Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Assassin’s Creed Valhalla
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X/S, PlayStation 5
Δοκιμάστηκε σε: Xbox One
Εταιρεία Ανάπτυξης: Ubisoft Montreal
Εκδότρια Εταιρεία: Ubisoft
Είδος: Action role-playing
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 10 Νοεμβρίου 2020 (PC, PlayStation 4, Xbox One, Xbox Series X/S), 19 Νοεμβρίου (PS5)
Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά, και πιο ενδιαφέροντα για μεγάλο μέρος του κοινού: Το Assassin’s Creed Valhalla δεν είναι ολόιδιο με το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, το Odyssey. Δεν πρόκειται για «αρπαχτή», που αλλάζει απλώς το setting χωρίς να προσφέρει τίποτα νέο. Μάλιστα, το Valhalla δεν προσπαθεί απλώς να ανανεώσει τη δομή των προκατόχων του, αλλά κοιτάει πιο ψηλά, επιχειρώντας να ταρακουνήσει, έστω και λίγο, παγιωμένες πρακτικές των παιχνιδιών ανοιχτού κόσμου. Ναι, το Assassin’s Creed Valhalla όλα αυτά.
Τα σημαντικότερα πρώτα: Ο χάρτης του Valhalla, αν και φυσικά παραμένει τεράστιος και γεμάτος δραστηριότητες, δεν είναι «παραφουσκωμένος» χωρίς λόγο. Η Ubisoft προσπάθησε αυτήν τη φορά να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίον ο παίκτης θα θέλει να χαθεί και έτσι απομακρύνεται από ιδέες του παρελθόντος που έβαζαν πρώτα την ποσότητα από την ποιότητα.
Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως το Valhalla είναι μικρό σε διάρκεια. Αντίθετα, μπορεί να σας απασχολήσει άνετα για 100 ώρες, με το βασικό κομμάτι να διαρκεί περίπου 40-50 και μεγάλο όγκο παράπλευρων δραστηριοτήτων αλλά και μυστικών για να γεμίσουν οι υπόλοιπες. Ωστόσο, αντίθετα με το Odyssey και με όσα συνηθίζονται σε παιχνίδια του είδους γενικότερα, οι παράπλευρες αποστολές δεν έχουν μεγάλη έκταση και δεν επαναλαμβάνονται όσον αφορά στο περιεχόμενό τους.
Η προσέγγιση της Ubisoft είναι απλή, όμως αποτελεσματική: Δεν υπάρχουν πλέον side quests όπως τα έχουμε συνηθίσει, αλλά μικρότερες, πιο περιορισμένης έκτασης δραστηριότητες. Μπορεί, ας πούμε, να συναντήσετε έναν άνθρωπο που έχει κλειστεί στο σπίτι του και να σας ζητήσει βοήθεια, οπότε δεν θα χρειαστεί να ταξιδέψετε μακριά, να πολεμήσετε ή γενικά να δώσετε πολύ χρόνο. Έτσι, σύντομες και «κλειστές», είναι όλες αυτές οι αποστολές, μόνο που δεν μένουν σε τόσο απλοϊκές καταστάσεις όπως τη βοήθεια ενός πολίτη.
Οι writers έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και το Valhalla προσφέρει μεγάλο αριθμό από αυτές τις μίνι αποστολές, χωρίς όμως να πέφτει η ποιότητα. Αν ασχοληθείτε –και σας προτείνω να το κάνετε-, θα πέσετε σε πολύ ενδιαφέρουσες καταστάσεις: ένα κοριτσάκι νομίζει πως ο αδερφός του έγινε ψάρι μέσω μαγείας και μας ζητά να ψαρέψουμε στη λίμνη μέχρι να τον βρούμε («δεν είναι αυτός ο αδερφός μου, μυρίζει παρόμοια αλλά εκείνος έχει καφέ μάτια» θα σας πει όταν πιάσετε ένα ψάρι), ένα ζευγάρι έχασε τη «σπίθα» στο κρεβάτι και θέλει από εμάς να μπούμε στο σπίτι του και να βάλουμε φωτιά για να… αναθερμάνουμε την ερωτική σχέση του αφού πρώτα σπάσουμε όλα τα βάζα, ένας πολεμιστής θεωρεί πως η βρομιά είναι η πηγή της δύναμής του και δεν πλένεται, προκαλώντας προβλήματα στην οικογένειά του που μας παρακαλεί να τον ρίξουμε στο νερό. Ακόμα και μετά από δεκάδες ώρες, το περιεχόμενο δεν παύει να είναι συναρπαστικό, αστείο, συγκινητικό, βουτηγμένο σε θρύλους και παραδόσεις της Σκανδιναβίας, και καλογραμμένο σταθερά.
Αυτό που επιτυγχάνεται με τη νέα προσέγγιση είναι πολύ σημαντικό και βοηθάει πολύ στο στήσιμο του Assassin’s Creed Valhalla: Ακόμα και 40 ώρες μετά, όταν βλέπετε στην πυξίδα ότι υπάρχει σημείο ενδιαφέροντος κοντά σας, δεν θα το αποφεύγετε αναστενάζοντας επειδή είναι «μία απ’ τα ίδια»· σας δίνω εγγύηση πως δεν θα είναι. Έτσι, εξαλείφεται η αίσθηση πως «καθαρίζουμε» μια λίστα με δραστηριότητες απλώς για να ολοκληρώσουμε το παιχνίδι, και ενισχύεται η εντύπωση πως βρισκόμαστε σε έναν ζωντανό κόσμο, γεμάτο παραξενιές και μυστήρια.
Τα μυστικά έρχονται σε παρόμοιο ύφος, καθώς για να βρούμε θησαυρούς, πανοπλίες και οτιδήποτε άλλο είναι κρυμμένο στον χάρτη θα χρειαστεί να λύσουμε μικρούς –εύστοχους- γρίφους, να εξερευνήσουμε σκοτεινά μπουντρούμια και να εκπληρώσουμε χορταστικές platforming προκλήσεις, που μειώνονται μόνον από τον χειρισμό που δυστυχώς δεν έχει καταφέρει να φτάσει σε ιδανικό επίπεδο ακόμη, και προκαλεί κάποια προβλήματα στην κίνηση, ιδίως όταν σκαρφαλώνουμε και πηδάμε από δάπεδο σε δάπεδο.
Πάντως, δεν πρόκειται να βαρεθείτε με το περιεχόμενο, το οποίο μάλιστα έχει και μεγαλύτερη ουσία πλέον, καθώς έχει περιοριστεί η συχνότητα εμφάνισης των αντικειμένων και τώρα τους δίνεται περισσότερο βάρος. Για να καταλάβετε, μετά από δεκάδες ώρες παιχνιδιού, δεν είχα αλλάξει ούτε πανοπλία, αλλά ούτε και όπλα, και έκανα μόνο αναβαθμίσεις στον εξοπλισμό. Δεν θα αλλάζετε συνεχώς, λοιπόν, αυτά που φοράτε για να βάλετε άλλα, καλύτερα που μόλις βρήκατε. Αν θέλετε να βρείτε νέο εξοπλισμό (που δεν θα είναι απαραίτητα καλύτερος, απλώς διαφορετικός) θα πρέπει να εξερευνήσετε συγκεκριμένες τοποθεσίες, να αντιμετωπίσετε ισχυρούς αντιπάλους και να βρείτε λύσεις σε περιβαλλοντικούς γρίφους. Είναι μια καλοδεχούμενη προσέγγιση, αισθητά πιο ουσιώδης από τις συνηθισμένες, είτε μιλάμε για τίτλους της σειράς είτε του είδους γενικότερα.
Οι βασικές αποστολές, τώρα, αλλάζουν και πάλι ελαφρώς τη φόρμουλα των προηγούμενων Assassin’s Creed. Η δομή είναι διαφορετική, πιο ενδιαφέρουσα και έξυπνα στημένη, με ξεχωριστά τμήματα που όμως τελικά δένουν μεταξύ τους άψογα, όσο κι αν δεν το περιμένουνε σε κάποιες περιπτώσεις. Η γραφή έχει κάνει άλματα ποιοτικά και είναι εξαιρετική, πιο σοβαρή σε ύφος και δίνει μία ιστορία γεμάτη ανατροπές, διασκεδαστικούς χαρακτήρες και αξιομνημόνευτες καταστάσεις. Επίσης, η πλοκή καταφέρνει να κάνει και πάλι ενδιαφέροντα τα modern-day τμήματα, αλλά και να συνδέσει έξυπνα το παρελθόν της σειράς και να προχωρήσει το σενάριο μπροστά. Έχουμε χρόνια να δούμε τόσο πετυχημένη ιστορία σε παιχνίδι Assassin’s Creed και, ευτυχώς, ήρθε ο καιρός. Μάλιστα, το ύφος είναι τόσο διαφορετικό που η αίσθηση συνολικά δεν μοιάζει με εκείνη του Odyssey ιδιαίτερα. Η σειρά βρήκε και πάλι τον καλό της εαυτό, με μία εξαιρετική ιστορία που θα σας κρατήσει για άνεση για δεκάδες ώρες, από την αρχή της μέχρι το τέλος της, ενώ επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις που δεν θα σας χαλάσω εδώ.
Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ο/η Eivor (εναλλάσσουμε όποτε θέλουμε, in game), του οποίου/της οποίας η προσωπικότητα είναι πιο ξεκάθαρα ορισμένη και, παρόλο που μας δίνονται επιλογές σε διαλόγους και μάλιστα αρκετές έχουν και βάρος, τελικά δεν νιώθουμε ότι χειριζόμαστε ένα άβαταρ αλλά χαρακτήρα με ολοκληρωμένη ιστορία και πλήρως ανεπτυγμένα χαρακτηριστικά, που σημειώνουν επαρκή εξέλιξη στην πορεία. Οι ερμηνείες, είτε παίζουμε τον Eivor είτε την Eivor, είναι πολύ αξιόλογες, όπως είναι και η γραφή που τονίζεται από τους επίσης καλογραμμένους διαλόγους, αλλά και η δουλειά όλων των ηθοποιών γενικότερα. Ένα ακόμα νέο χαρακτηριστικό έρχεται με την εισαγωγή του “Charisma”, που ανοίγει νέες επιλογές σε διαλόγους, σε ύφος πιο σκληροπυρηνικού RPG αλλά όχι με ανάλογη υλοποίηση. Παραμένει, πάντως, μία ευχάριστη προσθήκη και έχει αρκετό χώρο για να αναπτυχθεί κι άλλο.
Το setting, φυσικά, είναι από τα δυνατά στοιχεία του Valhalla και καταφέρνει να κάνει και την ιστορία πιο ελκυστική. Αρχικά, ξεκινάμε σε εντελώς κλασικό Βίκινγκ σκηνικό, σε χιονισμένα βουνά με το Βόρειο Σέλας να κοσμεί τον ουρανό. Μετά από μερικές ώρες, όμως, φεύγουμε για την Αγγλία, για να κατακτήσουμε τα μέρη της με τη φατρία μας. Αυτή η δομή δίνει πολλά πλεονεκτήματα στο παιχνίδι, αφού μας βάζει στην αρχή σε πιο περιορισμένης έκτασης τοποθεσία, ίδιας ακριβώς όμως προσέγγισης με όσες θα επισκεφτούμε μετέπειτα. Έτσι, μπορούμε να κάτσουμε για ώρες (αν το επιθυμούμε) στην αρχική περιοχή και να μάθουμε τα συστήματα και το ύφος του Valhalla, χωρίς να έχουμε πολλά δεδομένα να λάβουμε υπόψη.
Φεύγοντας από τη Σκανδιναβία, ανοίγονται περισσότερες δυνατότητες, αφού επιστρέφει η ανάπτυξη της «βάσης» μας, που είχαμε δει σε παλιότερους τίτλους της σειράς, αλλά και το μίνι “Nemesis” σύστημα, με μέλη του Order που πρέπει να αποκαλύψουμε και να σκοτώσουμε. Στο Valhalla ξεκινάμε σε έναν καταυλισμό και στη συνέχεια αποκτούμε συμμάχους σε όλη τη χώρα, χτίζουμε σπίτια και καταστήματα, και επεκτείνουμε τη φήμη μας.
Στο πλαίσιο αυτό, προκύπτουν διαφόρων ειδών αποστολές: υπάρχουν μικρές, που στοχεύουν στο να δώσουν πνοή στους δευτερεύοντες χαρακτήρες και να μας κάνουν να δεθούμε μαζί τους -και τα καταφέρνουν-, αλλά και άλλες, μεγαλύτερου βεληνεκούς και με πολλά επιμέρους τμήματα, που είναι από τα καλύτερα στοιχεία του τίτλου. Κάθε φορά που θέλουμε να αποκτήσουμε έναν νέο σύμμαχο, θα πρέπει να ολοκληρώσουμε ένα questline που θυμίζει μίνι τηλεοπτική σειρά τύπου Game of Thrones, με προδοσία, μονομαχίες, ανατροπές και εξαιρετικούς χαρακτήρες. Η σύντομη αυτή διάρκεια καταπολεμά τον κορεσμό και δίνει μικρές, ξεχωριστές αλλά δεμένες μεταξύ τους ιστορίες που κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Για την επέκταση της βάσης μας χρειάζονται διάφορα υλικά, που μαζεύουμε κυρίως λεηλατώντας μοναστήρια μαζί με τους στρατιώτες μας. Οι επιδρομές αυτές είναι διασκεδαστικές, όπως είναι και γενικότερα οι μάχες που έχουν βελτιωθεί από εκείνες του Odyssey και απαιτούν περισσότερη χρήση της αποφυγής και της απόκρουσης, αλλά και των ξεχωριστών abilities, ενώ απουσιάζουν πλέον οι ναυμαχίες. Η αναβάθμιση του χαρακτήρα μας γίνεται πλέον λίγο διαφορετικά, αφού οι ιδιότητες που ξεκλειδώνουμε για τη μάχη βρίσκονται κρυμμένες στον κόσμο και δεν ανοίγουν όταν ανεβάζουμε level.
Έτσι, δίνεται κίνητρο για εξερεύνηση, ενώ τα abilities αυτά είναι διασκεδαστικά και βοηθητικά αλλά όχι απολύτως απαραίτητα. Εκτός αυτών, υπάρχει και ένα δέντρο αναβαθμίσεων, που περιλαμβάνει αύξηση στατιστικών αλλά και κάποιες ιδιότητες. Συνολικά, το σύστημα αναβάθμισης του χαρακτήρα, με τον εξοπλισμό και τις ιδιότητες, είναι πετυχημένο, κάνει διαφορά χωρίς να παίρνει υπερβολικά πολύ χρόνο.
Η μάχη και το stealth δεν έχουν πολλά να προσφέρουν όσον αφορά καινοτομίες, ωστόσο παραμένουν διασκεδαστικές δραστηριότητες, αν και το stealth χρειάζεται πλέον αναβάθμιση, γιατί οι απλές αντιδράσεις των εχθρών δεν είναι επαρκείς, ιδίως σε σύγκριση με άλλους σύγχρονους τίτλους. Οι μάχες είναι καλοστημένες και υπάρχουν αρκετά set-pieces που ανεβάζουν την επικούρα στα ύψη.
Συνεχίζοντας τις ανανεώσεις και τις προσθήκες, το Assassin’s Creed Valhalla κοιτάει λίγο στο παρελθόν του και φέρνει κάποια χαρακτηριστικά που έλειπαν από τους πρόσφατους τίτλους. Το stealth ήταν πάντα ένα στοιχείο των παιχνιδιών της σειράς, όμως στα πιο πρόσφατα παραγκωνίστηκε και πήρε δεύτερο ρόλο, αφαιρώντας διάφορους κλασικούς μηχανισμούς του franchise.
Στο Valhalla, λοιπόν, επιστρέφει το Hidden Blade, οι εκτελέσεις στόχων στα κρυφά με ένα χτύπημα, αλλά και η κουκούλα που κάνει τους εχθρούς λιγότερο καχύποπτους, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να κρυβόμαστε σε κοινή θέα, να «ανακατευόμαστε» με τα πλήθη για να περνάμε απαρατήρητοι. Έτσι, παρόλο που η γενικότερη αίσθηση του Valhalla «φωνάζει» RPG, υπάρχουν αρκετές στιγμές στις οποίες θα θυμηθείτε τα παλιά ενώ σκαρφαλώνεται σε εκκλησίες για να εκτελέσετε κάποιον πηδώντας από ψηλά. Η Ubisoft κατάφερε να συνδυάσει μερικά από τα καλύτερα στοιχεία των πιο πρόσφατων Assassin’s Creed με κάποια των παλιότερων, και το αποτέλεσμα είναι έξοχο.
Ακόμα, ενδιαφέρον έχει πως όλες οι αποστολές, κύριες αλλά και παράπλευρες, έχουν αρκετά πιο ενδιαφέρουσα πορεία από τη συνηθισμένη «ακολούθα αυτόν, ψάξε τα ίχνη, σκότωσε μερικούς εχθρούς». Στο Valhalla υπάρχουν περιπτώσεις που θα πρέπει να ανακαλύψετε μυστικά χωρίς σημάδια στον χάρτη, που θα πρέπει να ψάξετε για αρκετή ώρα, να σκεφτείτε, να αναλύσετε τον χάρτη και να διαβάσετε κείμενα.
Τα προβλήματα, που δυστυχώς συνεχίζουν να εμφανίζονται στη σειρά, είναι γνωστά λίγο-πολύ. Ο χειρισμός δεν αποδίδει τέλεια και πολλές φορές πηδάμε προς άλλη κατεύθυνση από εκείνη που θέλαμε, τα glitches και bugs είναι αρκετά, οι NPCs στηρίζονται από εντελώς απλοϊκή AI που ενίοτε σπάει το immersion. Όσον αφορά στα τεχνικά προβλήματα, υπήρξαν φορές που κόλλησα σε μία σκαλωσιά πέφτοντας, δεν μπορούσα να κουνηθώ και αναγκάστηκα να κάνω load, άλλες στιγμές ένας χαρακτήρας σταμάτησε να με ακολουθεί και έτσι δεν μπορούσα να ολοκληρώσω μία αποστολή, αλλά εμφανίστηκαν και διάφορα οπτικά glitches, με χαρακτήρες ή στοιχεία του περιβάλλοντος να εξαφανίζονται ξαφνικά. Σε καμία περίπτωση δεν μιλάμε για προβλήματα που καθιστούν το παιχνίδι unplayable, ωστόσο εδώ κι εκεί προκαλούν εκνευρισμό και πλήττουν την ατμόσφαιρα.
Τα γραφικά του Valhalla δεν προκαλούν εκπλήξεις, και μοιάζουν αρκετά με των προκατόχων του. Μην περιμένετε –τουλάχιστον στη γενιά PS4/Xbox One- να σας πέσει το σαγόνι, όμως θα δείτε εντυπωσιακές τοποθεσίες που ζωντανεύουν κάτω από τον πλούσιο φωτισμό. Θα τρέξετε σε λιβάδια της Αγγλίας κάτω από τον μεσημεριανό ήλιο, θα σκαρφαλώσετε σε μοναστήρια, θα πηδήξετε σε ξύλινες σκεπές χωριών, θα περάσετε μπροστά από επιβλητικά πέτρινα κάστρα.
Μπορεί να μην εντυπωσιαστείτε από την τεχνική υπεροχή του Valhalla, ωστόσο δεν θα απογοητευτείτε κιόλας και σε αυτό παίζει ρόλο και η καταπληκτική ατμόσφαιρα που εξομοιώνει την εποχή και τις τοποθεσίες με ζωντάνια. Τα animations είναι καλύτερα αυτήν τη φορά, προβλήματα όπως frame drops δεν παρατηρούνται στις μεγάλες μάχες, και υπάρχουν ακόμα και αποκεφαλισμοί, αλλά και γενικότερα πιο βίαιες κινήσεις. Πάντως, η Ubisoft προσπαθεί να αποδώσει τους Βίκινγκς με πολύπλευρο τρόπο και δεν πέφτει σε απόλυτα στερεοτυπικές αναπαραστάσεις, που έχουν κουράσει πια.
Ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά του Assassin’s Creed Valhalla είναι, όπως ήταν αναμενόμενο, η μουσική. Από τις ήσυχες ambient μελωδίες που «ντύνουν» βουνά και λιβάδια, μέχρι τους φρενήρεις ρυθμούς που ακολουθούν τη μάχη, η μουσική του Valhalla είναι απίστευτη, απόλυτα ταιριαστή στο setting και πολύ αξιομνημόνευτη. Γενικά, πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα soundtrack της σειράς, που ούτως ή άλλως έχει υψηλά στάνταρ. Στο Valhalla, μεταξύ άλλων, τις εντυπώσεις κερδίζουν τα τραγούδια που ακούμε στις επιδρομές, στα οποία πρωταγωνιστεί η φωνή του Einar Selvik (Wardruna). Η μουσική, που υπογράφεται από τα ονόματα Jesper Kyd, Sarah Schachner και Einar Selvik είναι, πραγματικά και σε κάθε της πτυχή, εκπληκτική.
Συμπέρασμα
Τελικά, η Ubisoft τα κατάφερε. Μας έδωσε ένα νέο Assassin’s Creed που περιλαμβάνει όλα όσα έχουμε δει στα πρόσφατα παιχνίδια της σειράς, αλλά φέρνει και στοιχεία από το παρελθόν, στήνοντας ένα σύνολο που συνδυάζει το παρελθόν της σειράς με το παρόν της και υπόσχεται πολλά για το μέλλον της. Πρόκειται για το καλύτερο πρόσφατο Assassin’s Creed, που στέκεται δίπλα-δίπλα με τα δυνατότερα της σειράς, αλλάζοντας και βελτιώνοντας σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά που μείωσαν τους προηγούμενους τίτλους, αλλά και βάζοντας ένα λιθαράκι για την εύρεση λύσεων σε προβλήματα που μαστίζουν τα open world παιχνίδια εδώ και χρόνια. Το Assassin’s Creed επιτέλους επιστρέφει στην παλιά του αίγλη.
Βαθμολογία: 
9/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
