Call of Duty: Modern Warfare – Review: Απλά συγκλονιστικό

Πληροφορίες
 

Τίτλος: Call of Duty: Modern Warfare
Διαθέσιμο σε: PlayStation 4 / Xbox One / PC
Δοκιμάστηκε σε: PC
Εταιρεία Ανάπτυξης: Infinity Ward
Εκδότρια Εταιρεία: Activision
Είδος: First-Person Shooter
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 25 Οκτωβρίου 2019

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να επανεκκινήσεις ένα franchise και στην τρέχουσα γενιά έχουμε γίνει μάρτυρες πολλών προσπαθειών για reboot εμβληματικών τίτλων. Συνήθως, η ανάγκη αυτή υπάρχει για ξεχασμένα αιωνόβια games που χρειάζονται ένα φρέσκο ξεκίνημα για επανέλθουν στο προσκήνιο.
 

Το πολεμικό shooter πρώτου προσώπου, Call of Duty, παρά κάποιες αδύναμες προσθήκες, αποτελεί ένα από τα πιο επιτυχημένα ονόματα στην ιστορία του gaming. Προς έκπληξη όλων, η Activision προχωρά σε reboot της σειράς Modern Warfare, με το νέο της παιχνίδι να φέρει ατόφιο το όνομά της, χωρίς αριθμούς, υπότιτλους και λοιπές φανφάρες.
 

Ωστόσο, μετά από αρκετές ώρες μαζί του, μπορούμε να πούμε πως δεν αφήνει την εντύπωση ενός τίτλου που ανασυγκροτήθηκε και αποφάσισε να αλλάξει και να επαναπροσδιοριστεί. Στον αντίποδα, η Infinity Ward μοιάζει να έκανε κάτι τόσο απλό, όσο να κλείστηκε μέσα σε ένα δωμάτιο με τον μεγαλύτερο fan της σειράς και να του ζήτησε να περιγράψει το ιδανικό Call of Duty, το παιχνίδι που θα έφερνε πίσω τους παλιούς και θα ξετρέλαινε του νέους παίκτες του θρυλικού FPS.

Πάντως, καθώς χτυπά τις ευαίσθητες χορδές της νοσταλγίας μας, το νέο Modern Warfare καταφέρνει ανάμεσα στις αναφορές, τα easter eggs και τις μικρές δόσεις fan service, να προσφέρει την πολυπόθητη φρεσκάδα που αποζητά το Call of Duty εδώ και χρόνια. Ταυτόχρονα, το μαγικό ραβδάκι της Infinity Ward επιτυγχάνει για ακόμη μια φορά να αλλάξει τα πάντα, ενώ ταυτόχρονα όλα μοιάζουν -ερεθιστικά- οικεία και γνώριμα.
 

Το μεγαλύτερο σφάλμα της Activision, στον τρόπο που διαχειρίζεται τη σειρά, ήταν η απόφαση να αποσύρει το Single Player (Campaign), όπως είδαμε στο Black Ops 4. Στα πλαίσια του reboot, με γνώμονα τα όσα αγάπησαν οι fans της σειράς διαχρονικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το συγκεκριμένο mode από το νέο Modern Warfare. Η άποψη ότι είναι το δυνατότερο Story Mode στη σύγχρονη ιστορία του Call of Duty, με βασικό ανταγωνισμό εκείνο του original MW τίτλου, περιγράφει τέλεια το μέγεθος της διαφαινόμενης επιτυχίας, καθώς μιλάμε, ίσως, για ακόμα ένα ιστορικό ορόσημο που θα χαρακτηρίσει το είδος.
 

Από τις οθόνες σας θα περάσουν παλιοί γνώριμοι, που άφησαν το στίγμα τους στα προηγούμενα παιχνίδια. Ο Captain Price βρίσκεται πάντα στο πλευρό των βασικών playable χαρακτήρων, Alex και Garrick, που χειριζόμαστε εναλλάξ. Σεναριακά, βέβαια, οι προβολείς στρέφονται πάνω στη δυναμική παρουσία της Farah, ηγέτιδας των ανταρτών στο φανταστικό κρατίδιο του Urzikstan, που βρίσκεται υπό ρωσικό ζυγό. Η επέμβαση της Αμερικής κρίνεται απαραίτητη από τη CIA, καθώς οι Ρώσοι έχουν στη διάθεσή τους επικίνδυνα χημικά αέρια, ικανά να καταστρέψουν ανεπανόρθωτα τα εδάφη, που θα χρησιμοποιηθούν. Ταυτόχρονα, η διεθνής τρομοκρατική οργάνωση Al-Qatala, που εδρεύει στο Urzikstan, πραγματοποιεί επίθεση στο Λονδίνο, σκορπίζοντας το χάος, οδηγώντας τους πρωταγωνιστές στην εμπλοκή τους με την υπόθεση και την αποκλιμάκωση των εντάσεων σε Δύση και Ανατολή.

Παρότι θα περίμενε κανείς να έχουμε μια τυπική ιστορία “Ο Captain Price σώζει τον κόσμο vol. 4”, το ύφος της αποκτά πολύ πιο ώριμο, σκεπτόμενο, αν και ηθικολογικό, χαρακτήρα. Το παιχνίδι θέλει να μας δώσει την αίσθηση πως οι πράξεις μας έχουν συνέπειες. Δεν αλλάζουν κάπως τη ροή της ιστορίας, αλλά εισπράττουμε το αποτέλεσμα αμέσως, μέσα από μακάβριες εικόνες πολέμου που θα προκαλέσουν τους πιο ευαίσθητους.
 

Αν χαρακτηρίζεται από κάτι το Modern Warfare, είναι από τις προβοκατόρικες πίστες, όπως η διάσημη “No Russian” στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς, όπου ο παίκτης σκότωνε, αδιακρίτως, απλούς ρώσους πολίτες. Στο νέο MW υπάρχουν αντίστοιχα προκλητικές σκηνές βίας, εκτενές whitewashing των αμερικανικών επεμβάσεων στο ανατολικό μπλοκ, δαιμονοποίηση των Ρώσων και άλλα κλισέ που φανερώνουν πως, παρά τις υποσχέσεις της Activision για ένα πολεμικό παιχνίδι σε “γκρίζα ζώνη”, όπου δεν υπάρχει καλός και κακός, η ηθική του παίκτη εξαντλείται σε αποφάσεις τύπου: μια μάνα τρομοκράτισσα στέκεται πάνω από την κούνια του νεογέννητου παιδιού της και είναι στο χέρι σου αν θα την αφήσεις να ζήσει. Τα παραπάνω, μάλιστα, οδήγησαν τη Sony στην αφαίρεση του παιχνιδιού από το ρωσικό PlayStation Store, αλλά και το review bombing του game με χαμηλές αξιολογήσεις από χρήστες στο Metacritic.
 

Ο τίτλος μπορεί να κατηγορηθεί, δικαίως, για μεροληψία, με τα γεγονότα που διαδραματίζονται να κάνουν μια σαφή νύξη στη δική μας πραγματικότητα και τον άτυπο πόλεμο που βιώνουμε, με ψευδοκράτη και τρομοκράτες να απειλούν τη Δύση και την Αμερική να μην χρεώνεται κανένα έγκλημα πολέμου, παρά μόνο να καρπώνεται τις “επιτυχίες” των παρεμβάσεών της, με το κόστος των χαμένων ανθρώπινων ζωών να αποτελεί μια μικρή λεπτομέρεια στο success story των δυτικών “ηρώων”.
 

Ευτυχώς, όμως, αυτή είναι μόνο η μία πλευρά του νομίσματος, αφού το παιχνίδι φροντίζει να μας δείξει την πραγματική εικόνα του πολέμου, μέσα από τα μάτια της Farah, που βλέπει τη ζωή της να γίνεται κομμάτια μπροστά στα παιδικά μάτια της, με φρικαλεότητες να τη στοιχειώνουν στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και, παρόλα αυτά, να βρίσκει τα ψυχικά αποθέματα να εναντιωθεί, να επαναστατήσει και να ηγηθεί των ανταρτών. Ένα πολύ καλοδουλεμένο arc, που ο παίκτης βιώνει ιδίοις όμμασι, μέσα από ανατριχιαστικά flashbacks, στα οποία παίρνει στον έλεγχό του την κοπέλα.
 

Ο πόλεμος έχει αλλάξει και το Call of Duty δείχνει να το έχει αντιληφθεί. Το είδος των αποστολών ακολουθεί την εποχή και εναρμονίζεται. Δεν υπάρχει πια μέτωπο, δεν υπάρχουν συρράξεις με λουτρά αίματος και μεγάλες αναχαιτίσεις. Αντ’ αυτού, υπάρχουν στρατηγικά χτυπήματα, βομβαρδισμοί σημαντικών θέσεων και επιχειρήσεις εξολόθρευσης σημαντικών στόχων.
 

Για να εξυπηρετηθεί το παραπάνω μοτίβο, έχουν γίνει παρεμβάσεις και στο gameplay, που πλέον είναι αισθητά πιο αργό, με μια έξτρα ροπή προς τον ρεαλισμό. Οι φίλοι των πιο φουτουριστικών entries θα πρέπει να συνηθίσουν στα νέα δεδομένα, αφού υπάρχει νέα προσέγγιση στον τρόπο που κινούμαστε, που στοχεύουμε και αλληλεπιδρούμε με το περιβάλλον. Θα λέγαμε πως είναι η πιο ρεαλιστική μορφή Call of Duty που έχουμε συναντήσει, χωρίς όμως να γίνεται η μετάβαση σε κάποιο αμιγώς simulation game style.

Ο κορμός μένει ίδιος, με τις αλλαγές να αφορούν κυρίως τον ρυθμό και τις παρεμβάσεις στο animation, όπως η δυνατότητα να κάνουμε mount τα όπλα στην άκρη των τοίχων των παραθύρων και των μεγάλων εμποδίων. Πρακτικά, αυτό δεν αλλάζει τίποτα, πέρα από το να δίνει μια πιο πειστική εικόνα πεδίου μάχης. Ορισμένα όπλα έχουν επιπλέον δυνατότητες που βλέπουμε για πρώτη φορά, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο στην πληθώρα stealth αποστολών, παίζουν τα night vision goggles και η έξυπνη αξιοποίηση του σκοταδιού, που αποδεικνύεται πολύ καλός φίλος μας. Άξιο αναφοράς, επίσης, είναι πως στο νέο Modern Warfare δεν θα βρείτε collectibles, που σημαίνει πως κάποιοι παίκτες θα χάσουν το κίνητρο να ξεψαχνίσουν κάθε επίπεδο, με τους ψυχαναγκαστικούς να μην βρίσκουν το “ποσοστό ολοκλήρωσης” που ποθούν διακαώς.
 

Γενικότερα, το campaign έχει εισροές ιδεών που έχουμε συναντήσει σε άλλα games, αλλά ποτέ στη σειρά. Την ίδια στιγμή, οι αμέτρητες αναφορές του σε προηγούμενα παιχνίδια, η επίκληση στο συναίσθημα και την αυθεντία του Captain Price (που έχει εξελιχθεί ήδη σε σημαία του franchise), αλλά και η ανακύκλωση μοτίβων που γεννήθηκαν στο πρώτο MW (δημιουργώντας τον μύθο του), προδίδουν ένα επιτηδευμένο ξεπατίκωμα με σκοπό αντίστοιχα αποτελέσματα.
 

Η μεγαλύτερη έμφαση δίνεται στη σκηνοθεσία των αποστολών, που έχουν γίνει ακόμα πιο κινηματογραφικές, εντυπωσιάζοντας τόσο με το direction που επιλέγει η Infinity Ward, όσο και με τον απαστράπτοντα τεχνικό τομέα που απογειώνει την εμπειρία, προσφέροντας στιγμές δέους.

Με μια ολοκαίνουρια μηχανή γραφικών, πανέτοιμη για την επόμενη γενιά κονσολών, το νέο Modern Warfare χρησιμοποιεί νέες μεθόδους για render, με εντυπωσιακό volumetric lighting και ray tracing τεχνολογίες στο PC. Το animation είναι, επίσης, αξιέπαινο, συνθέτοντας ένα πρωτόγνωρα φωτορεαλιστικό αποτέλεσμα. Μικρές αλλαγές, όπως το σβήσιμο του HUD μετά από λίγα δευτερόλεπτα χωρίς shooting, προσδίδουν στη ρεαλιστική απεικόνιση και δείχνουν πως η ομάδα ανάπτυξης έδωσε μεγάλο βάρος σε μικρές λεπτομέρειες, που όλοι θέλαμε στο παιχνίδι και ίσως δεν το γνωρίζαμε.
 

Παραδόξως, το εξαιρετικό αισθητικό αποτέλεσμα έρχεται με αντιστοίχως ικανοποιητικά frame rates σε όλες τις πλατφόρμες, με το “60ρι” να παραμένει standard στόχος απόδοσης. Οπτικά, είναι, αδιαμφισβήτητα, το πιο εντυπωσιακό shooter της γενιάς, ενώ θα το χαρακτηρίζαμε ως “sneak peek” του τι θα δούμε στην επόμενη.
 

Ο ηχητικός τομέας ακολουθεί την τάση του τίτλου προς τον ρεαλισμό, αποκτώντας μεγαλύτερο βάθος, ποικιλία και ποιότητα. Με τα κατάλληλα ηχεία ή ακουστικά, θα γίνετε μάρτυρες ακόμα μιας επίδειξης του τεχνολογικού χάσματος που έχει δημιουργήσει η Infinity Ward με τους προκατόχους της σειράς. Το acting των ηθοποιών βοηθά σημαντικά στην εμβύθιση, με το κλίμα να είναι συναισθηματικά φορτισμένο εκεί που πρέπει, χωρίς υπερβολές και υπερπροσπάθειες, ενώ στις δυνατές στιγμές του κατάφερε να μας αγγίξει.

Παρά τη λατρεία του γράφοντος και της “κάστας” του για το single player κομμάτι του τίτλου, εκείνος διακρίνεται, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, για το multiplayer. Είναι γεγονός πως το Call of Duty είχε πάντα ένα από τα πιο αφοσιωμένα κοινά παικτών, που λατρεύουν την απλοϊκή μεν, απολαυστική δε online εμπειρία που προσφέρει η σειρά.
 

Φέτος, “μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα”, αφού το multiplayer επωφελείται της καθολικής βελτίωσης στο νέο Modern Warfare. Κουβαλώντας, βέβαια, τις ιδιαιτερότητες του gameplay, με όσα αναλύσαμε παραπάνω, απαιτεί ένα μικρό learning curve, το οποίο δεν πιστεύουμε πως θα παιδέψει τους ανταγωνιστικούς παίκτες.

Πρακτικά, χωρίζεται σε δύο μέρη: το συμβατικό multiplayer, με τα περισσότερα από τα modes που έχετε συνηθίσει στο παρελθόν, και την επιστροφή του Co-Op μέσα από τα Spec Ops που είχαμε να δούμε από τα Modern Warfare 2 και 3. Απόν είναι, δυστυχώς, το Zombie mode, αν και έχει αντικατασταθεί από το αντίστοιχο horde mode με κύματα (ζωντανών) εχθρών, Survival, που είναι, προς το παρόν, αποκλειστικά διαθέσιμο στους χρήστες του, PlayStation 4, με πλάνα για κυκλοφορία στα υπόλοιπα platforms τον Οκτώβριο του 2020. Δεν αποτελεί κάποιο πολύ σημαντικό κομμάτι του πακέτου, αφού υπάρχουν πολύ καλύτερα δομημένα κομμάτια του τίτλου προς επιλογή του παίκτη.
 

Ένα πολύ θετικό στοιχείο, βέβαια, σε αντιδιαστολή με τους περιορισμούς των exclusive modes, είναι η εφαρμογή μιας cross-platform λειτουργίας, που σας επιτρέπει να παίζετε online με φίλους που δεν χρησιμοποιούν την ίδια πλατφόρμα. Μπορείτε, δηλαδή, παίζοντας στο PC, να συνδεθείτε με έναν φίλο σας που διαθέτει μόνο PlayStation 4 κ.ο.κ.. Για να συμβεί αυτό, χρησιμοποιείται ένα Activision account που δημιουργείτε, ώστε να γίνει το matchmaking σε έναν server.

Γνωρίζοντας εκ πείρας πως τα Call of Duty βελτιώνονται αισθητά (σε θέματα συνδεσιμότητας και online εμπειρίας) με τον καιρό, είμαστε σίγουροι πως το ξεκίνημά του είναι αρκετά ελπιδοφόρο, με τα προβλήματα που συναντήσαμε να είναι λιγοστά και να περιορίζονται στο co-op.
 

Το συγκεκριμένο mode, αν και είχε πολύ καλές προοπτικές, είναι το μοναδικό που πάσχει και χρήζει βελτιώσεων. Σε αυτό, μπορείτε να φτιάξετε ένα squad με φίλους σας και να αντιμετωπίσετε bots σε πίστες με “θέμα” και objectives. Τα Special Operations, αν και προλογίζονται φανταστικά στο τέλος της Single Player ιστορίας, αποκτώντας νόημα και άμεση σύνδεση με το Campaign, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν το ενδιαφέρον και ο μόνος τρόπος να τα απολαύσετε είναι να τα βιώσετε με καλούς φίλους που έχουν κατανόηση και γερά νεύρα. Το αντικείμενο των επιχειρήσεων περιορίζεται σε τετριμμένα πράγματα όπως η ανάκτηση πληροφοριών από φυλασσόμενα κτήρια, το χακάρισμα υπολογιστών και το σαμποτάζ οχημάτων. Η A.I. των bot έχει μια παράξενη κλιμάκωση, ενώ το spawn τους γίνεται με άδικο τρόπο που δεν συγχωρεί το παραμικρό λάθος. Γενικά, αν και έχει ενδιαφέρον, δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει ανάμεσα σε άλλα modes, που δείχνουν πιο ισορροπημένα και άρτια.
 

Κάτι που ισχύει στα περισσότερα ανταγωνιστικά modes, με έναν “αστερίσκο” στην εφαρμογή των πατροπαράδοτων killstreaks, που ίσως γίνεται “ερωτηματικό”, εν τέλει, καθώς αναρωτούμαστε πού χρησιμεύουν, πλέον, και ποια λογική εξυπηρετούν. Τα εξωτερικά βοηθήματα όπως οι βομβαρδισμοί, τα EMP και τα UAV θα μπορούσαν να αποκτούνται με διαφορετικό τρόπο, υποστηρίζοντας όσους ψάχνουν το comeback ή επιδιώκουν να βοηθηθούν τοιουτοτρόπως. Ως έχει, το παιχνίδι απλώς ωθεί τους πρώτους στο να δημιουργήσουν διαφορά, στερώντας το ενδιαφέρον από τους υπόλοιπους και την πρόκληση από τους ικανότερους παίκτες που ξεφεύγουν πολύ εύκολα στο ranking.
 

Πέραν των συμβατικών modes, υπάρχουν κάποια φρέσκα που σίγουρα θα σας προτείναμε να δοκιμάσετε. Στο Gunfight, γίνεστε ζευγάρι με ακόμα έναν παίκτη, σε ένα 2v2 match που λαμβάνει χώρα σε πολύ μικρούς χάρτες, όπου η δράση γίνεται καταιγιστική και η ατομική απόδοση, καθρέφτης των ικανοτήτων σας, αφού στο συγκεκριμένο είδος, όλοι οι παίκτες έχουν τα ίδια όπλα. Αν πάλι προτιμάτε κάτι πιο κοντά σε προσομοίωση, μπορείτε να δοκιμάσετε το Ground War, με τις μάχες 64 ατόμων, καθώς προσπαθείτε να “πάρετε” περιοχές από την αντίπαλη ομάδα χωρισμένοι σε μικρά squads, χρησιμοποιώντας οχήματα και στρατηγική προσέγγιση που θυμίζουν έντονα τα Conquest modes του Battlefield. Επιπροσθέτως, υπάρχει το λεγόμενο Realism mode, στο οποίο στερείστε τις… υπηρεσίες του HUD, ενώ υπάρχουν και kills με μια σφαίρα, όταν στοχεύετε σε vital σημεία.
 

Όλα τα παραπάνω είδη online παιχνιδιού προσφέρουν ατέλειωτη διασκέδαση. Το καθένα, με τις ιδιαιτερότητές του, απευθύνεται στο δικό του κοινό και το Modern Warfare έχει κάτι για όλους. Ο κοινός παρονομαστής σε όλα τα modes, όμως, είναι ένα φανταστικό σύστημα αναβαθμίσεων και παραμετροποίησης του class και των όπλων μας.

Υποβοηθούμενο από ένα leveling system που απαλλάσσεται από τα “Prestige” και επικεντρώνεται στα επιμέρους Levels του χαρακτήρα και των όπλων, μας εθίζει πανεύκολα στη λογική του grinding, ώστε να κάνουμε το αγαπημένο μας όπλο ακόμα καλύτερο και να το συνδυάσουμε με τα perks που αναδεικνύουν τις ικανότητές μας.
 

Το βάθος είναι εκεί για να το ανακαλύψετε και το presentation είναι μοναδικό, με τη λεπτομέρεια στα όπλα και τα attachments τους να είναι ανεπανάληπτη. Αν μη τι άλλο, ο τίτλος σας δίνει κάθε καλό λόγο να ασχοληθείτε πολλές ώρες και να βελτιωθείτε, επιβραβεύοντας το progress με πολλούς τρόπους. Ελπίζουμε, πάντως, η Activision να τηρήσει την υπόσχεσή της, πως τα micro-transactions θα μείνουν μακριά από τον κορμό του παιχνιδιού.

Συμπέρασμα
 

Tο νέο Call of Duty επιστρέφει στις ρίζες του, παραθέτοντας ένα συγκλονιστικό campaign, εφάμιλλης ποιότητας με τα original Modern Warfare, καθώς και multiplayer modes για κάθε γούστο. Παράλληλα, η νέα μηχανή γραφικών μάς αφήνει άφωνους, δίνοντας μια μικρή γεύση από next-gen. Παρότι υποκύπτει σε κλισέ και σε μιμητισμούς, αποσκοπώντας στη συσχέτιση με την επιτυχία των προκατόχων του, καταφέρνει να δώσει νέα υπόσταση σε γνώριμα themes και να συγκαλύψει τις όποιες αστοχίες του, αξιοποιώντας την αποστομωτική του αρτιότητα ως παιχνίδι.
 

Βαθμολογία: 9/10

To παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.