ακολουθείτε έναν διάδρομο και αυτό ήταν όλο. Κάτι αντίστοιχο ισχύει τόσο στο κυνηγητό, όσο και στο stealth, όπου απλά κρύβεστε σε ένα σημείο και μετά απλά σηκώνεστε και πάτε προς την έξοδο. Τουλάχιστον το θετικό κομμάτι σε αυτά τα δύο είναι το… The Maw… Δεν θα εξηγήσουμε τι είναι και θα σας αφήσουμε να το απολαύσετε. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα στοιχεία του τίτλου, στο οποίο μάλιστα εμπλέκεται και το μεγαλύτερο ταλέντο της voice acting βιομηχανίας αυτήν τη στιγμή, που είναι ο Troy Baker. Και παρότι τον έχουμε θαυμάσει άπειρες φορές, εδώ ίσως είναι η πιο συγκλονιστική του ερμηνεία, κυρίως γιατί είναι πρόσφορο και το έδαφος για να… παίξει.
Συνεχίζοντας με τον ήχο, έχουμε καταπληκτικό ambience σε όλες τις περιοχές: φρικιαστικές κραυγές και απόκοσμοι θόρυβοι που σας κρατούν στην τσίτα συνεχώς συνοδεύονται από ένα αριστουργηματικό soundtrack από τους βραβευμένους Arkadiusz Reikowski και Akira Yamaoka, ο οποίος μάλιστα έχει μαζί του και την μαγευτική Mary Elizabeth McGlynn, η οποία μας έχει γοητεύσει στο παρελθόν με τα φωνητικά της στα τραγούδια του Yamaoka στα Silent Hill. Ο Yamaoka είναι υπεύθυνος για τη μουσική επένδυση στον κόσμο των πνευμάτων και ο Reikowski στον πραγματικό, όμως και τα δύο αναβλύζουν ποιότητα και δένουν άψογα μεταξύ τους. Οι φωνές ακόμη και πέρα από τους Troy Baker και Kelly Burke είναι συγκλονιστικές, με όλους τους ηθοποιούς να ανεβάζουν κατά πολύ το επίπεδο. Σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα πολύ διαφορετικό αποτέλεσμα, αν η δουλειά σε αυτό το κομμάτι ήταν απλά καλή.
Στα υπόλοιπα τεχνικά του τίτλου, έχουμε ανάμεικτα σημεία. Το παιχνίδι κυκλοφορεί αποκλειστικά σε νέα γενιά και PC και είναι εμφανές το γιατί. Το render για τη διπλή πραγματικότητα απαιτεί πολύ περισσότερους πόρους, ενώ ακόμη και οι ακαριαίες εναλλαγές ανάμεσα στους δύο κόσμους είναι βαρύ εγχείρημα. Η έκδοση για τα PC «γονατίζει» σε εκείνες τις περιστάσεις και το Xbox Series X, μειώνει αρκετά την ανάλυση για να ανταπεξέλθει. Δεν έχουμε σημαντικά προβλήματα, πέρα από κάποια περίεργα χρωματιστά glitches, που πετάγονται κυρίως στις σκηνές του dual reality. Τρέχει με στόχο τα 30 καρέ το δευτερόλεπτο, τα framedrops δεν είναι ενοχλητικά -αν και σαφώς υπάρχουν ανά σημεία- και η εικόνα γενικά είναι πεντακάθαρη στα «εκτός dual reality» σημεία. Συγκεκριμένα, έχουμε καταπληκτικής ποιότητας υλικά και υφές, πολύ καλό φωτισμό, απίθανα particle effects και ωραία υλοποίηση post-process, με παιχνίδια στο depth of field. Παράλληλα, έχουμε χρήση ray-tracing τόσο στα PC, όσο και στο Xbox Series X, με ray-traced αντανακλάσεις που εντυπωσιάζουν γενικά. Η Bloober ανέβηκε πολλά σκαλιά με αυτό το παιχνίδι.
Αυτό που δεν μας ενθουσίασε είναι κάποια πολύ περίεργα stutters, κυρίως σε αλλαγές σκηνών, το ότι κάποιες φορές (ακόμα και με τον SSD του Series X) αργούσαν να φορτώσουν textures, το «όχι και εξαιρετικά γρήγορο» loading και κυρίως τα «πλαστικά» animations, που ήταν ίσως το μόνο στοιχείο του τίτλου που προδίδει την “AA” φύση του. Παράλληλα, έχουμε κάπως “ξεπλυμμένα” μαύρα σε κάποια pre-rendered cutscenes, όμως σε real-time η χρήση HDR είναι σχεδόν υποδειγματική, με φοβερό χρωματικό εύρος και ελκυστική παλέτα. Συνολικά, σε τεχνικό επίπεδο, είναι σίγουρα ο πιο εντυπωσιακός τίτλος της Bloober. Μας θύμισε όλα εκείνα τα adventure που παίζαμε παλιά με pre-rendered backdrops, μόνο που εδώ είναι όλα σε real-time και με απίθανη λεπτομέρεια. Παρά τα μικρο-προβλήματά του, ο τεχνικός τομέας συνοδεύει καταπληκτικά τα εικαστικά και καταλήγει εξαιρετικά όμορφο.
Συμπέρασμα
Δεν μπορούμε να πούμε ότι δεν απογοητευτήκαμε από το The Medium και ίσως δεν είναι η μεγάλη αποκλειστικότητα , αλλά ταυτόχρονα είναι ένα παιχνίδι που το προτείνουμε ανεπιφύλακτα στους φίλους των παιχνιδιών τρόμου και σε όσους διψούν για ένα Silent Hill, αν και διαφέρει σημαντικά. Η απογοήτευση έχει να κάνει κυρίως με το gameplay, που δεν πήρε περαιτέρω ρίσκο, παρά την καινοτομία με τις δύο ταυτόχρονες διαστάσεις, ενώ σαφώς υπάρχει πρόσφορο έδαφος για κάτι τέτοιο.
Από την άλλη, σε τεχνικό επίπεδο εκπλαγήκαμε με την εξέλιξη της Bloober, ενώ τα καλύτερά του στοιχεία είναι η ατμόσφαιρα απελπισίας, η φανταστική καλλιτεχνική επιμέλεια, ο συγκλονιστικός ήχος και το πολύ ενδιαφέρον και μυστηριώδες σενάριο που υποστηρίζεται από σωστή αφήγηση αυτήν τη φορά. Θα θέλαμε πάρα πολύ να δούμε περαιτέρω εξέλιξη του νέου αυτού IP, καθώς έχει τα φόντα να εξελιχθεί σε κάτι πολύ σημαντικό για το horror drama είδος και οι fans είναι πεινασμένοι.
Βαθμολογία: 
8/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
