Του Παύλου Κρούστη
Πληροφορίες
Τίτλος: Layers of Fear 2
Πλατφόρμες: PlayStation 4, Xbox One, PC
Δοκιμάστηκε σε: Xbox One X
Εταιρεία Ανάπτυξης: Bloober Team
Εκδότρια Εταιρεία: Gun Media
Είδος: First-Person / Psychological Horror
Ηλικίες: 18+
Η εταιρεία Bloober Team απέκτησε φήμη στη βιομηχανία με την κυκλοφορία του παιχνιδιού Layers of Fear. Πρόκειται για μια εμπειρία ψυχολογικού τρόμου που ξετυλίχτηκε μέσω μιας σουρεαλιστικής, σκοτεινής ιστορίας που είχε στην καρδιά της την τέχνη (τη ζωγραφική, αλλά και την ευρύτερη έννοια) και την παράνοια και άφηνε αρκετά στη φαντασία του παίκτη. Εκτός από το σενάριο, το Layers of Fear έκανε εντύπωση και με την έντονη και αρμόζουσα εικαστική του αποτύπωση, με τη βοήθεια της Unity engine.
Αφού μας έδωσε ένα DLC για το πρώτο παιχνίδι, η Bloober έβαλε πλώρη για τη δημιουργία ενός sequel, πάντοτε ακολουθώντας το ύφος και τις αρχές που χαρακτήρισαν το Layers of Fear, όμως με μια διαφορά: η τέχνη που βρίσκεται στο επίκεντρο του sequel δεν είναι η ζωγραφική, αλλά η «έβδομη τέχνη», ο κινηματογράφος. Σαφώς είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα, ιδίως αν σκεφτούμε πόσες ομοιότητες έχουν τα video games με τον κινηματογράφο και πόσο βαθιές είναι η ρίζες και οι επιρροές του σε αυτά.
Το Layers of Fear 2 τοποθετεί την περιπέτειά μας σε ένα καράβι ενώ ταξιδεύει, στις αρχές του 1900. Πρωταγωνιστής είναι ένας ηθοποιός του Hollywood, που παίζει στη νέα ταινία του Σκηνοθέτη, που παραμένει ανώνυμος και αναφέρεται μόνο με αυτή την ιδιότητά του, η οποία γυρίζεται πάνω στο πλοίο. Μπορεί να μη δίνεται στον Σκηνοθέτη η ευκαιρία να μας συνεπάρει με τις σκηνοθετικές του ικανότητες, ο Tony Todd όμως, ο ηθοποιός που τον ενσαρκώνει (γνωστός για την ερμηνεία του ως Candyman, μεταξύ άλλων), είναι ανατριχιαστικός.
Η ζωγραφική αποτελούσε τον πυρήνα του πρώτου παιχνιδιού· η παρουσία της ήταν διάχυτη παντού, από το σενάριο μέχρι την εικαστική αποτύπωση. Αναμενόμενα, το ίδιο συμβαίνει και στο sequel, με τον κινηματογράφο αυτήν τη φορά. Με πολύ εύστοχο τρόπο, η ιστορία του κινηματογράφου «περνάει» μέσα στο παιχνίδι, αφού μέσω διαφόρων κόλπων και τεχνικών, αναβιώνουν εμβληματικές στιγμές του σινεμά, είτε μιλάμε για στιλ απεικόνισης, είτε για συγκεκριμένες σκηνές, όπως για παράδειγμα το πασίγνωστο φεγγάρι από την ταινία “A Trip to the Moon” και εκείνη η σκηνή του «Ψυχώ».
Φυσικά, εκτός από την τέχνη, βασικός θεματικός πυλώνας του Layers of Fear 2 είναι η παράνοια. Ο πρωταγωνιστής προσπαθεί να αποδώσει τα μέγιστα στην ερμηνεία του ρόλου του, ενώ παράλληλα στοιχειώνεται από το παρελθόν του. Η εμπειρία χωρίζεται σε 4 κεφάλαια, στο τέλος των οποίων καλούμαστε να κάνουμε σημαντικές επιλογές για την έκβαση του σεναρίου και, φυσικά, για το τέλος του. Οι επιλογές είναι μεν ξεκάθαρες, τα αποτελέσματά τους όμως όχι και τόσο, σε αρμονία με την αφαιρετική προσέγγιση της εξιστόρισης.
Εδώ εντοπίζουμε και το κύριο ελάττωμα του Layers of Fear 2. Η αφαιρετική αφήγηση επηρρεάζει το παιχνίδι στο σύνολό του, αφού παρεισφρέει παντού- ακόμα και στο gameplay και την εξερεύνηση των χώρων, στέλνοντάς μας πολλές φορές σε σουρεάλ σκηνικά και κάνοντας την παρακολούθηση και την κατανόηση του σεναρίου δύσκολη, παρότι το ενδιαφέρον σε γενικές γραμμές διατηρείται, κυρίως λόγω της εμπνευσμένης απεικόνισης και της ποικιλίας.
Το πρώτο Layers of Fear ακολουθούσε το ίδιο αφηγηματικό μοτίβο, όμως η προσέγγιση ήταν πιο ευθεία και έδινε τις απαραίτητες απαντήσεις, όσο προχωρούσαμε, δίνοντάς μας μια σχετικά ολοκληρωμένη και κατανοητή εικόνα, στο τέλος. Το Layers of Fear 2, δυστυχώς, δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά και μπερδεύει αρκετά. Καταλαβαίνουμε πως είναι συνειδητή επιλογή, όμως μας κούρασε ελαφρώς, αφού στις 5-6 ώρες διάρκειας περάσαμε αρκετό χρόνο κοιτώντας την οθόνη με απορία σκεφτόμενοι αν τελικά έχει περισσότερη σημασία το στιλ και τα εικαστικά, από την ουσία και τα νοήματα.
Βέβαια, το writing αυτήν τη φορά βρίσκεται σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα και το αποτέλεσμα πολλές φορές πλησιάζει το έργο γνωστών σκηνοθετών του σουρεάλ αφαιρετικού είδους, όπως του David Lynch. Μπορεί η προσέγγιση να κουράζει, μας προσκαλεί όμως να επιστρέψουμε σε νέο playthrough, για να παρατηρήσουμε καλύτερα τις λεπτομέρειες.
Ένα άλλο στοιχείο που επιστρέφει, είναι τα πολλά jump scares. Δυστυχώς, η μέθοδος αυτή είναι αρκετά παλιομοδίτικη και κορεσμένη, ειδικά όταν χρησιμοποιείται κατά κόρον. Επίσης, το σενάριο χάνει και ο αντίκτυπος μειώνεται, αφού η φθηνή τακτική των jump scares ταιριάζει περισσότερο σε ταινίες και παιχνίδια τρόμου με λιγότερη έμφαση στο επιδραστικό σενάριο. Φυσικά, οι YouTubers θα χτυπήσουν φλέβα χρυσού για τα streams τους.
Ιδιαίτερα μας χαροποίησε η αντιμετώπιση του puzzle στοιχείου, με τους γρίφος να είναι πιο πολύπλοκοι και εύστοχοι. Φυσικά, δεν έχουμε να κάνουμε με παιχνίδι γρίφων, αλλά με walking simulator horror, άρα, παρά τη βελτίωσή τους, οι γρίφοι παραμένουν πολύ απλοί. Η εξερεύνηση είναι απόλυτα γραμμική, ενώ υπάρχουν μερικά ενδιαφέροντα collectibles για να μαζέψουμε.
Βουτώντας στις αρχές του κινηματογράφου τρόμου, το Layers of Fear 2 επιχειρεί να δημιουργήσει έναν εμβληματικό ανταγωνιστή, με τον «The Formless Man». Θεματικά, αλλά και στη συνολική αποτύπωσή του, ο villain είναι πετυχημένος, όμως το gameplay που τον περιβάλλει αποτυγχάνει, με κακοστημένο trial and error και επανάληψη. Σε συνδυασμό με την ατυχή επιλογή εισαγωγής τυπικού game over και επιστροφής σε προηγούμενο checkpoint, προκαλούνται περισσότερα νεύρα παρά ένταση και άγχος. Τουλάχιστον, τα loading είναι σύντομα και δεν προσθέτουν στον εκνευρισμό.
Η μετάβαση σε Unreal Engine 4 είναι ένα πολύ θετικό βήμα, καθώς η εικόνα της ακριβότερης παραγωγής ταιριάζει πολύ στο παιχνίδι και βοηθά πάρα πολύ στο στήσιμο της ατμόσφαιρας, η οποία είναι εξαιρετική. Η καλλιτεχνική επιμέλεια και ο φωτισμός, επίσης δίνουν πάρα πολλά στην εικόνα του παιχνιδιού και το «παρανοϊκό» level design με διαδρόμους που αλλάζουν και κινούνται επιστρέφει και, για άλλη μια φορά, εντυπωσιάζει.
Ο ήχος, επίσης, είναι εκπληκτικός. Προτείνουμε να παίξετε με ακουστικά για να βιώσετε το binaural audio, που ανεβάζει την εμπειρία απίστευτα. Τα ηχητικά εφέ είναι εφιαλτικά, οι ερμηνείες απόλυτα ικανοποιητικές και η μουσική κλέβει την παράσταση.
Στο Xbox One X, όπου και παίξαμε τον τίτλο, δεν εντοπίσαμε τεχνικά προβλήματα (υπάρχει επιλογή για 30 και 60 FPS). Ο χειρισμός είναι επίσης βελτιωμένος και δίνει περισσότερες κινήσεις και δυνατότητες στον παίκτη. Οι ενδείξεις στην οθόνη είναι πολύ πιο εύστοχες και ένα quality of life improvement που ο τίτλος χρειαζόταν.
Συμπέρασμα
Το Layers of Fear 2 συνεχίζει στο ίδιο ύφος που μάθαμε με τον προκάτοχό του: γεμάτο σουρεαλισμό, παράνοια τέχνη και εφιάλτες. Η εστίαση στο εφιαλτικό μέρος, με την ατυχή επιλογή μεθόδων όπως τα jump scares, δυστυχώς παραπέμπει σε άλλα είδη τρόμου και δεν ταιριάζει σε ένα τέτοιο σενάριο. Αν θέλετε ένα απλό παιχνίδι τρόμου, εύκολο, γρήγορο και γεμάτο πετυχημένα, παρότι φθηνά κόλπα, το Layers of Fear 2 δεν θα σας απογοητεύσει. Βέβαια, δεν απευθύνεται μόνο σε αυτού του είδους παίκτες, αφού το σενάριο είναι πιο περίπλοκο και βαθύ και έχει πολλά να δώσει σε όποιον το παρακολουθήσει.
Δυστυχώς, η παρακολούθηση δεν είναι πάντοτε εύκολη υπόθεση· η αφαιρετική προσέγγιση αφήνει πολλά στη φαντασία του παίκτη, μπερδεύει και, ενίοτε, κουράζει. Φυσικά, το σενάριο, παρά τα προβλήματά του, παραμένει αξιόλογο και συνολικά, λαμβάνοντας υπόψη τις μεγάλες βελτιώσεις στην παραγωγή, το Layers of Fear 2 μας δίνει όσα περιμέναμε και λίγα περισσότερα.
Βαθμολογία: 
7/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την Gun Media για τις ανάγκες του review.
