Sea of Solitude – Review: Η κατάθλιψη κι η ελπίδα

Πληροφορίες

Τίτλος: Sea of Solitude
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4
Εταιρεία Ανάπτυξης: Jo-Mei Games
Εκδότρια Εταιρεία: EA
Είδος: Adventure
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 5 Ιουλίου 2019

Η EA είναι μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες που υπάρχουν στη βιομηχανία του gaming και σίγουρα, όχι η πρώτη που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη “indies”. Παρόλα αυτά, μέσω του προγράμματος EA Originals, η αμερικανική εταιρεία μάς έχει χαρίσει ανά διαστήματα μερικά ιδιαίτερα indie παιχνίδια, όπως τα A Way Out, Unravel και Fe.

Ο επόμενος τίτλος του EA Originals έρχεται από τη Jo-Mei Games και είναι εξίσου όμορφος και ιδιαίτερος με τα προαναφερόμενα παιχνίδια. Το Sea of Solitude είναι ένα προσωπικό ταξίδι της δημιουργού του, Cornelia Geppert, με το οποίο μπορούν να ταυτιστούν χιλιάδες άνθρωποι παγκοσμίως. Κυρίως, όμως, είναι ένας τίτλος που “κοιτάει” το θέμα της ψυχικής υγείας από πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες.

Σε αυτή την περιπέτεια η πρωταγωνίστρια μας είναι η Kay, μια νεαρή κοπέλα που ξυπνάει μέσα σε μια βάρκα, ανακαλύπτοντας πως έχει μεταμορφωθεί σε τέρας και η πόλη που κατοικεί έχει χαθεί στα βάθη του ωκεανού. Πέρα από την ίδια και μερικά πλάσματα, που προσπαθούν είτε να τη βοηθήσουν, είτε να την εμποδίσουν, ο κόσμος είναι άδειος, όμως η Kay είναι αποφασισμένη να μάθει τον λόγο που έχασε την ανθρώπινη μορφή της.
Όλα αυτά, σε ένα ταξίδι περίπου 3 ωρών και 12 κεφαλαίων (έντεκα για την ακρίβεια, το δωδέκατο είναι ο επίλογος), το οποίο ουσιαστικά είναι μια τεράστια μεταφορά. Δεν μπορούμε να πούμε πολλά σχετικά με την πλοκή χωρίς να κάνουμε spoilers, αλλά στην ουσία, αυτό που έκανε η Jo-Mei Games ήταν να δημιουργήσει μια αλληγορική ιστορία.

Στην επιφάνεια έχουμε ένα σύντομο adventure παιχνίδι, όμως στον πυρήνα έχουμε μια προσπάθεια για να προβληθεί η κατάθλιψη σαν κάτι “απτό”, κάτι που μπορούμε να δούμε με πιο ξεκάθαρους όρους και να κατανοήσουμε πιο εύκολα. Ο βυθισμένος και άδειος κόσμος πηγάζουν από τα συναισθήματα της Kay (και σε αυτή την περίπτωση, από τα συναισθήματα κάθε ανθρώπου που ταυτίζεται μαζί της), οι ανασφάλειες και όλη η αρνητικότητα έχουν μετατραπεί σε τέρατα και ούτω καθεξής…

Πέρα από την κατάθλιψη, το Sea of Solitude ασχολείται με τις ψυχικές ασθένειες γενικότερα, με περιπτώσεις εκφοβισμού και πώς τα αντιλαμβάνεται όλα αυτά κάποιος “παρατηρητής”. Παρά τη δυσάρεστη θεματολόγια όμως, τα μηνύματα που θέλει να περάσει είναι θετικά, είτε ο δέκτης είναι κάποιος που έχει βρεθεί σε παρόμοια κατάσταση, είτε όχι.

Ο σκοπός της Jo-Mei Games είναι σαφώς ευγενής. Η ευαισθητοποίηση σε τέτοια θέματα είναι κάτι που χρειαζόμαστε και θα χρειαζόμαστε πάντα. Παρόλα αυτά, η υλοποίηση θα μπορούσε να ήταν καλύτερη, αφού έως ένα σημείο, θα λέγαμε ότι είναι “άχαρη”. Οι διάλογοι είναι πρόχειροι και υπερβολικά φτωχοί (το αδιάφορο και μέτριο voice acting δεν βοηθάει καθόλου στην προκειμένη), όπως και η πλοκή, δίνοντας την εντύπωση πως οι δημιουργοί του παιχνιδιού φοβήθηκαν πως το μήνυμά τους δεν θα γίνει κατανοητό. Ως αποτέλεσμα, έφτιαξαν κάτι υπερβολικά απλοϊκό. 

Μεταφορικά (μιας και το Sea of Solitude λατρεύει τις μεταφορές), είναι σαν να έγραψαν αυτό που ήθελαν σε μια απλή neon πινακίδα, επειδή ήταν σίγουρο ότι θα το προσέξουν όλοι, αντί να δημιουργήσουν κάτι πιο περίπλοκο, το οποίο παράλληλα θα ήταν πιο πλούσιο και όμορφο.

Αυτό δεν σημαίνει πως το Sea of Solitude δεν είναι καλό, όσο αδιάκριτα και αν προσπαθεί να μας περάσει τα σημαντικά του μηνύματα… γιατί είναι σημαντικά. Ο κόσμος του είναι πολύ όμορφος, με ζωηρά και ζοφερά χρώματα οπού χρειάζεται. Η πόλη που εκτυλίσσεται η ιστορία είναι εμπνευσμένη από το Βερολίνο και η ομορφιά της είναι εμφανής ακόμα και όταν η στάθμη του νερού είναι ψηλά. Οι ελάχιστες περιπτώσεις που το νερό υποχωρεί όμως, είναι οι καλύτερες και οι πιο αξιομνημόνευτες. Η αρτιστική προσέγγιση της Jo-Mei Games θυμίζει αρκετά Rime και Journey, οπότε αν είστε λάτρεις αυτών των τίτλων μπορείτε να καταλάβετε γιατί γοητεύει.

Άξια αναφοράς είναι και τα “τέρατα” που συναντάμε, τα οποία εμφανίζονται μόνο όταν ο κόσμος τυλίγεται στο σκοτάδι (άλλος ένας συμβολισμός – θα μπορούσαμε να γράψουμε ολόκληρο αφιέρωμα για τους συμβολισμούς του παιχνιδιού). Πέρα από το γεγονός ότι κάθε πλάσμα αντιπροσωπεύει και κάτι, ο σχεδιασμός τους είναι πολύ ενδιαφέρων και ένα από τα καλύτερα στοιχεία του τίτλου.

Επιστρέφοντας στην απλότητα, οφείλουμε να αναφερθούμε στο πολύ απλό και κάπως αδιάφορο gameplay. Το παιχνίδι περιέχει εύκολο platforming, λίγους και εύκολους γρίφους, ελάχιστη εξερεύνηση και δεν υπάρχει τρόπος να αποτύχετε στον σκοπό σας (δηλαδή, δεν υπάρχει death screen).

Στην θάλασσα, η Kay χρησιμοποιεί μια μικρή βάρκα για να ταξιδέψει μακρινές αποστάσεις, αλλά και για να μην τη φάνε τα τέρατα, ενώ μπορεί επίσης να κολυμπήσει, αν και αυτό την αφήνει εκτεθειμένη σε επιθέσεις. Στη στέρια, συναντάμε μικρά ψήγματα από platforming, τίποτα το απαιτητικό και το περίπλοκο όμως. Το ίδιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τα puzzles, αφού είναι πάρα πολύ εύκολα.

Από την άλλη, το μόνο μέσο άμυνας που έχει η πρωταγωνίστρια είναι μια φωτοβολίδα (ακόμη μια αλληγορία) που φωτίζει τον χώρο, διώχνει τις εχθρικές σκιές και παράλληλα σας δείχνει τη σωστή κατεύθυνση. Περιστασιακά, θα συναντήσετε και μερικά corruptions (μοιάζουν με σφαίρες σκότους) που θα πρέπει να διαλύσετε, πατώντας ένα κουμπί.

Η εξερεύνηση είναι εξίσου περιορισμένη, αφού κάποια κεφάλαια είναι πιο γραμμικά και κάποια άλλα semi-open. Οι περισσότερες τοποθεσίες κρύβουν collectibles, τα οποία έχουν δυο μορφές. Έτσι, μπορείτε να βρείτε μηνύματα σε μπουκάλια, που είναι γράμματα από την ίδια την Kay και γλάρους, που θα πρέπει να εντοπίσετε και να διώξετε. Τα γράμματα είναι μια ωραία πινελιά, αλλά γενικά τα collectibles δεν προσθέτουν τίποτα το ουσιαστικό.

Ομολογουμένως, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι το gameplay δεν ήταν κάτι που απασχόλησε την ομάδα ανάπτυξης ιδιαίτερα και δεν είναι κάτι στο οποίο δόθηκε πολύ βάση. Παρόλα αυτά, πέρα από κάποια μικρά glitches, που η βάρκα κολλάει στιγμιαία σε αόρατα εμπόδια ή περνάει κάτω από αυτά και η Kay δεν πιάνεται από διάφορες επιφάνειες με την πρώτη προσπάθεια, ουσιαστικά, εξυπηρετεί τον σκοπό του χωρίς προβλήματα και σε αντίθεση με άλλους τίτλους του είδους, τουλάχιστον δεν κουράζει.

Το soundtrack του παιχνιδιού έχει επιμεληθεί ο Guy Jackson και ταιριάζει πολύ αρμονικά στο Sea of Solitude. Οι δημιουργίες του εναλλάσσονται ανάμεσα σε απλές ευχάριστες μελωδίες, που περνάνε απαρατήρητες όταν εξερευνάτε την πόλη και έντονες νότες, πότε ζωηρές και πότε απειλητικές, εντείνοντας τα συναισθήματα που προκύπτουν από τις σκηνές που ξετυλίγονται στην οθόνη.

Συμπέρασμα

Το Sea of Solitude είναι ένα μεταφορικό ταξίδι μέσα από την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου που παλεύει καθημερινά ενάντια στην κατάθλιψη. Παρά την προβλέψιμη και απλοϊκή της προσέγγιση, η Jo-Mei Games μεταφέρει το “μήνυμα” της με έναν αισιόδοξο τρόπο, χάρη στους αμέτρητους συμβολισμούς, στην όμορφη εικαστική επιμέλεια και στο ταιριαστό soundtrack του παιχνιδιού. Ανεξάρτητα από τις αστοχίες του, το μήνυμα που θέλει να περάσει αξίζει να εισακουστεί.

Βαθμολογία:  7/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την Bandai Namco Entertainment Hellas για τις ανάγκες του review.