Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Shelter 3
Διαθέσιμο σε: PC
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Might and Delight
Εκδότρια Εταιρεία: Might and Delight
Είδος: Survival
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 30 Μαρτίου 2021
Η σειρά παιχνιδιών επιβίωσης, Shelter, είναι μία ιδιαίτερη περίπτωση, καθώς το gameplay των τίτλων αλλά και η μέθοδος αφήγησης δεν είναι συνηθισμένου τύπου. Σταθερά, στο franchise παίρνουμε τον ρόλο ενός ζώου και προσπαθούμε να οδηγήσουμε την αγέλη του, την οικογένειά του μέσα από διάφορους κινδύνους. Στόχος του Shelter, των δύο πρώτων αλλά και του τρίτου που κυκλοφόρησε τώρα, είναι να προκύψει «δέσιμο» του παίκτη με τα ζώα που κατευθύνει. Σε γενικές γραμμές, η σύνδεση αυτή πράγματι προκύπτει και ένας θάνατος μέλους της οικογένειας προκαλεί συναισθήματα απώλειας.
Το νέο Shelter μάς βάζει να οδηγήσουμε μια αγέλη ελεφάντων σε διαφόρων ειδών περιβάλλοντα, να φροντίζουμε ώστε τα ζώα αυτά να τρώνε και να πίνουν νερό, αλλά και να μένουν κοντά μεταξύ τους όταν εμφανίζονται επικίνδυνα ζώα-κυνηγοί. Σε αντίθεση με τους δύο προηγούμενους τίτλους, το τρίτο παιχνίδι της σειράς δεν περιέχει κανενός είδους μάχες ή κυνήγι άλλων ζώων, αφού οι ελέφαντές μας αρκούνται στο φαγητό που πέφτει από δέντρα.
Αυτό που κάνει αμέσως εντύπωση και τραβάει όλη την προσοχή, είναι το μοναδικό εικαστικό στιλ του παιχνιδιού, που μοιάζει με ένα πολύχρωμο μωσαϊκό, με ένα πλεκτό ύφασμα που απεικονίζει τη φύση και τα ζώα της. Κάθε πλάσμα έχει φτιαχτεί με προσοχή και αποτελείται από μοναδικά χαρακτηριστικά, ενώ τα περιβάλλοντα είναι εντυπωσιακά μέσα στην απλότητά τους. Μεγαλύτερο ελάττωμα του οπτικού τομέα είναι το συνεχές clipping, όταν δηλαδή τα ζώα μπαίνουν το ένα μέσα στο άλλο ή σε στοιχεία του περιβάλλοντος, καθώς κινούνται, ενώ και το level design πλήττει την εικόνα με αόρατους τοίχους. Επίσης, την προσοχή κεντρίζει και η μουσική που στήνει μεμιάς την κατάλληλη ατμόσφαιρα, που είναι σε γενικές γραμμές εξαιρετική, και την υπηρετεί μέχρι το τέλος άψογα.
Αυτή τη φορά, όπως φαίνεται από νωρίς, το Shelter αφήνει στην άκρη τον ανοιχτού τύπου σχεδιασμό και μας δίνει πιο γραμμικές περιπέτειες, που χωρίζονται σε «πίστες» και παρουσιάζονται μέσω επιλογών: θα πας από το ποτάμι με τους κροκόδειλους, ή από την έρημο που δεν έχει νερό; Έτσι, προκύπτει κάποιο replayability, αν θέλουμε να δούμε όλες τις καταστάσεις και τους κινδύνους, που είναι ομολογουμένως ενδιαφέροντα στημένα χαρακτηριστικά. Η γραμμικότητα δεν είναι πρόβλημα από μόνη της, όμως ο σχεδιασμός των επιπέδων και το pathfinding δεν βοηθούν καθόλου, καθώς μπερδεύουν συνεχώς και οδηγούν σε αδιέξοδα πιο πολλές φορές από όσες πρέπει, ενώ ταυτόχρονα υπάρχει και μηχανισμός επιβίωσης που μας αναγκάζει να βρίσκουμε τροφή για τους ελέφαντες.
Τα συστήματα πάντως είναι εντελώς απλοϊκά. Πατώντας ένα κουμπί βλέπουμε πού πρέπει να πάμε, στο κάτω μέρος της οθόνης υπάρχει μία μπάρα που δείχνει την πείνα της αγέλης, και πού και πού παρουσιάζονται ξεχωριστοί μηχανισμοί που λειτουργούν κατά περίπτωση, όπως η ανάγκη να κρυβόμαστε από ένα σαρκοβόρο ζώο ή να φέρνουμε κοντά τα μέλη της αγέλης όταν μας επιτίθεται ένα αιλουροειδές. Θεωρητικά, όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον και κάνουν το gameplay πιο ουσιώδες, όμως η υλοποίηση δεν είναι επαρκής.
Ο χειρισμός δεν είναι καθόλου αποδοτικός, είτε χρησιμοποιούμε ποντίκι-πληκτρολόγιο είτε χειριστήριο και, αν και μεταδίδει όντως την αίσθηση κίνησης ενός ελέφαντα, ενοχλεί αρκετές φορές και είναι πολύ αργός. Επίσης, οι ειδικοί, μηχανισμοί αυτοί που εμφανίζονται κατά περίπτωση, κάποιες φορές παραείναι απρόβλεπτοι σε σημείο να μοιάζουν «σπασμένοι»· για παράδειγμα, κάποια στιγμή πρέπει να προσέχουμε για να ακούσουμε τον βρυχηθμό ενός ζώου ώστε να καταλάβουμε ότι πλησιάζει, όμως εκείνο αποφασίζει να πεταχτεί ξαφνικά χωρίς προειδοποίηση και να μας σκοτώσει μεμιάς ένα μικρό ελεφαντάκι, μειώνοντας έτσι τον συναισθηματικό αντίκτυπο και αυξάνοντας τον εκνευρισμό.
Επίσης, οι μηχανισμοί επιβίωσης είναι τόσο απλοί που καταντούν ως μία απλή μπάρα που υπάρχει για να μας περιορίζει, και μοιάζει τελικά περισσότερο με χρονικό όριο παρά με πείνα-δίψα. Μάλιστα, ο τρόπος που πεθαίνουν οι ελέφαντες από την δίψα είναι παράξενος: η μπάρα της πείνας δεν αντιστοιχεί σε όλη την αγέλη, και έτσι όταν αδειάσει πεθαίνει ένα μέλος της, και όταν αδειάσει ξανά το επόμενο και ούτω καθεξής. Τέλος, η ΑΙ των ελεφάντων δεν αποδίδει όσο πρέπει, με αποτέλεσμα τα ζώα να κολλούν σε διάφορα σημεία του περιβάλλοντος και να πρέπει να περιφερόμαστε γύρω τους μέχρι να καταφέρουν να ξεκολλήσουν, ενώ άλλες φορές, αν και χτυπάμε ένα δέντρο με σωστό τρόπο και πέφτουν κάτω οι καρποί του, οι ελέφαντες περπατούν πάνω τους χωρίς να τρώνε, και δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να τους δώσουμε εντολές.
Η αφήγηση είναι επίσης εντελώς απλού τύπου, επιχειρώντας να ακολουθήσει μίνιμαλ προσέγγιση, όμως θα μπορούσε να έχει δομηθεί με πιο πετυχημένο τρόπο, αφού ως έχει απλώς επαναλαμβάνει το ίδιο στιγμιότυπο πολλές φορές και κουράζει. Συγκεκριμένα, μετά από κάθε περιπέτεια, από κάθε «πίστα», ταξιδεύουμε σε μια ονειρική τοποθεσία και βλέπουμε εν είδει οράματος τη συνέχεια της ιστορίας. Αυτό γίνεται συνεχώς, χωρίς κάποια διαφοροποίηση, με αποτέλεσμα να αποτελεί απλώς γέμισμα χρόνου από ένα σημείο και μετά και να μην προσφέρει τίποτα ουσιαστικό. Η διάρκεια πάντως είναι πολύ σύντομη, με μιάμιση ώρα για ένα playthrough περίπου, γεγονός που από τη μία δεν επιτρέπει έντονο κορεσμό, από την άλλη όμως δεν αφήνει το παιχνίδι να «αναπνεύσει» καθόλου και να αναπτυχθεί.
Συμπέρασμα
Το Shelter 3 δεν καταφέρνει να μεταδώσει στον παίκτη τα επιδιωκόμενα συναισθήματα και του προσφέρει απλώς μία πολύ σύντομη, ιδιαίτερα όμορφη εμπειρία, που θα ξεχαστεί σύντομα. Για λάτρεις του είδους και της σειράς, είναι μία καλή επιλογή για ένα ευχάριστο απόγευμα, καλύτερα όμως όταν ο τίτλος βρεθεί σε κάποια προσφορά. Όπως και να ‘χει, παρά τα προβλήματα, ελπίζω η Might and Delight να μην σταματήσει να βγάζει παιχνίδια Shelter, καθώς είναι πολύ ιδιαίτερα και έχουν ενδιαφέρον, αλλά και προοπτικές βελτίωσης.
Βαθμολογία: 
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
