Του Βασίλη Τατσιόπουλου
Πληροφορίες
Τίτλος: Lair of the Clockwork God
Διαθέσιμο σε: PC, PlayStation 4, Switch, Xbox One
Δοκιμάστηκε σε: Xbox One
Εταιρεία Ανάπτυξης: Size Five Games
Εκδότρια Εταιρεία: Size Five Games
Είδος: Point and Click, Platformer
Ηλικίες: 18+
Ημ/νία Κυκλοφορίας: 4 Σεπτεμβρίου 2020 (Switch, Xbox One) / 21 Φεβρουαρίου 2020 (PC)
Το Lair of the Clockwork God έχει παράξενη ονομασία. Δεν ακούγεται πράγματι παράξενη, αλλά αυτό ισχύει μόνο όσο δεν το έχεις παίξει. Πρόκειται για έναν παράξενο συνδυασμό platformer τίτλου με point and click adventure, σε δύο διαστάσεις, με κεντρικό άξονα το βρετανικό χιούμορ. Ξεκίνησα να παίζω χωρίς να γνωρίζω τίποτα για το τι θα δω, και από το όνομα του τίτλου περίμενα κάτι εντελώς διαφορετικό, κάτι πιο «σοβαρό», ίσως ένα indie παιχνίδι γρίφων.
Εν μέρει, είχα δίκιο, βέβαια, καθώς το Lair of the Clockwork God έχει όντως γρίφους, όπως έχει και platforming τύπου super meat boy, αλλά και inventory με αντικείμενα και combining, και αρκετούς διαλόγους. Ένα από τα προηγούμενα παιχνίδια των δημιουργών –με το ίδιο πρωταγωνιστικό δίδυμο, τους Ben και Dan- λεγόταν “Ben There, Dan That” και φυσικά αυτή ήταν μια πιο αντιπροσωπευτική ονομασία, καθώς το Lair of the Clockwork God είναι γεμάτο με χιούμορ και παρωδεί έντονα διάφορες τάσεις των βιντεοπαιχνιδιών.
Οι δύο πρωταγωνιστές – που είναι avatars των δημιουργών- ακολουθούν δύο διαφορετικές «σχολές» του gaming: ο ένας είναι platformer και ο άλλος ήρωας σε point and click περιπέτεια. Αυτό γίνεται επειδή έτσι το επέλεξαν οι ίδιοι, και τηρούν την επιλογή τους με ευλάβεια και αυστηρότητα, χωρίς να παραστρατούν. Έτσι, ο ένας χαρακτήρας έχει inventory, μαζεύει αντικείμενα και τα χρησιμοποιεί για να λύνει γρίφους αλλά και για να κατασκευάζει upgrades –όπως το διπλό άλμα- για τον φίλο του, ενώ μπορεί και να αλληλεπιδράσει με μοχλούς και να μιλήσει με NPCs. Δεν είναι πως ο άλλος δεν μπορεί να τα κάνει όλα αυτά, απλώς δεν το επιθυμεί, καθώς θεωρεί πλέον ότι ο indie χώρος των platformer έχει πολλά περισσότερα να δώσει με την καλλιτεχνική του ματιά και το διασκεδαστικά γρήγορο και δύσκολο gameplay. Έτσι, ο adventure ήρωας δεν κάνει άλματα και δεν τρέχει –μάλιστα, αν πατήσετε το πλήκτρο του άλματος ενώ τον χειρίζεστε θα σας ενημερώσει για την αποστροφή του προς τέτοιου είδους platforming ενέργειες.
Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για ένα στήσιμο που δίνει «τροφή» σε meta σχολιασμό των βιντεοπαιχνιδιών και εξίσου meta αστειάκια, που αναγνωρίζουν πως παίζουμε παιχνίδι και κοροϊδεύουν τάσεις και μηχανισμούς, αλλά και αφηγηματικές μεθόδους που συνηθίζουμε να βλέπουμε σε παιχνίδια και ιδίως στα δύο είδη που αντιπροσωπεύουν οι πρωταγωνιστές. Μιλάμε για εντελώς χαοτικές καταστάσεις: νωρίς στο παιχνίδι, θα βρεθούμε σε μία πόλη όπου συμβαίνει η αποκάλυψη και τα πάντα καταστρέφονται και θα τρέξουμε να γλιτώσουμε, όμως θα πέσουμε πάνω σε ένα εμπόδιο, το οποίο ο adventure τύπος αρνείται πεισματικά να περάσει. Το εμπόδιο αυτό είναι ένα πεζούλι στο έδαφος, τόσο μικρό που θα χρειαζόταν απλώς να σηκώσει τα πόδια του ελαφρώς και να περπατήσει πάνω του. Δεχόμενοι λοιπόν την άρνησή του αυτή ως μηχανισμό του παιχνιδιού, γυρνάμε πίσω για να βρούμε έναν τρόπο να περάσουμε. Ο τρόπος; Μα, φυσικά, θα πρέπει να βεβηλώσουμε το πτώμα ενός κλόουν, να κατουρήσουμε σε μία τουαλέτα παραδίπλα και να χειραγωγήσουμε τη βαρύτητα…
Γενικά, η άρνηση του ενός χαρακτήρα να μιλήσει και να σκεφτεί, αλλά και του άλλου να επιδοθεί σε οποιαδήποτε σωματικού τύπου δραστηριότητα, δημιουργούν διάφορα σενάρια με φαινομενικά απλές λύσεις αλλά μία πορεία σκέψης και εκτέλεσης που ξεφεύγει πάρα πολύ, σε ύφος παρόμοιο με αυτό που βλέπαμε σε γρίφους των point and click adventures της παλιάς σχολής. Το platforming δεν μένει απ’ έξω φυσικά, καθώς παρωδείται ο σχεδιασμός με τα checkpoints, η χρήση όπλων και οι «δολοφονίες» των εχθρών και πολλά άλλα. Μάλιστα, στην πορεία η παρωδία στοχεύει και άλλα είδη, όπως τα walking simulators, πάντοτε με εύστοχο χιούμορ και καλή διάθεση, χωρίς φθηνές επιθέσεις ή κάτι παρόμοιο. Το writing διακωμωδεί επιτυχώς διάφορα είδη βιντεοπαιχνιδιών, τις τάσεις της κάθε εποχής και την προσκόλληση στο παρελθόν αλλά και την απάρνησή του.
Το χιούμορ είναι πράγματι πολύ αστείο, γεμάτο έξυπνους διαλόγους και αναφορές, αλλά και πολύ πετυχημένες ιδέες που κοροϊδεύουν το ίδιο το gameplay του τίτλου και πολλών άλλων παιχνιδιών. Κάποιες φορές οι διάλογοι τείνουν να διαρκούν πολύ και να γίνονται ελαφρώς κουραστικοί, ενώ τα συνεχόμενα αστεία, οι ατάκες και οι αναφορές ίσως κουράσουν επίσης, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για μία καλογραμμένη, ενδιαφέρουσα ιστορία, που θα σας κάνει να γελάσετε δυνατά πολλές φορές. Highlight είναι οι εξαιρετικοί δύο χαρακτήρες, οι διάλογοί τους και η μεταξύ τους σχέση. Επίσης, άλλο highlight είναι οι υπερβολικές καταστάσεις που ζουν οι ήρωες: θα κατουρήσετε στον τάφο ενός φίλου σας, θα μάθετε τη διαφορά μεταξύ δράκου και δεινοσαύρου, θα θεραπεύσετε τον καρκίνο, θα επιβιώσετε από την αποκάλυψη κάθε είδους, θα μάθετε τι γίνονται οι χαρακτήρες σε platform παιχνίδια όταν πεθαίνουν, και όλα αυτά σε μία ιστορία που διαρκεί περίπου 7-8 ώρες.
Το διπλού τύπου gameplay είναι πολύ έξυπνα στημένο, διασκεδαστικό, μοναδικό και λειτουργικό, και απόλυτα ενταγμένο στο σενάριο. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά προβλήματα. Αρχικά, ο χειρισμός, όσο κι αν έχει διαμορφωθεί εύστοχα και με σωστή οικονομία πλήκτρων ώστε να αποδίδει άνετα και το point and click μέρος αλλά και το platforming όταν αλλάζουμε χαρακτήρα, πάσχει ελαφρώς. Η απόκριση μερικές φορές είναι αργή, ενώ σε συνδυασμό με το collision δημιουργούνται καταστάσεις όπου πηδάμε σε μία πλατφόρμα αλλά βρίσκουμε στον τοίχο και το άλμα κόβεται παράδοξα, ή άλλες που ενώ φαίνεται πως πέφτουμε από μία τρύπα, αυτό δεν συμβαίνει, παρά τις οπτικές ενδείξεις.
Ακόμα, ο σχεδιασμός των στοιχείων του περιβάλλοντος δεν βοηθά πάντα το gameplay, καθώς, ειδικά στο platforming σκέλος, υπάρχουν σημεία στα οποία δεν είναι ξεκάθαρο αν βρίσκονται παγίδες, καρφιά, ή άκακα αντικείμενα. Επίσης, παρά τον απλό σχεδιασμό με πολύχρωμα πίξελ, σε κάποια τμήματα υπάρχουν έντονες πτώσεις των frames που είναι λίγο ενοχλητικές. Οπτικά, το Lair of the Clockwork God δεν έχει πολλά να προσφέρει καθώς είναι κάπως αδιάφορο, με εξαίρεση τον σχεδιασμό των χαρακτήρων που είναι διασκεδαστικός και ευφάνταστος. Η μουσική ταιριάζει αλλά δεν μένει στο μυαλό, ενώ δεν υπάρχει voice-over, αναμενόμενα.
Πάντως, σας περιμένουν πολλές εκπλήξεις που δεν θα σας χαλάσω, με έξυπνο αυτοσαρκασμό και ενδιαφέρουσες εναλλαγές στο ύφος και στους μηχανισμούς. Παρόλα αυτά, αν και το gameplay, με τα ελαττώματά του, ταιριάζει στο σενάριο και μάλιστα κοροϊδεύει τις ατέλειες αυτές, το αποτέλεσμα, όσον αφορά το πώς παίζει, δεν εντυπωσιάζει –ούτε και ενοχλεί βέβαια. Το στήσιμο, αν και εμπνευσμένο και δημιουργικό, πατάει περισσότερο στο μοτίβο ενός platforming τίτλου και δεν τολμά επαρκώς –κάτι κατανοητό, αλλά δυστυχώς έτσι χάνει την ευκαιρία να δώσει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Ως έχει, είναι ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ και σίγουρα καλοδουλεμένο, αλλά σε moment to moment βάση υποδεέστερο απέναντι σε άλλα παιχνίδια των ειδών από τα οποία δανείζεται στοιχεία και τα οποία διακωμωδεί.
Συμπέρασμα
Τελικά, το Lair of the Clockwork God θα σας κερδίσει. Μπορεί να κουραστείτε εδώ κι εκεί, όμως συνολικά, μόλις τελειώσει, θα χαρείτε που το παίξατε. Το χιούμορ του, οι απίθανοι χαρακτήρες και οι υπερβολικές καταστάσεις, το καλοδουλεμένο σενάριο και οι γεμάτοι σπίθα διάλογοι καταφέρνουν να επισκιάσουν τα προβλήματα που εντοπίζονται στο gameplay, του οποίου η διττή φύση είναι από μόνη της πολύ ενδιαφέρουσα και διασκεδαστική, αν και κάπως περιορισμένη.
Βαθμολογία: 
7/10
Το παιχνίδι μάς παραχωρήθηκε από την εκδότρια εταιρεία για τις ανάγκες του review.
