Shadow of the Colossus – Review: To remake ενός έπους

Του Παύλου Κρούστη

Πληροφορίες

Τίτλος: Shadow of the Colossus
Διαθέσιμο σε: PS4
Δοκιμάστηκε σε: PlayStation 4 Pro
Εταιρεία Ανάπτυξης: Bluepoint Games / SIE Japan Studio
Εκδότρια Εταιρεία: Sony Interactive Entertainment
Είδος: Action-Adventure
Ηλικίες: 12+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 7 Φεβρουαρίου 2018

Αυτή η λατρεμένη βιομηχανία με την οποία ασχολούμαστε έχει γεννήσει κατά καιρούς μερικούς τίτλους, που καταφέρνουν και κερδίζουν τον επιθετικό προσδιορισμό “κλασικός”. Ένας τέτοιος τίτλος είναι και το Shadow of the Colossus που κυκλοφόρησε αρχικά στις 18 Οκτωβρίου 2005 στην Αμερική και ήρθε και στην Ευρώπη στις 17 Φεβρουαρίου 2006. Ο τίτλος κυκλοφόρησε για το PlayStation 2, αποτέλεσε πνευματικό διάδοχο του ICO και ήταν το δεύτερο παιχνίδι του Fumito Ueda ως director και lead designer.

H τριλογία του Ueda

Τα δύο “παιδιά” του Ueda επανακυκλοφόρησαν στο PlayStation 3 ως “The ICO & Shadow of the Colossus Collection” το 2011, ενώ από το 2007 ήδη ετοιμαζόταν το τρίτο παιχνίδι του, το The Last Guardian, το οποίο έπειτα από πολλά έτη αναμονής και άπειρα προβλήματα στην ανάπτυξή του, κυκλοφόρησε επιτέλους το 2016 στο PlayStation 4.

Τα τρία παιχνίδια του Ueda χαρακτηρίζονται από την μινιμαλιστική τους αφήγηση, τη μοναδική τους παραμυθένια ατμόσφαιρα, αλλά και την φανταστική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι χαρακτήρες του. Επίσης είναι τα παιχνίδια που κάποιος έχει πρώτα στο μυαλό του, όταν αρχίσει η κουβέντα περί των video games ως μορφή τέχνης. To δεύτερο παιχνίδι όμως ήταν αυτό που κατάφερε να εξυψώσει τη σειρά και να ανεβάσει το hype για το The Last Guardian όλα αυτά τα χρόνια. Το Shadow of the Colossus ήταν ένας πραγματικά αξιομνημόνευτος τίτλος.

Οι ειδικοί των remasters

Η Bluepoint Games, η εταιρεία-σταθμός για τα remasters από την προηγούμενη γενιά είχε ήδη χτίσει τη φήμη της πάνω στα remasters των God of War, Metal Gear Solid και Uncharted τίτλων (στην παρούσα γενιά), καθώς το “γυάλισμα” που κατάφεραν ήταν παραπάνω από άξιο, με το Nathan Drake Collection μάλιστα να διαθέτει πολλά στοιχεία που βελτίωναν ακόμη περισσότερο την εμπειρία. Ένας άλλος τίτλος, με τον οποίο είχαν ασχοληθεί ήταν η συλλογή του ICO και του Shadow of the Colossus στο PS3. Ως καθαρά remasters, οι αλλαγές ήταν τεχνικές και μόνο, χωρίς να παρέμβουν στα assets ή στο gameplay, καταφέρνοντας να φέρουν τους τίτλους σε μια βέλτιστη κατάσταση ως προς τις επιδόσεις τους με τα στάνταρ του 2011 (που κυκλοφόρησε).

Έπειτα από αυτό, η Sony έχοντας κυκλοφορήσει το The Last Guardian το 2016, θέλησε να φέρει και το Shadow of the Colossus στο PlayStation 4. Μόνο που αυτή τη φορά, ένα απλό remaster δεν θα ήταν αρκετό. Έπειτα από συζητήσεις με την Bluepoint, συμφώνησαν ότι ο τίτλος έπρεπε να επανέλθει ως remake. Η αποκάλυψη του παιχνιδιού στην E3 2017 αποτέλεσε τη μεγαλύτερη έκπληξη ολόκληρης της έκθεσης, καθώς κανείς δεν περίμενε κάτι τέτοιο. Ποιος δεν θα ήθελε όμως να ξαναπαίξει αυτό το έπος με τα ατού που συνοδεύουν τα μοντέρνα παιχνίδια;

Ανεπτυγμένο εκ νέου από την Bluepoint

Το Shadow of the Colossus για το PlayStation 4 αποτελεί ένα remake με την παραδοσιακή έννοια, που σημαίνει ότι αναπτύχθηκε από την αρχή, λαμβάνοντας υπόψη μόνο μερικά στοιχεία της γεωμετρίας του αρχικού τίτλου και τίποτα άλλο, σύμφωνα με δηλώσεις της Bluepoint. Δεν αποτελεί remake με την έννοια του επαναπροσδιορισμού, αλλά σκοπός ήταν η αναπαραγωγή της ατμόσφαιρας και των συναισθημάτων που είχε προκαλέσει ο αρχικός τίτλος. Μάλιστα, η κάθε λεπτομέρεια μέχρι και την κάθε χρωματική απόχρωση που έχει χρησιμοποιηθεί είναι αποτέλεσμα πολλών συζητήσεων εντός του studio, με σκοπό να παραμείνει πιστό το παιχνίδι στην αρχική ιδέα.

Ο Fumito Ueda δεν έλαβε μέρος στην ανάπτυξη του τίτλου ενεργά, όμως υπήρξε σύμβουλος και όπως ανέφερε και ο ίδιος, είχε επισημάνει στην Bluepoint αλλαγές που θα ήθελε να δει, αλλά και στοιχεία που θεωρούσε ότι δεν έπρεπε να αλλάξουν. Η Bluepoint αύξησε το δυναμικό της σημαντικά για να αντεπεξέλθει στη νέα αυτή πρόκληση, καθώς είναι το πρώτο της AAA παιχνίδι που αναπτύχθηκε από την αρχή.

Για μια νέα γενιά

To Shadow of the Colossus, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ένας από τους πιο κλασικούς gaming τίτλους όλων των εποχών. Αποτελεί όπως αναφέραμε και παραπάνω ένα από τα πιο πολυσυζητημένα παιχνίδια λόγω της καλλιτεχνικής του επιμέλειας και της μοναδικής του ατμόσφαιρας.

Το παιχνίδι αποτελεί, σύμφωνα με τον Ueda, prequel του ICO, ενώ τα τρία παιχνίδια, μαζί με το The Last Guardian μοιράζονται επίσημα τον ίδιο κόσμο και ανεπίσημα πολλά άλλα στοιχεία. Το παιχνίδι ξεκινά με ένα εκτενές και αμίλητο cutscene, όπου ένα αγόρι, ο Wander, μεταφέρει το σώμα μιας κοπέλας, της Mono, με το άλογό του (Agro) σε έναν ναό. Εκεί ζητά βοήθεια από μια θεότητα (Dormin) για να την αναστήσει. Η θεότητα του απαντά ότι το σπαθί του Wander είναι το μόνο που μπορεί να σκοτώσει τους 16 Κολοσσούς που ζουν σε αυτόν τον τόπο και θα μπορέσει να επαναφέρει την κοπέλα στη ζωή, μόνο εάν ο Wander σκοτώσει τα 16 αυτά όντα, ενώ τον προειδοποιεί ότι το τίμημα θα είναι μεγάλο.

Ο παίκτης αναλαμβάνει σε αυτό το σημείο τον ρόλο του Wander, ο οποίος έχει στη διάθεσή του τον Agro, ώστε να καλπάσει στα πέρατα του αρκετά μεγάλου διαθέσιμου χάρτη. Η δομή του τίτλου είναι πραγματικά μοναδική. Θα αναλάβετε να σκοτώσετε τους 16 Κολοσσούς, έναν έναν, με συγκεκριμένη σειρά, καθώς ο Dormin θα σας δίνει οδηγίες και έτσι θα κυλήσει όλο το παιχνίδι.

Οι 16 Κολοσσοί

Καβάλα στο άλογό σας, θα ιππεύσετε σε κάθε μέρος του χάρτη για να βρείτε τους Κολοσσούς και να τους σκοτώσετε. Η διαδικασία είναι κάθε φορά ίδια, όμως αλλάζουν τα περιβάλλοντα και κυρίως τα όντα που πρέπει να καταστρέψετε, τα οποία διαφέρουν σημαντικά μεταξύ τους. Χρησιμοποιώντας το σπαθί σας και τον ήλιο, θα χρησιμοποιήσετε τις ακτίνες του για να οδηγηθείτε στον στόχο σας. Κάθε φορά όμως, θα έχετε “αντίπαλο” και τις γεωγραφικές δυσκολίες: τα βουνά, τους γκρεμούς και τα ποτάμια. Εξερευνώντας τον χάρτη, το παιχνίδι παίζει ιδιαίτερα με το πού θα σας στείλει, καθώς σχεδόν ποτέ δεν θα είναι ευθεία διαδρομή. Θα χρειαστεί να περάσετε από φαράγγια, να σκαρφαλώσετε σε ναούς και να κολυμπήσετε σε λίμνες για να βρείτε τους Κολοσσούς.

Αφού φτάσετε στο προκαθορισμένο σημείο, τότε ξεκινά ένα cutscene της παρουσίασης του αντιπάλου σας. Ο κάθε Κολοσσός έχει μοναδικά χαρακτηριστικά, ενώ όλοι έχουν ένα κοινό: είναι κατά πολύ μεγαλύτεροι από εσάς! Υπάρχουν Κολοσσοί που ζουν στη στεριά, άλλοι ιπτάμενοι και άλλοι υδρόβιοι. Άλλοι είναι επιθετικοί, ένω άλλοι φιλήσυχοι. Χρησιμοποιώντας ένα τόξο (με απεριόριστα βέλη), το άλογό σας, αλλά κυρίως το σπαθί σας και τις ορειβατικές σας ικανότητες, θα χρειαστεί να “παίξετε” με τους Κολοσσούς, ώστε να τους φέρετε εκεί που θέλετε και να τους καρφώσετε το σπαθί σας στα σημεία του σώματός τους, όπου υπάρχουν κάποια φωτεινά σύμβολα. Σε αυτά τα σημεία δέχονται την μεγαλύτερη ζημιά και συνήθως είναι τα πιο δυσπρόσιτα.

Το να σκαρφαλώσετε πάνω σε έναν Κολοσσό αποτελεί ένα puzzle που θα πρέπει να λύσετε κάθε φορά και είναι η ουσία του παιχνιδιού. Χρησιμοποιώντας το περιβάλλον σας και τις αντιδράσεις του Κολοσσού, θα καταφέρετε να φτάσετε στο επίμαχο σημείο και να τους εξοντώσετε, ενώ η πολυπλοκότητα αυτής της διαδικασίας αυξάνεται όσο προοδεύετε στο παιχνίδι, με τους μετέπειτα Κολοσσούς να απαιτούν τακτικές πολλαπλών σταδίων για να τους κάνετε μερική ζημιά. Για παράδειγμα, για κάποιον ιπτάμενο Κολοσσό, θα πρέπει κάπως να τον κάνετε να προσγειωθεί ώστε να καταφέρετε εσείς να σκαρφαλώσετε επάνω του, ενώ μπορεί να έχει εξογκώματα στο σώμα του, που θα απαιτούν ικανότητες platforming, μέχρι να φτάσετε στον στόχο σας. Κάποιοι απαιτούν να κολυμπήσετε, άλλοι να βρείτε φωτιά, άλλοι να χρησιμοποιήσετε κρυψώνες, άλλοι απαιτούν χρήση τακτικών μάχης, άλλοι τα βέλη σας κ.ο.κ. Κάποιοι Κολοσσοί μάλιστα μπορούν να νικηθούν και με παραπάνω από έναν τρόπους. Η ικανοποίηση που παίρνει ο παίκτης έπειτα από κάθε ήττα του αντιπάλου είναι κάτι το μοναδικό. Είναι μια στιγμή γλυκόπικρης ικανοποίησης, λύτρωσης, αλλά και τύψεων.

Ο Wander έχει τη δυνατότητα να σκαρφαλώσει επάνω στα όντα στα σημεία που αυτά έχουν τρίχωμα. Το συγκεκριμένο σημείο είναι ένα από τα selling points του αρχικού τίτλου, καθώς δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο ως τότε, με το τρίχωμα να είναι πραγματικά τεχνολογικό επίτευγμα. Ο παίκτης έχει στη διάθεσή του μια μπάρα, όπου φαίνεται η αντοχή του χαρακτήρα. Όσο κρέμεται από κάπου, αυτή αδειάζει, ενώ αν ο Κολοσσός προσπαθεί να σας αποτινάξει, τότε αυτή η μπάρα αδειάζει πιο γρήγορα. Δοκιμάζοντας το παιχνίδι στο Normal, σε σχέση με τον αρχικό τίτλο, τα πράγματα ήταν αρκετά εύκολα, καθώς δεν χρειάστηκε να προσέχουμε ιδιαίτερα αυτήν την μπάρα, αφού δεν προλάβαινε να τελειώσει, τουλάχιστον για τους πρώτους 10-11 Κολοσσούς. Αντίστοιχα η μπάρα ενέργειας του Wander είναι ικανοποιητική από την αρχή.

Οι μάχες με τους Κολοσσούς δεν είναι το μόνο πράγμα που θα κάνετε, όμως ο τίτλος αναγράφει παντού “μινιμαλισμός”. Ο χάρτης είναι ανοιχτός προς εξερεύνηση, ενώ υπάρχουν δύο ειδών collectibles: φρούτα και σαύρες (με λαμπιρίζουσες ουρές). Αντίστοιχα ως collectibles λειτουργούν και τα μνημεία που υπάρχουν διάσπαρτα στον χάρτη και στα οποία μπορείτε να προσευχηθείτε και παράλληλα να σώσετε την πρόοδό σας. Όσον αφορά στην αντοχή στον χρόνο, υπάρχουν τρία διαθέσιμα επίπεδα δυσκολίας, ενώ υπάρχουν και Time Attacks για να δείτε πόσο γρήγορα μπορείτε να σκοτώσετε τον κάθε Κολοσσό, κερδίζοντας παράλληλα αντικείμενα που μπορούν να σας βοηθήσουν στο ταξίδι σας, όπως χάρτες και όπλα.

Οι νέες τεχνολογίες και οι βελτιώσεις

Για όσους όμως ήδη γνωρίζουν τον τίτλο, ο τομέας που τραβά το ενδιαφέρον είναι ο τεχνικός. Το Shadow of the Colossus για το PlayStation 4 είναι ένα remake με την έννοια της τριλογίας του Crash Bandicoot που είδαμε πριν μερικούς μήνες. Δεν είναι remaster γιατί τα πάντα έχουν φτιαχτεί από την αρχή, που σημαίνει ότι δεν χρησιμοποιείται καθόλου υλικό από το αρχικό παιχνίδι, αλλά από την άλλη δεν είναι remake με την έννοια του Resident Evil του 2002, που φέρνει νέα στοιχεία στο gameplay, νέες λήψεις, νέες σκηνές και ουσιώδεις αλλαγές στον πυρήνα της εμπειρίας. Όπως έχει αναφέρει και η Bluepoint, σκοπός τους ήταν να διατηρήσουν ίδια την εμπειρία και γι’ αυτό δεν έχουμε καθόλου αλλαγές στo βασικό gameplay, πέραν ενός αρκετά βολικού και πλούσιου Photo Mode.

Το παιχνίδι είναι χτισμένο σε μια ολοκαίνουργια μηχανή, την οποία αν συγκρίνουμε με την αντίστοιχη του The Last Guardian, θα λέγαμε ότι είναι πολύ πιο άρτια. Οι συγκρίσεις γίνονται προφανώς λόγω της εικαστικής αντιστοιχίας, αλλά από την άλλη το Shadow of the Colossus είναι ένα πολύ πιο ανοιχτό παιχνίδι, που μπορεί να συγκριθεί με open world τίτλους, όπως είναι το Horizon και το Witcher. Φυσικά, ο κόσμος του είναι by default άδειος, καθώς έτσι προστάζει το σενάριο, όμως σε αντίστοιχες σκηνές είναι άμεσα συγκρινόμενο, αφού κι εδώ θα δείτε απέραντα λιβάδια και πλούσια βλάστηση. Ειδικά σε σκηνές που μπαινοβγαίνετε σε δάση, θα εκπλαγείτε από τη χρήση του HDR. Το εντυπωσιακό της υπόθεσης είναι ότι εδώ μπορείτε να απολαύσετε τον τίτλο (σε PS4 Pro) στα 1080p και 60fps σταθερά. Συγκριτικά με την επιλογή Cinematic, η οποία δίνει 4K upscaled ανάλυση με native 1440p (2560×1440 σύμφωνα με το Digital Foundry), στα 60 fps (Performance mode) βλέπουμε χαμηλότερης ποιότητας texture filtering, το οποίο κάνει πιο θολά τα πάντα, με διακριτό αποτέλεσμα ακόμα και σε 1080p panel. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι η εικόνα δεν παραμένει απίστευτα πλούσια. Αν λάβουμε υπόψη τις περιβόητες προβληματικές επιδόσεις της αρχικής κυκλοφορίας, τα 60fps σε αυτόν τον τίτλο και με τέτοια γραφικά αποτελούν ονείρωξη για τους fans. Παρ’ όλα αυτά, η δική μας επιλογή ήταν τα πολύ σταθερά 30fps και η κρυστάλλινη εικόνα του Cinematic mode.

Αυτό που προκαλεί δέος είναι τα απίστευτα περιβάλλοντα, που έχει δημιουργήσει η Bluepoint και φτάνει να συγκριθεί με κορυφαίους τίτλους της αγοράς, ενώ παράλληλα διατηρεί την εικαστική δομή των αρχικών assets. Το αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι που σίγουρα θα σας θυμίσει τον αρχικό τίτλο, όμως με γραφικά τελευταίας τεχνολογίας. Εξαιρετικά animations σε συνδυασμό με εντυπωσιακής λεπτομέρειας assets με φανταστικό post processing και motion blur ασύλληπτης ποιότητας που κάνει τις βόλτες με το άλογο στις κοιλάδες χάρμα οφθαλμών. Θα θαυμάζετε με ανοιχτό το στόμα. Δείτε τους Κολοσσούς να σας κρύβουν τον ήλιο, με το τρίχωμά τους να αντιδρά φυσικά στο φώς και σαστίστε από την ποιότητα. Και όλα κατάφωρα βγαλμένα από τον κόσμο που είχε φανταστεί ο Ueda, κι ας έχει δημιουργηθεί από αμερικάνικο studio. Η Bluepoint αναδεικνύεται πλέον ως ένα από τα πιο ταλαντούχα studios της βιομηχανίας. Αν κάτι μας χάλασε, αυτό είναι το μοντέλο του Wander, το οποίο παραμένει πιστό εικαστικά, όμως δεν διαθέτει το επίπεδο της λεπτομέρειας που βλέπουμε στον υπόλοιπο κόσμο του παιχνιδιού, ενώ και κάποια alpha effects, όπως είναι η φωτιά ή η σκόνη θα μπορούσαν να είναι καλύτερα.

Ένας τομέας όμως που αναμενόμενα έχει βελτιωθεί είναι αυτός του χειρισμού. Όχι μόνο είναι πολύ πιο αποκρίσιμος, προφανώς λόγω του καλύτερου framerate, αλλά έχει ρυθμιστεί ώστε να αποδίδει καλύτερα στις φυσικές δραστηριότητες του Wander, στην ιππασία, αλλά και στις μάχες. Φυσικά, δεν θα ήταν το Shadow of the Colossus, αν όλα ήταν 100% υπό τον έλεγχο του παίκτη, όμως οι αντιδράσεις φαίνονται πολύ ζωντανές, με το σωστό βάρος των χαρακτήρων και πολύ καλή δουλειά στο collision system. Ο Agro δεν θα ακολουθεί κατά γράμμα τις οδηγίες σας, αλλά έτσι νιώθετε ότι όντως ιππεύετε ζωντανό άλογο, κρατώντας τα γκέμια. Παράλληλα, υπάρχει το κλασικό μοτίβο χειρισμού, όπως ακριβώς το θυμάστε, αλλά η Bluepoint έφερε κι ένα νέο, μοντέρνο σύστημα χειρισμού, το οποίο προτείνουμε, καθώς “κάθεται” πολύ καλύτερα.

Αυτό όμως που θα περιμέναμε να έχει διορθωθεί είναι σίγουρα ο έλεγχος της κάμερας. Για κάποιον απαράδεκτο λόγο, οι υπεύθυνοι αποφάσισαν να διατηρήσουν επ’ ακριβώς το σύστημα της κάμερας, το οποίο ναι μεν και τότε είχε μια κινηματογραφική διάθεση, ανοίγοντας αυτόματα το κάδρο και άλλα τέτοια ωραία, όμως παράλληλα σταματούσε να αποκρίνεται στις οδηγίες του παίκτη. Πολλές θα είναι οι φορές, που θα επιμένει να γυρίζει στο σημείο που θέλει εκείνη ή θα μπλέκεται σε φυλλωσιές και στα πόδια των Κολοσσών. Ίσως σκέφτηκαν ότι δεν θα ήταν παιχνίδι του Ueda, χωρίς τα προβλήματα της κάμερας, αλλά εδώ θα διαφωνήσουμε κάθετα. Αποτελεί μακράν το πιο μελανό στοιχείο του παιχνιδιού και είναι ίσως το μοναδικό που θα σας θυμίσει ότι πρόκειται για παλαιότερο τίτλο.

Το παλιό είναι και πάλι νέο

Το παιχνίδι τελικώς έρχεται με εντελώς νέα εμφάνιση να αναδείξει το ταλέντο της Bluepoint, αλλά και του Ueda, ο οποίος ατύχησε με το The Last Guardian να ξεπεράσει τα πρωτύτερα έργα του. Ευτυχώς, η Sony συνεχίζει και πιστεύει στο συγκεκριμένο ταλέντο και φέρνει σε κάτι παραπάνω από ιδανική μορφή έναν από τους καλύτερους τίτλους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ για PlayStation. Είναι τέλειο; Πιθανότατα όχι. Είναι όμως πραγματικά μοναδικό.

Περισσότερο από το ICO, το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθει, περιμένουμε το νέο παιχνίδι της Bluepoint πλέον. Οι λόγοι για αυτό βρίσκονται στις παραπάνω γραμμές.

Συμπέρασμα

To Shadow of the Colossus ήταν ένα ακατέργαστο διαμάντι που πλέον σμιλεύθηκε για τη βέλτιστη δυνατή εμπειρία του παίκτη. Ο τίτλος λάμπει μέσα από τη διαχρονικότητα της δομής του και σε συνδυασμό με τα ολοκαίνουρια γραφικά, αλλά και το νέο σύστημα ελέγχου, φέρνει αυτό το έπος σε μοντέρνα εκδοχή.

Η Bluepoint παρέμεινε ευλαβικά πιστή στο αρχικό concept και ίσως εσφαλμένα δεν έδωσε κάποιες νέες ιδέες, αφού θα μπορούσαμε να δούμε νέους Κολοσσούς, που είχαν κοπεί από την αρχική κυκλοφορία ή κάποια άλλα νέα στοιχεία, ενώ αποφάσισε να διατηρήσει και την εκνευριστικά “ατίθαση” κάμερα, που σίγουρα θα σας θυμίσει το βασικότερο πρόβλημα της αρχικής κυκλοφορίας.

Το συγκεκριμένο remake όμως έχει αναπτυχθεί με εξαιρετικό γούστο και προσοχή στη λεπτομέρεια και αυτό είναι κάτι που φαίνεται σε όλα τα σημεία του. Με τα μοντέρνα controls, τις τελευταίες τεχνολογίες στα γραφικά και την πανέμορφη, αλλά και πιστή εικαστική επιμέλεια, ο κλασικός αυτός τίτλος ζωντανεύει ξανά και έρχεται να ικανοποιήσει τους fans ως εξιλέωση για τα στραβοπατήματα του The Last Guardian.

Βαθμολογία:  9/10

Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την Sony Hellas για τις ανάγκες του Review.